Όταν, για πρώτη φορά πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια, στήθηκε σκηνή, η ζωή η ίδια πήρε σάρκα και οστά

Μια μέρα αφιερωμένη στο Θέατρο! Δηλαδή την ίδια τη ζωή μας. Θέατρο δεν είναι κάθε στιγμή μας; Ρόλους δεν αλλάζουμε σαν πουκάμισα όλοι; Θεατρική παράσταση με κακόγουστα σκηνικά, κακοπαιγμένη σαν από αδαείς κομπάρσους δεν αποδεικνύεται το πέρασμά μας απ’ τη σκηνή του κόσμου; Όταν κάθε λεπτό τρώμε τα μούτρα μας στη γρανιτένια, παγωμένη καθημερινότητά μας, τώρα ειδικά στις μέρες που ζούμε, τι θα μας βγάλει έξω απ’ αυτήν για μιαν ανάσα παρά η τέχνη και ειδικά το θέατρο;

Εργαλείο του ζωγράφου το πινέλο, του γλύπτη η σμίλη, αλλά ο ηθοποιός, ο «ποιών ήθος», ο υποκριτής, κάνει πρώτα την ψυχή του κομμάτια, μπαίνει στο πετσί ενός άλλου ανθρώπου, που αγαπά, θαυμάζει ή μισεί, και με σώμα, κίνηση, φωνή, στέλνει εικόνες, μηνύματα, ζωντανεύει αρχές και αξίες.

Μπορεί κανείς να φανταστεί την αρχαία Ελλάδα χωρίς Αισχύλο, Ευριπίδη, Αριστοφάνη; Την Αγγλία χωρίς Σαίξπηρ, τη Γαλλία χωρίς Μολιέρο, τη Γερμανία χωρίς Μπρεχτ; Τι θα ήταν η ανθρωπότητα χωρίς Αντιγόνη σύμβολο αντιεξουσιαστικό αλλά κι αδελφικής αγάπης, χωρίς Ρωμαίο και Ιουλιέτα σύμβολα αγνού έρωτα; Όταν, για πρώτη φορά πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια, στήθηκε σκηνή, η ζωή η ίδια πήρε σάρκα και οστά. Οι αγώνες, ο πόνος, η περιπέτεια, το τραγικό ή κωμικό υφάδι της ζωής μας ανασταίνονται με την αναπαράσταση, γίνονται κομμάτι της ίδιας της ψυχής μας. Το θέατρο κράτησε ζωντανή την επαφή του θεατή με τα τεκταινόμενα στην πατρίδα του πολύ πριν ο κινηματογράφος κάνει τ’ όνειρο της επαφής με την τέχνη ακόμα πιο ζωντανό. Κάνει φιλότιμες προσπάθειες και το στερνοπαίδι της τέχνης, η τηλεόραση, χωρίς όμως πάντα να μπορεί να δίνει τις πραγματικές διαστάσεις ενός μύθου.

Πού βρίσκεται η γοητεία του θεάτρου; Μας πάει σ’ έναν κόσμο εξωπραγματικό, μας δίνει φυγή από την καθημερινότητα, ή μας κάνει να ξαναζήσουμε πάθη κι αγωνίες κρυμμένες μέσα μας, φέρνοντας τη λύτρωση. Πού βρίσκεται η δύναμή του; Στο ότι, καθαρτήριο παθών, πρόκληση γι’ ανάταση ή περισυλλογή, αποτελεί την πιο βαθιά επικοινωνία με την ουσία της ζωής, που είναι κίνηση, δράση, αρχή και τέλος, όπως η ζωή μας.
Ακόμα και στον Καραγκιόζη αν σταθούμε, θα δούμε πως είναι η ψυχή του φτωχού Έλληνα, τόσο φτωχού που απαρνιέται την υπόστασή του και γίνεται φιλόσοφος, αγαθός, σκληρός, καλόκαρδος, τεμπέλης μα κι αισιόδοξος, για να μην του σαλέψει.

Κι αν η παγκόσμια αυτή ημέρα σε κάτι ωθήσει τον καθένα, ίσως να είναι στο ν’ ανοίξει έναν άλλο δρόμο σκέψης για τη ζωή του. Τώρα, αυτό αποδεικνύεται, περισσότερο από ποτέ, σωτήριο. Σε μια παράσταση δίνεται η ευκαιρία να τιμηθούν προικισμένοι, ευαίσθητοι ηθοποιοί, που έδωσαν ερμηνείες μοναδικές μα και ευσυνείδητοι εργάτες του θεάτρου, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, φροντιστές και τεχνικοί που υπηρετούν με την ψυχή τους αυτό που σαν γραφή άφησε σ’ όλο τον κόσμο τα ίχνη του στην ανθρώπινη σκέψη και τον πολιτισμό.