Ο κυπριακός Ελληνισμός (και το έθνος των Ελλήνων) «γιορτάζει» και φέτος τις απαξιωμένες ήδη για πολλούς εθνικές επετείους, σαράντα χρόνια μετά την εισβολή και την ανθούσα σήμερα κατοχή και τον εποικισμό. Περί της 25ης του Μάρτη και της 1ης του Απρίλη ομιλούμε.

Γιορτάζει μεν την «παλιγγενεσία», αλλά μέσα σε συνθήκες ενός νοσηρού και άπρεπου προηγηθέντος -και συνεχιζόμενου- κλίματος φθοράς και εθνικών ταπεινώσεων, όπως σήμερα τις αναπαράγουν και τις νομιμοποιούν πολιτικοί τινές, ως βούκινα των απαιτήσεων του Τούρκου μετατραπέντες. Αιγιοπελαγίτες και ημεδαποί.

Τα επετειακά των λόγων βαρελότα, όμως, δεν πείθουν σχεδόν κανέναν. Αφού ρεζιλεύουν ξανά τα αειφόρα και ζείδωρα μηνύματα των επετείων αυτών. Τα δε λάβαρα και το υπόστρωμα της φιλοσοφίας περί συμβιβασμών και επανένωσης διά της «δικοινοτικής, διζωνικής» κατάληξης δεν εξαπατούν άλλο τα θύματα της γενοκτονίας, όταν βλέπουμε με τρόμο τον Αττίλα να εδραιώνεται εδώ και στην Ευρώπη δι’ αυτών ακριβώς των θέσεων και επιδιώξεων τινών εξ ημών, που ακόμα εξιδανικεύουν τους Ανανικούς σχεδιασμούς κατά της Κύπρου.

Ήδη από την επομένη του 1974 νομιμοποιείται, με χίλια άλλοθι και πραγματοκοπίες, κάθε επόμενη τουρκική επικυριαρχική επέμβαση στην Κύπρο. Ενώ πολλές φορές και απροκάλυπτα συγκατανεύουμε, προφανώς προς συνίδρυση ενός, πρωτοφανούς μορφής, πολύμορφου ρατσισμού αντάξιου της δουλοφροσύνης τμημάτων λαού, που ήδη έχουν διαγράψει το αγαθό πατρίδας, τουλάχιστον όπως το είχαν ευνοήσει και διεκδικήσει οι μαχητές της ιστορίας μας.

Και τούτων ήδη αποδεδειγμένων, ζητείται επειγόντως ελπίς. Καθ’ ότι, πέραν των λεχθέντων, η ουσία είναι πως στο μεν εξωτερικό η όση απέμεινε Κύπρος βάλλεται από τους εκβιασμούς πονηρών και απεχθών ευρωπαϊκών μηχανισμών, που ενισχύονται -έργοις- και από ντόπιους «φουστανελοφόρους» υπονομευτές του κράτους μας. Εις δε το εσωτερικόν, η ανέκαθεν καθεστηκυία και με φάριον** ενδεδυμένη σήμερα συνεξουσία, αποπειράται απροκάλυπτα να οδηγήσει τον Ελληνισμό σε μια γενική ανίερη συνδιαλλαγή με τον Τούρκο δυνάστη και τα εδώ παράγωγά του.

Σε μιαν, ακόμα και «χιαστί», συνδιαλλαγή και μεθόδευση!
Έτσι, καθημερινά πια και όχι μόνο επετειακά ρεζιλεύεται η θυσία και το μεγαλείο όλων εκείνων, που χωρίς υστερόβουλους υπολογισμούς είχαν χαράξει με πύρινες πράξεις τ’ αχνάρι που τους οδήγησε στην τιμή και στην απόλυτη ύπαρξή τους», «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Μακράν από την καθημερινή μειοδοσία και τη σωφροσύνη των άνανδρων πρόσχημα.

Υ.Γ.: Σε Ιερατείο (σφαγείο) έχει ήδη μετατραπεί ο λαός. Αλλά πιθανόν να μη φταίει πια αυτός. Διότι οι λαοί γεννιούνται μεν ελεύθεροι και ανεπτυγμένοι, αλλά γίνονται υπανάπτυκτοι. Γεννιούνται με όλες τις ανησυχίες που συνοδεύουν σήμερα τον πραγματικόν άνθρωπο αλλά, υπό την πίεση της αντεθνικής μας ατμόσφαιρας, παραιτούνται από κάθε προσπάθεια: «Φιλεί γαρ τον υπήκοο μιμείσθαι τοις άρχουσι…»*** Και ο νοών νοείτω.

**Φάριον = φέσι
***Αρέσκεται ο υπήκοος να μιμείται τους άρχοντές του

ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΡΥΔΑΣ
Πτυχιούχος Νομικών και Πολιτικών Σπουδών