Ο τόπος του κουτουρού και του μισοδότζιν

Η Κύπρος σήμερα έπρεπε να ήταν παράδεισος. Την καταντήσαμε ρακόεσσα και ερειπιώνα

Ποια κατάρα καταδιώκει αυτόν τον όμορφο αλλά δύστηνο τόπο; Μη σπεύσετε να επικαλεσθείτε τη διχόνοια και όλες τις γνωστές ανέξοδες φλυαρίες. Να πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Είμαστε ένας κόσμος εγωιστής, αππωμένος, ξυπασμένος, επιδειξίας, συχνά αλαζονικός που αποτυπώνεται με τη γνωστή ξερομάγκικη έκφραση: «Ξέρεις ποιος είμαι, ρε;». Είμαστε χώρκατοι, με την πλήρη αρνητική έννοια της λέξης και ας καμωνόμαστε ότι είμαστε… Ευρωπαίοι. Η συμπεριφορά μας φαίνεται στον δρόμο, σε κοινούς χώρους, στις παραλίες, μεταξύ μας. Δεν ανεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας, αλλά «δεν φακκούμεν πενιάν» αν ο τόπος μας έχει κατακτηθεί, εποικίζεται και εξανδραποδίζεται. Ανέκαθεν περιμένουμε άλλους να κάνουν αυτά που εμείς οφείλουμε να κάνουμε. Δύο κλασικά παραδείγματα. Το ένα είναι το Κυπριακό. Για τη μη λύση φταίνε, φυσικά, οι Τούρκοι και ξένοι φίλοι τους. Εμείς, όμως, τι πράξαμε για τέσσερις δεκαετίες για να προκαλέσουμε κόστος στον Αττίλα για την κατοχή, τον εποικισμό, την εθνοκάθαρση, τη σύληση και καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς μας;

Περιμένουμε από τους τρίτους να το κάνουν. Και όταν, συχνά, ξένοι δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και άνθρωποι που ενοχλούνται από την τουρκική κατοχή της πατρίδας μας, γράφουν υπέρ των θέσεών μας και υπερασπίζονται την Κύπρο, εμείς απλώς ούτε καν τους ευχαριστούμε. Οι ηγέτες μας μιλούν καθημερινά για αγώνα. Για τι; Ο μόνος αγώνας που κάνουν είναι για την καρέκλα, για το κόμμα, τις διαπλοκές και για τους δικούς τους. Το άλλο ζήτημα είναι η οικονομία. Να μη διερωτάται κανείς για το κατάντημά μας. Οι ηγούμενοι του τόπου, σε όλες τις βαθμίδες και σε όλες τις θέσεις στην πολιτειακή, πολιτική, οικονομική, τραπεζική, κομματική και συντεχνιακή ιεραρχία, ευθύνονται, πρώτοι αυτοί, για την καταβαράθρωση της οικονομίας και την κατερείπωση του τραπεζικού συστήματος. Με τη δική μας ανοχή, συνενοχή και συνέργεια. Την Τρόικα, εμείς τη φέραμε. Και όσα απαιτεί τώρα να πράξουμε, είναι αυτά που καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα, καμία Βουλή, κανένας τραπεζίτης, κανένας συντεχνιακός, δεν τόλμησαν, επειδή ουδέποτε θέλησαν, να εφαρμόσουν προληπτικά.

Σε αυτόν τον τόπο τίποτε σχεδόν δεν γίνεται σωστά, μελετημένα, μεθοδευμένα, οργανωμένα, από την αρχή. Όλα στο περίπου, στο κουτουρού, αρχίζουμε και βλέπουμε, επειδή προηγούνται τα προσωπικά, κομματικά, πολιτικά και άλλα συμφέροντα και ύστερα ο τόπος. Ο τόπος; Μα, ποιος νοιάζεται πραγματικά γι’ αυτόν τον τόπο; Γεμίσαμε απατεώνες, κλέφτες, επιτήδειους, ιδιοτελείς, άπληστους, λυμεώνες - αξιοπρεπείς, εντιμότατους και ατιμώρητους! - που πρώτη έγνοια τους είναι η αρπαχτή και η κονόμα. Αυτός ο λαός, που χαρακτηριζόταν για τις στέρεες ελληνικές αξίες και χριστιανικές αρχές του, την εργατικότητα, το φιλότιμο και την αξιοπρέπειά του, κατάντησε λάτρης του Μαμωνά, του εύκολου πλούτου, της γρήγορης καταξίωσης, της ανάδειξης επί πτωμάτων, φοινικίζων και πιθηκίζων. Ακόμα και την ελληνική γλώσσα του την μπαστάρδεψε, σε σημείο που τα παιδιά μας κατάντησαν άγλωσσα και άλαλα. Σε λίγο δεν θα μπορούν να συνεννοούνται.

