Τα πεταμένα παιδιά ενός κατώτερου Θεού και η κρατική και κοινωνική υποκρισία…
Η κορύφωση του φαρισαϊσμού και του αφόρητου εμπαιγμού: Η Κυβέρνηση εξήγγειλε, αντί την πρόσληψη ακόμα περισσότερων παιδοψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, τον «λειτουργό της γειτονιάς». Όπως, ας πούμε, ο «αστυνομικός της γειτονιάς». Τέτοιο χοντρό δούλεμα από το ανεπρόκοπο κράτος, το οποίο δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει προληπτικά, όχι κατασταλτικά, φαινόμενα κοινωνικής σήψης, οικογενειακής παρακμής, κυρίως κακοποίησης παιδιών, για τα οποία όλοι αυτοί οι δήθεν συγκλονισμένοι, αύριο δεν θα θυμούνται ούτε και θα νοιάζονται γι’ αυτά
ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
Γνωρίζετε την ιστορία της ζωής της Άντρης; Του Φίλιππου; Της Ζαχαρούλας; Του Ανδρέα; Ίσως κι εσείς έχετε… συγκλονιστεί από την τραγική κατάληξη της 29χρονης Έλενας Φραντζή. Την γνωρίζατε; Όχι, βέβαια! Αν η Αναστασία Παπαδοπούλου δεν κατέγραφε στο φατσοβιβλίο την εκτύλιξη της ιστορίας και το τέλος της Έλενας, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν γι’ αυτήν. Παρά μόνο η Μαρίνα, η Χριστίνα, η Κυπρούλα, η Ιωάννα όπως και κάποιες λειτουργοί Ευημερίας, οι οποίες τις φρόντιζαν ως παιδιά τους. Εσείς όλοι θα συνεχίζατε τη ζωούλα σας, αμέριμνοι, αδιάφοροι, απληροφόρητοι για τα πάρα πολλά δράματα, τα οποία παίζονται καθημερινά πίσω από κλειστές πόρτες σπιτιών διαλυμένων οικογενειών, με προβληματικούς, ναρκομανείς, αλκοολικούς, χαμηλού επιπέδου, βίαιους γονείς και με θύματα αθώες ψυχούλες.
Ξαφνικά, το παγκύπριο… συγκλονίστηκε! Οποία υποκρισία! Πληροφορήθηκε για την Έλενα Φραντζή, η οποία ήταν παιδί σε ανάδοχη οικογένεια και προφανώς κακοποιείτο σωματικά, σεξουαλικά και ψυχολογικά. Η Έλενα μίλησε, κατήγγειλε. Δεν την άκουσε κανείς. Δέχτηκε την πρώτη μαχαιριά απαξίωσης και περιφρόνησης. Τραυματίστηκε ψυχικά. Τσακίστηκε. Έχασε την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους. Πέρασαν τα χρόνια και δεν άντεξε το βάρος στην ψυχή της. Κατήγγειλε ξανά τον σωματικό και ψυχικό βιασμό της. Τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. Η Έλενα θα προστεθεί και αυτή στον ήδη μακρύ κατάλογο πεταμένων παιδιών ενός κατώτερου Θεού, βορά και έρμαιο στις ορέξεις κάθε ανώμαλου και επιτήδειου.
Γιατί; Διότι το κράτος χάνεται σε τυπολατρικές διαδικασίες. Εξαντλείται σε αχρείαστες λεπτομέρειες και δεν ασχολείται με την ουσία. Δηλ. να προλάβει και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα στη ρίζα τους και όχι όταν μετατραπούν σε κοινωνική γάγγραινα. Όλα ξεκινούν από την οικογένεια και από τους γονείς, οι οποίοι φέρουν την ασήκωτη ευθύνη της ανατροφής των παιδιών τους με αρχές και αξίες. Η Έλενα και κάθε Έλενα δεν είχε αυτήν την ευκαιρία. Ο γνωστός παιδοψυχολόγος, Μιχάλης Παπαδόπουλος, υποστηρίζει πως μόνο το 2,5% των παιδιών θυμάτων βίας στη Μέση Εκπαίδευση και 5,1% του Δημοτικού ενημερώνουν εκπαιδευτικούς τους. Το 56,2% και το 36,2% Μέσης και Δημοτικής δεν αναφέρουν σε ΚΑΝΕΝΑΝ τίποτε.
