Οι τουρκικές προθέσεις είναι ξεκάθαρες από το 1956! Οι Τούρκοι απαιτούν επανάκτηση και τουρκοποίηση της Κύπρου. Αυτήν την εφιαλτική πιθανότητα, ο Πρόεδρος γνωρίζει πώς να την αντιμετωπίσει και να την εξουδετερώσει, με ποιους συμμάχους και με ποιες στρατιωτικές συνεργασίες και δυνατότητες; Ή θα πάει για να υποταγεί ξανά στους τουρκικούς όρους;

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είτε δεν μαθαίνει είτε δεν καταλαβαίνει είτε δεν θέλει να αντιληφθεί πού το πάει ο σχιζοφρενής και παρανοϊκός Ερντογάν. Προφανώς δεν γνωρίζει υπό ποίες συνθήκες συνομολογήθηκε η Συμφωνία του Μονάχου (29.9.1938). Ή, ακόμα, ίσως να αγνοεί ότι εάν θέλεις ειρήνη, οφείλεις να προετοιμάζεσαι για πόλεμο. Χειρότερα: Έναντι ενός αποθηριωμένου εχθρού, ο οποίος επιτίθεται ασύδοτος και ατιμώρητος, όπως ο αδίστακτος Ερντογάν, δεν ασκείς πολιτική κατευνασμού με επίκληση νηφαλιότητας, ψυχραιμίας και διπλωματικών διαβημάτων. Εκτός και αν ο Ν. Αναστασιάδης διεκδικεί να αναδειχθεί σε έναν θλιβερό Κύπριο Τσάμπερλεν…

Ο Τούρκος Πρόεδρος υλοποιεί υψηλή στρατηγική, η οποία έχει μακράς πνοής στόχους: Μέχρι το 2023, που είναι η 100ετηρίδα της Τουρκικής Δημοκρατίας, η Τουρκία να αναδειχθεί σε περιφερειακή και μία από τις μεγάλες δυνάμεις. Και μέχρι το 2071, οπότε και συμπληρώνονται 1000 χρόνια από τη μάχη του Μαντζικέρτ (26.8.1071 - σήμανε την αρχή του τέλους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), η χώρα του Αττίλα να επανακτήσει όλα τα εδάφη τής πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παράνοια; Σχιζοφρένεια; Παραλογισμός και τρέλα του ταραγμένου μυαλού του σουλτάνου, ο οποίος νομίζει ότι είναι ισάξιος του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή της Πόλης; Μόνον η ψυχιατρική ίσως δώσει απαντήσεις…

Υπάρχουν κάποια δεδομένα, τα οποία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν δικαιούται να παραγνωρίζει. Πρώτον, ο Ερντογάν βρίσκεται σε έξαλλη κατάσταση μεγαλομανούς παράνοιας. Έχει ανοικτά μέτωπα με την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αρμενία, τη Συρία, το Ισραήλ, τις Ην. Πολιτείες, την Ευρώπη, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία. Ο σουλτάνος αντιγράφει τον ομότεχνό του Χίτλερ, ο οποίος απειλούσε τους πάντες στην Ευρώπη, κατάπιε την Σουδητία από την Τσεχοσλοβακία και η Γαλλία και η Βρετανία τον πίστωναν με… αγαθές προθέσεις. Ασκούσαν έναντί του πολιτική κατευνασμού, η οποία τον αποθηρίωνε επειδή ο Χίτλερ γνώριζε ότι οι πουρκουάδες της Ευρώπης δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να του αντισταθούν. Τους επέβαλε τον πόλεμο!

