Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας ζουν σε έναν άλλο κόσμο, τον οποίον δεν θέλουν με κανένα τρόπο να αποχωριστούν. Προσέξατε ότι δεν κάνουν πια αναφορά στην προεκλογική υπόσχεση για επαναφορά της οριζόντιας ψηφοφορίας; Φοβούνται

Πριν από λίγα βράδια, αποφάσισα να παρακολουθήσω από την τηλεόραση ένα πρόγραμμα, που υποσχόταν ενδιαφέρον. Ήταν το πρόγραμμα «Επωνύμως». Φόρεσα τις πιζάμες μου, κάθισα χαλαρά στην πολυθρόνα μου και έβαλα δίπλα μου το ποτό μου. Πρωταγωνιστές θα ήταν οι αρχηγοί των δύο πιο μεγάλων πολιτικών κομμάτων στην Κύπρο. Το σόου άρχισε μετά την εισαγωγή της συντονίστριας. Ήταν μια συζήτηση. Εκεί που αναμενόταν πως το κούρεμα, που μας έγινε πριν από ένα χρόνο, θα ήταν η εισαγωγή της συζήτησης, οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι, αφού «διασταύρωσαν τα ξίφη τους» (η φράση αυτή αποτελεί πλέον ένα πολιτικό απαρχαιωμένο κλισέ), άρχισαν να μας λένε και να μας ξαναλένε την πολύ γνωστή θέση τους για το ποιος ευθυνόταν για το κούρεμα. Δυστυχώς, παρέμειναν σε αυτό το θέμα σχεδόν μέχρι το τέλος του προγράμματος, παρά τις προτροπές της συντονίστριας. Μετά βίας κατάφεραν να συνοψίσουν φλέγοντα θέματα.

Φαίνεται ότι τα ξίφη των πρωταγωνιστών έχουν σκουριάσει. Δεν βγάζουν πλέον σπίθες. Μόνο ξηροί, αδύναμοι και ακίνδυνοι κτύποι ακούγονταν κατά διαστήματα. Μέχρι σήμερα, τα επιχειρήματά τους τα έχουμε ακούσει τουλάχιστον χίλιες και μία φορές. Φταίτε εσείς, όχι δεν φταίμε εμείς αλλά εσείς, εμείς εκάμαμε αυτό, εσείς εκάμετε εκείνο, και δως του καβγαδάκι. Τα βαρεθήκαμε όλα αυτά. Αλλά, όπως μας ελέχθη, η συζήτηση αυτή θα ήταν ιστορικής σημασίας. Ήταν η πρώτη φορά που οι δυο πρωταγωνιστές θα συναντιόντουσαν μεταξύ τους από το μαγικό κουτί της τηλεόρασης ως πολιτικοί αρχηγοί του κόμματός τους. Ίσως αυτός να ήταν και ο κύριος λόγος που κάθισα για να παρακολουθήσω τη συζήτηση.

Οφείλω, όμως, να αναφέρω πως και οι δύο τους ήσαν υπέροχοι. Υπέροχοι σε στυλ. Ήσαν άψογα ντυμένοι και έπαιζαν τον ρόλο τους με καταπληκτική μαεστρία. Ο καθένας τους, με το ιδιαίτερο ύφος που τον χαρακτηρίζει, άρθρωνε τον λόγο του έντεχνα, με πάθος και με πειθώ, ελπίζοντας πως θα κέρδιζε το ευρύ κοινό. Δεν νομίζω πως το πέτυχαν. Ξέρετε γιατί; Το έργο αυτό το έχουμε δει πολλές φορές, με πολλές παραλλαγές και με διάφορους πρωταγωνιστές. Το έχουμε βαρεθεί. Τα χρώματά του έχουν ξεθωριάσει.

Κατέβαλα κόπο για να κρατήσω τα μάτια μου ανοικτά μέχρι το τέλος. Πίστευα πως, σε κάποιο στάδιο, θα προχωρούσε η συζήτηση σε καυτά επίκαιρα θέματα. Ανέμενα π.χ. να ακούσω τι θα έκαναν οι πολιτικοί μας για να ξεπεράσουμε τη φτώχια μας και την κακοριζικιά μας, τι θα έκαναν για να μη χάσουμε τα οφέλη από το αέριο, που φαίνεται να εξατμίζεται ή να οδεύει προς βορρά, πώς προχωρεί η εφαρμογή του συστήματος υγείας (ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που η Βουλή με πάθος ψήφισε τη σχετική νομοθεσία πριν από δεκαπέντε τόσα χρόνια), και άλλα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Δεν ανέμενα ότι θα μας έλεγαν κάτι ουσιώδες για το Κυπριακό. Αυτό μας το φυλάγουν, όπως πάντα, την τελευταία στιγμή, για να μας πουν τις κλασικές ατάκες συν μια καινούργια ότι, δηλαδή, η λύση του Κυπριακού θα λύσει και το οικονομικό. Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας ζουν σε έναν άλλο κόσμο, τον οποίον δεν θέλουν με κανένα τρόπο να αποχωριστούν. Προσέξατε ότι δεν κάνουν πια αναφορά στην προεκλογική υπόσχεση για επαναφορά της οριζόντιας ψηφοφορίας; Φοβούνται.

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ
Πολιτικός Επιστήμονας και Νομικός