Απορούμε: Οι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν, δεν αντιλαμβάνονται, δεν βλέπουν ότι πολλά παιδιά είναι αντικείμενο βίας, ψυχικής και σωματικής; Και το Γραφείο Ευημερίας; Δεν θέλουμε να μηδενίσουμε τα πράγματα. Για ανεπάρκειες και προβλήματα υποστελέχωσης στο Γραφείο Ευημερίας ευθύνεται η εκάστοτε κυβέρνηση. Ένα απλό παράδειγμα: Η γλώσσα και η γραφίδα του γράφοντος μάλλιασαν να υποβάλλουμε σε τρεις υπουργούς Παιδείας την αναγκαιότητα στελέχωσης των εκπαιδευτηρίων μας, από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο, και με κοινωνικούς λειτουργούς. Καμία ανταπόκριση. Ο Πρόεδρος χάρισε 19 εκ. στα ποδοσφαιρικά σωματεία, αλλά… πόσα εκατομμύρια σχεδιάζει να διαθέσει για ειδικούς χώρους γι’ αυτά τα παιδιά; Ούτε σεντ!
Ο κοινωνικός λειτουργός θα ερευνήσει τις συνθήκες στο σπίτι όπου διαμένει το παιδί, θα ελέγξει τους γονείς και τον περίγυρο και θα εισηγηθεί λύσεις αποτρεπτικές αρνητικών εξελίξεων. Ποιος νοιάζεται; Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, η σχετική νομοθεσία έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Είναι και το Σπίτι του Παιδιού, στο οποίο φιλοξενούνται κακοποιημένα παιδιά και επιτελείται πολύ σημαντική δουλειά. Είναι γνωστό ότι παιδιά από διαλυμένες, προβληματικές οικογένειες φιλοξενούνται μέχρι τα 18 τους χρόνια σε ειδικές στέγες του Γραφείου Ευημερίας. Μετά, αφήνονται στην κοινωνία, ευάλωτα, απροστάτευτα, ανυπεράσπιστα, έρμαια στον κάθε ανώμαλο και επιτήδειο αλλά και με ανεπούλωτα ψυχικά τραύματα από την παιδική ηλικία τους. Κάποια σώζονται, τα περισσότερα καταλήγουν στον κοινωνικό υπόνομο. Ή στον τάφο.
Με αφορμή τον θάνατο της Έλενας, αίφνης πολλοί δήθεν συγκλονίστηκαν! Κόμματα, οργανώσεις, αξιωματούχοι, πολίτες! ΜΜΕ και τα λεγόμενα social media απεδύθησαν σε μια πρωτοφανή εκστρατεία κυρακατινικού κανιβαλισμού, λιντσαρίσματος προσώπων και κατερείπωσης και προσβολής θεσμών. Κυρίως ασέλγησαν ξεδιάντροπα στη μνήμη της Έλενας, η οποία δεν μπορεί να τους φτύσει. Και η κορύφωση του φαρισαϊσμού και του αφόρητου εμπαιγμού: Η Κυβέρνηση εξήγγειλε, αντί την πρόσληψη ακόμα περισσότερων κοινωνικών λειτουργών και παιδοψυχολόγων, τον «λειτουργό της γειτονιάς». Όπως, ας πούμε, ο «αστυνομικός της γειτονιάς».
Τέτοιο χοντρό δούλεμα από το ανεπρόκοπο κράτος, το οποίο δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει προληπτικά, όχι κατασταλτικά, φαινόμενα κοινωνικής σήψης, οικογενειακής παρακμής, κυρίως κακοποίησης παιδιών για τα οποία όλοι αυτοί οι δήθεν συγκλονισμένοι, αύριο δεν θα θυμούνται ούτε και θα νοιάζονται γι’ αυτά. Μέχρι που η επόμενη Έλενα και Άντρη ή ο όποιος Φίλιππος θα ταρακουνήσουν την υποκριτική λήθη τους και θα τους ξαναθυμίσουν ότι αυτά τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού δικαιούνται να απαιτούν αγάπη, ασφάλεια, σεβασμό και στήριξη επειδή είναι παιδιά όλων μας.