Δεύτερον, ο Ερντογάν παίζει σε δύο μεγάλα ταμπλό: Έναντι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., τους οποίους εκβιάζει με τις βάσεις στη χώρα, τα τρομακτικά οικονομικά συμφέροντά τους και τα 3,5 εκατομμύρια Σύρους και άλλους πρόσφυγες. Οι αμερικανο-τουρκικές σχέσεις βρίσκονται στο χείριστο σημείο τους. Σοβαρά αμερικανικά ΜΜΕ απαιτούν εκδίωξη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ. Η Ε.Ε. είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη έναντι της επιθετικότητας ενός Ερντογάν, ο οποίος δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν ενδιαφέρεται πια να ενταχθεί σε έναν οργανισμό απίστων! Τρίτον, είναι η λυκοφιλία Ρωσίας-Τουρκίας. Για λόγους οικονομικούς, ενεργειακούς, πολιτικούς και στρατηγικούς, Μόσχα και Άγκυρα έχουν, προς το παρόν, κοινά συμφέροντα.

Ο μεν Πούτιν χρησιμοποιεί τον σουλτάνο για να αποδυναμώσει την ΝΑ πτέρυγα ενός ΝΑΤΟ που συμπεριφέρεται έναντι του, στην περίπτωση ειδικά της Κριμαίας, με προκλητικότητα και επιθετικότητα, και να εδραιωθεί στην περιοχή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Ο δε Ερντογάν αξιοποιεί το ρωσικό χαρτί για να επιτύχει τους στόχους του στη Συρία (η επίθεση στο Αφρίν γίνεται με ρωσική ανοχή και ιρανική επίνευση), στην Αν. Μεσόγειο (εκβιασμοί και απειλές κατά της Κύπρου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ), στο Αιγαίο (με συνεχείς παραβιάσεις και αμφισβητήσεις - μετά τα Ίμια τώρα επιχειρείται γκριζοποίηση και του Καστελόριζου).

Μέσα σε όλην αυτήν την πολεμική, γεωπολιτική και ενεργειακή αναμπουμπούλα και με έναν μαινόμενο Ερντογάν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, που ψαλμωδεί κακόφωνα ότι θέλει επανάληψη των συνομιλιών, διότι κανοναρχεί ο αριστερός ψάλτης, Άντρος Κυπριανού, οφείλει να κάνει το παν για να λύσει το Κυπριακό. Με ποιον; Με τον Ερντογάν, ο οποίος, πρώτον, έχει άλλες προτεραιότητες στην περιοχή. Δεύτερον, αξιοποιεί τη λυκοφιλία του με τη Ρωσία και το εξίσου επιθετικό Ιράν για να ακρωτηριάσει εδαφικά τη Συρία και να εξουδετερώσει τον κουρδικό εφιάλτη. Τρίτον, θεωρεί την Ελλάδα και την Κύπρο ως τους αδύναμους κρίκους τους οποίους εκβιάζει με χιτλερικές μεθόδους. Τέταρτον, η λύση την οποία επιδιώκει στο Κυπριακό είναι τουρκικών και όχι ευρωπαϊκών ή Αναστασιαδικών προδιαγραφών.

Απορεί, συνεπώς, κάθε νοήμων Έλληνας της Κύπρου: Αφού ο Ν. Αναστασιάδης εξευτέλισε ξανά και τις τελευταίες προεκλογικές φουστανελοφόρες διακηρύξεις του, γιατί επείγεται να μεταβεί σε ένα νέο «κοινωνικό δείπνο» με τον πράκτορα ενός τραμπούκου σουλτάνου; Να επιδιώξει, τι; Να… διερευνήσει τις προθέσεις των Τούρκων; Μα, αυτές είναι ξεκάθαρες από το 1956! Απαιτούν επανάκτηση και τουρκοποίηση της Κύπρου. Αυτήν την εφιαλτική πιθανότητα, ο Πρόεδρος γνωρίζει πώς να την αντιμετωπίσει και, προπάντων, να την εξουδετερώσει, με ποιους συμμάχους και με ποιες στρατιωτικές συνεργασίες και δυνατότητες; Ή θα πάει για να εξευτελιστεί και να υποταγεί ξανά στους τουρκικούς όρους; Ο Ερντογάν δεν θέλει δημοκρατική, λειτουργική και βιώσιμη λύση. Απαιτεί υποταγή στις αξιώσεις του.