Η ενδιάμεση απόφαση της Ερευνητικής Επιτροπής, που τόσο επικρίθηκε, μας υπενθύμισε αρχές που όλοι οφείλουμε προς αυτές σεβασμό και αυστηρή τήρηση τους. Πρέπει βέβαια να επαναλάβω τη θέση που διαχρονικά υποστήριξα ότι, αυτή η Νομοθεσία περί Ερευνητικών Επιτροπών ήταν ένα τέχνασμα της Αποικιοκρατίας για δημιουργία δήθεν ενός ανεξάρτητου Θεσμού έρευνας, που στην πραγματικότητα όμως δεν οδηγούσε πουθενά αφού, η οποία Έκθεση θα κατέληγε στα χέρια του Κυβερνήτη! Γι’ αυτό διαχρονικά υποστήριξα την ανάγκη ορισμού ποινικών ανακριτών, άμεσα, για κάθε μεγάλο ζήτημα όπως προφανώς είναι και η διαδρομή των ενεργειών που επέφεραν, με τις ευθύνες πολλών, την οικονομική καταστροφή. Μετά την Έκθεση για το Μαρί και την τύχη που είχε αυτή, υποστήριξα ότι, όχι μόνο απαξιώθηκε η διαδικασία, αλλά θα ήταν πλέον δύσκολο να υπήρχαν πολίτες πρόθυμοι να αποδεχθούν να τύχει ανάλογου εξευτελισμού το πόρισμα τους. Και όμως στην υπό αναφορά Ερευνητική με δεδομένη την τραγικότητα της οικονομίας, προσφέρθηκαν και έχουν καταστεί μέλη της πρόσωπα με διαχρονική διαδρομή γνωστή, αναγνωρισμένη και σεβαστή. Προσφέρθηκαν να εξυπηρετήσουν δια της έρευνας τους, το καλώς νοούμενο συμφέρον του τόπου και του λαού.

Όφειλαν, όμως ως Όργανο προβλεπόμενο δια Νόμου, να τηρήσουν όπως και κάθε άλλη αρχή ή όργανο στη Δημοκρατία, τη διάκριση των εξουσιών και βέβαια να δεχθούν την υπεροχή του Νόμου. Αυτές οι αρχές Δικαίου οδήγησαν στην κατά πλειοψηφία απόφαση, η οποία όμως περιέχει σαφή μηνύματα προς την Κυβέρνηση, το Γενικό Εισαγγελέα και την εν γένει πολιτική ζωή. Είναι προφανές λοιπόν ότι, η πρωτοβουλία για διερεύνηση ποινικού αδικήματος ανήκει στο Γενικό Εισαγγελέα και βέβαια στον Υπουργό Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως, σε συνδυασμό με την Αστυνομική δύναμη της Κύπρου και δεν χρειαζόταν να αναμένουν την έκβαση ή το πόρισμα της Ερευνητικής. Παράλληλα η πρωτοβουλία για προσαγωγή αστικής διαφοράς στο Δικαστήριο ανήκει στο κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που θεωρεί ότι τα δικαιώματα του πλήγηκαν αντίθετα στο δίκαιο. Η πολιτική κομματική ηγεσία όφειλε να αναμένει. Ιδιαίτερα μετά και τη συμβολή (που επίσης αμφισβητείται) του Ανωτάτου Δικαστηρίου με την κατά πλειοψηφία απόφαση του, δια της οποίας ήδη κρίθηκε ότι η στέρηση κινητής περιουσίας που προστατεύει το Σύνταγμα και οι Διεθνείς συμβάσεις, που επήλθε γιατί υπάρχει Νόμος που πρόβλεψε τούτο και δυνάμει του οποίου επιβλήθηκε η «κουρά» δια Κανονισμών και Διαταγμάτων, υπάγεται ως διαφορά, δήθεν, στο ιδιωτικό δίκαιο και μόνον!

Κάποιοι που είχαν αξιώματα και άρα ευθύνες, πολιτικές και άλλες, μας έφεραν στην κατάντια της καταστροφής και της υποδούλωσης στην Τρόικα. Η έρευνα για διαπίστωση των γεγονότων και των συντελεστών της καταστροφής δεν αποτελούσε μορφή ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής όπως ήταν η κύρια ένσταση και διαμαρτυρία από πλευράς ΑΚΕΛ με την έναρξη των εργασιών της Επιτροπής. Με την ενδιάμεση απόφαση δεν υπήρξε αυτοκατάργηση όπως αναφέρουν οι πρόσφατες τηλεοπτικές τοποθετήσεις νομικών, πολιτικών και ΜΜΕ. Η ενδιάμεση αυτή απόφαση ούτε αναίρεσε το λόγο ύπαρξης της Επιτροπής, ούτε αποτελεί αφορμή για τερματισμό του έργου της από την Κυβέρνηση. Το βάρος λοιπόν της ευθύνης για ότι αφορά την Ερευνητική και το έργο της, βαρύνει την Κυβέρνηση.

Η Κοινωνία, ο απλός πολίτης και το δίκαιο απαιτούν να υπάρξει αυτή η έρευνα, έστω και χωρίς να αποβλέπει στην αναζήτηση ποινικών ή αστικών ευθυνών. Η καταγραφή της σειράς των πράξεων μη πιστής εκπλήρωσης των καθηκόντων και ευθυνών, όσων συνέβαλαν με τη δράση ή παράλειψη τους στην καταστροφή, θα αποκαλύψει την εκ των ένδω άλωση θεσμών και αξιών δικαίου, που κατέστρεψαν την οικονομία. Η ολοκλήρωση της έκθεσης θα ανοίξει παράλληλα το δρόμο για πραγματική και επιτακτική υποταγή κάθε αξιωματούχου στην υπεροχή του Νόμου. Η κοινή γνώμη δικαίως θέλει και απαιτεί, να υπάρξει δια της Ερευνητικής καταγραφή του ιστορικού της καταστροφής, ώστε να είναι δυνατή και να υπάρξει η αναγκαία, κατά το δίκαιο, μεταχείριση παντός υπευθύνου.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αντιπρoσωπεύουν το συγγραφέα και όχι την εκδοτική πολιτική του sigmalive.com