Πιστεύω ότι η όποια διαχείριση του προβλήματος, πρέπει να είναι λογική και ισορροπημένη, με ανταποδοτικό όφελος για κάθε εμπλεκόμενη πλευρά, δανειολήπτες-τράπεζες-κοινωνία
Αυτοί που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους λόγω μη εξυπηρετούμενου στεγαστικού δανείου, για αντικειμενικούς εννοείται λόγους, ουσιαστικά έχουν μπει σε ένα ζουρλομανδύα και κατρακυλούν σε μια κατηφόρα που αποτελεί μονόδρομο. Η κατάσταση και τα δεδομένα που έχουν οι συνάνθρωποί μας αυτοί ενώπιόν τους, είναι:
1ο: Οι τράπεζες δεν πρόκειται να τους χαρίσουν το χρέος τους. Εξάλλου, δεν το έπραξε η Τρόικα για την Κύπρο, γιατί να το κάνουν οι Τράπεζες... Αντίθετα, στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια το επιτόκιο ξεπερνά το 10%. Για μια περίπτωση που γνωρίζω προσωπικά, η τράπεζα χρεώνει επιτόκιο 14% και δεν ξέρω εάν αυτό ισχύει για όλες αυτές τις περιπτώσεις.
2ο: Απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, το Κράτος δεν διαθέτει τα αναγκαία κεφάλαια για να αγοράσει/εξοφλήσει το χρέος αυτών των οικογενειών. Κατά συνέπεια, αυτό που ακούγεται για εφαρμογή ενός τέτοιου «μοντέλου» το οποίο θα προνοεί αγορά της λεγόμενης πρώτης κατοικίας από το Κράτος και ενοικίασή της στη συνέχεια στον ίδιο χρήστη, ο οποίος μετά από κάποια χρόνια θα έχει το πρώτο δικαίωμα αγοράς της, δεν αντιλαμβάνομαι πώς μπορεί, ελλείψει χρημάτων, να εφαρμοστεί στην πράξη.
3ο: Ακόμη και να υπήρχαν χρήματα για υλοποίηση της πιο πάνω ιδέας, γιατί να κληθούν όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες να επιδοτήσουν για ακόμη μια φορά τις τράπεζες, διότι περί αυτού θα πρόκειται αφού ο αρχικός ιδιοκτήτης θα χάσει το σπίτι του (θα το αγοράσει το Κράτος). Γιατί δηλαδή πρέπει να διατηρεί κάποιος το «δικαίωμα» εκ νέου απόκτησης ενός σπιτιού που τώρα δεν μπορεί να συντηρεί (καταβολή δόσεων δανείου κ.τ.λ.).
Δεν είναι περίπου το ίδιο με την εκποίηση του ακινήτου από την Τράπεζα ή ακόμα και την οικειοθελή πώληση; Σ’ ό,τι αφορά το ύψος των ενοικίων της αγοράς, είναι ήδη χαμηλό και θα μπορούσε να μειωθεί περαιτέρω, μέσω προσωρινής νομοθετικής ρύθμισης. Δηλαδή, εάν ένα σπίτι εκποιηθεί από την Τράπεζα, αντί να αγοραστεί από το Κράτος, η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο θα έγκειται στο ότι ο επηρεαζόμενος ιδιοκτήτης, μελλοντικά, όταν θα δύναται, θα αγοράσει ενδεχομένως κάποιο άλλο σπίτι και όχι αυτό που τώρα κατέχει. Κρίνω λοιπόν ότι η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δύο, είναι το γεγονός ότι με την υπό αυτήν τη μορφή εμπλοκή του Κράτους, ουσιαστικά επιχορηγούνται οι Τράπεζες με δημόσιο χρήμα.
4ο: Η νεφελώδης λύση που συζητά η Βουλή, φαίνεται να είναι το πιο επικίνδυνο και το πλέον επιζήμιο σενάριο όλων, εφόσον, λαμβάνοντας υπόψη το 1ο σημείο πιο πάνω και το γεγονός ότι οι πλείστες των επηρεαζόμενων οικογενειών είναι αμφίβολο εάν θα ανακτήσουν ξανά τη χαμένη οικονομική τους αίγλη, ουσιαστικά θα μιλούμε για «αργό θάνατο». Η σολομώντειος λύση που προτείνει η Βουλή, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περαιτέρω διόγκωση ενός ήδη υπέρογκου και προφανώς αβάσταχτου χρέους για κάθε τέτοιο νοικοκυριό. Επιπλέον, υπάρχουν και τα επιχειρήματα που προέβαλε η νέα Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, τα οποία δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω.
Εάν όντως έτσι είναι τα πράγματα, τότε πώς προχωρούμε στο θέμα αυτό; Πιστεύω ότι η όποια διαχείριση του προβλήματος πρέπει να είναι λογική και ισορροπημένη, με ανταποδοτικό όφελος για κάθε εμπλεκόμενη πλευρά (δανειολήπτες-τράπεζες-κοινωνία).
Συνοπτικά, η εισήγηση που υποβάλλεται παρακάτω, περιλαμβάνει δύο ταυτόχρονες διαδικασίες, ως εξής:
1ο: Για όλους τους λόγους που ήδη εξήγησα, να προχωρήσει σταδιακά η διαδικασία εκποίησης κατοικιών που είναι υποθηκευμένες σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Έτσι θα ξεφορτωθούν οι δανειολήπτες ένα αβάσταχτο χρέος το οποίο, όπως δείχνουν τα πράγματα, κανείς δεν θα τους χαρίσει. Εναλλακτικά, θα μπορούσαν και οι ίδιοι οι επηρεαζόμενοι να προωθήσουν οικειοθελώς την πώληση και για τον σκοπό αυτό να τους δοθούν και κάποια φορολογικά και άλλα κίνητρα και διευκολύνσεις από το Κράτος.
2ο: Το Κράτος να εκπονήσει ειδικό σχέδιο στήριξης γι΄ αυτήν ειδικά την κατηγορία των συμπολιτών μας, στη βάση πάντοτε αυστηρών εισοδηματικών κριτηρίων, δηλαδή δεν θα δικαιούνται να συμμετάσχουν όλοι σε αυτό. Πολύ απλά, το σχέδιο θα αφορά χορηγία μόνο για στεγαστικούς σκοπούς, ύψους π.χ. €12.000 (για σκοπούς συζήτησης), η οποία θα παραχωρείται ανά €500 τον μήνα, για 2 χρόνια. Το ποσό αυτό θα παραχωρείται αποκλειστικά για ενοικίαση ή αγορά ή ενοικιαγορά φθηνότερης στέγης, και θα πληρώνεται απευθείας στον πωλητή.
ΑΝΤΡΕΑΣ ΒΑΡΝΑΒΑ
Μεταπτυχιακό (Μ.Α.), Πολιτικές Επιστήμες- Διεθνείς Σχέσεις