Οι ηγέτες μας κανοναρχούν συνεχώς την ενότητα. Τι; Προσέξτε τι γίνεται κάθε χρόνο, κατά τις αποφράδες ημέρες του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Η Κυβέρνηση διοργανώνει τη δική της, δήθεν, υπερκομματική εκδήλωση. Κόμματα, συντεχνίες, φοιτητικές οργανώσεις, κοινότητες, ο καθένας κάνει και την εκδήλωσή του. Σε σοβαρό κράτος με αξιοπρεπή λαό, μία έπρεπε να ήταν η εκδήλωση για τους ηρωικούς νεκρούς μας. Αντ’ αυτής, παρατηρούμε αυτήν την ξυπασμένη επίδειξη ψεύτικης και υποκριτικής απόδοσης τιμής προς τους ήρωές μας. Ως εάν να ανήκουν ξεχωριστά σε αυτούς και όχι σε όλους μας. Θέλετε ακόμα ένα παράδειγμα διαπλοκής, συμφερόντων, κομματικής διελκυστίνδας και αχρείαστων αντιπαραθέσεων; Αυτή η κωμική αλλά και θλιβερά ενδεικτική νοοτροπιών, αντιπαράθεση για δύο, τελικά, φεστιβάλ μπίρας στη Λευκωσία.

Θέλετε και άλλα παραδείγματα; Γιατί η Λεμεσός να έχει καρναβάλια; Να έχουν και η Πάφος και η Λάρνακα και πολλοί άλλοι. Ο άθλιος τοπικισμός στην πιο αχώνευτη εκδοχή του. Γιατί ο τάδε άνοιξε φούρνο στη γειτονιά; Αμέσως εμφανίζεται ανταγωνιστής δίπλα του ακριβώς για να τον κλείσει, τον παλιοκερατά. Αντί να βλέπουμε το δάσος, κολλάμε στο φυλλαράκι και σκοτωνόμαστε για τα επουσιώδη. Λέμε ότι αγωνιζόμαστε για τον τόπο και την ελευθερία του. Όμως, με τη μεγαλύτερη ευκολία τον ξεπουλάμε στους ξένους ή τον παραδίδουμε στον Τούρκο Αττίλα. Είμαστε ανένδοτοι πατριώτες αλλ’ αιμοδοτούμε ενσυνείδητα τον Αττίλα κατακτητή μας. Πόσα χρόνια συζητάμε για το ΓΕΣΥ; Τουλάχιστον τριάντα. Πόσα χρειάστηκαν για το Πανεπιστήμιο; Τουλάχιστον 20. Πόσα για ένα νέο αεροδρόμιο; Τουλάχιστον 20. Για τη μαρίνα Λεμεσού; Καμιά 20ριά χρόνια. Για την Πολιτική Αεροπορία και νέες εγκαταστάσεις ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας; Αμέτρητα χρόνια.

Είμαστε ο τόπος του μισοδότζιν, με μισοδότζιν και ανεπαρκείς, σπιθαμιαίους ηγέτες, που διέπραξαν εγκλήματα κατά της Κύπρου. Κυρίως, είμαστε ο τόπος της ανευθυνότητας, της τσαπατσουλιάς, της ευθυνοφοβίας, της απειθαρχίας, της ασέβειας, του στρουθοκαμηλισμού και του πιθηκισμού. Πάθαμε τόσα κακά, υποστήκαμε τόσα δεινά, καταστραφήκαμε κατ' επανάληψιν αλλά δεν μαθαίνουμε. Η Κύπρος σήμερα έπρεπε να ήταν παράδεισος. Την καταντήσαμε ρακόεσσα και ερειπιώνα αλλ’ εμείς εκεί: Ίδιες άθλιες νοοτροπίες. Ίδιες αχρείες πρακτικές. Ίδιες γελοίες πολιτικές. Ίδιες φτηνές δικαιολογίες του «εγιώ, εν τζιαι…». Για το μαύρο μας το χάλι, φταίει, προφανώς, ο βολικός Χατζηπετρής.