Χρειάζεται επαγγελματισμός στον αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, όχι βέβαια για τον μισθό, διότι οι αγωνιστές δεν είναι μισθοφόροι αλλά για το ύφος και τη σοβαρότητα.

Διότι οι συνεχιστές των γενοκτόνων, αυτοί που ακόμα αρνούνται και την ύπαρξη της Γενοκτονίας χρησιμοποιούν τεράστια οικονομικά μέσα για να μας αντιμετωπίσουν. Έτσι δεν πρόκειται για μια αντιπαράθεση μεταξύ ιστορικών, όπως θα ήθελε η Τουρκία, αλλά για μια μάχη σε στρατηγικό επίπεδο, όπου το κάθε λάθος έχει μεγάλο κόστος, διότι όλα παίζονται. 

Η βαρβαρότητα κάνει χρήση αποκλειστικά της ρητορικής, γιατί ξέρει ότι δεν υπάρχει ιστορικό υπόβαθρο που να μπορεί να θεμελιώσει τη θέση της έτσι μόνο η μαιευτική με τη στρατηγική της είναι ικανή να της αντισταθεί και να νικήσει, γιατί ξέρει να διαχειρίζεται και να αποφεύγει τα χτυπήματα αυτού του ύπουλου εργαλείου.

Γι’ αυτόν τον λόγο η σοβαρότητα της όλης προσέγγισής μας δεν πρέπει να έχει καμιά αδυναμία σε οποιοδήποτε σημείο της επιχειρηματολογίας. Κατά συνέπεια κάθε πηγή πρέπει να εξετάζεται και να διασταυρώνεται. Κάθε αναφορά σε συμφωνίες και συμβάσεις πρέπει να γίνεται με τα συγκεκριμένα άρθρα μέσα στο πλαίσιο του όλου κειμένου.

Τα θέματα της Γενοκτονίας δεν είναι απλά και πρέπει να είμαστε προσεχτικοί. Τώρα που κερδίζουμε όλο και περισσότερο έδαφος σε αυτόν τον τομέα πρέπει να σκεφτόμαστε με την έννοια της συσσώρευσης, για να μη μας πάνε πίσω οι κινήσεις των θεσμών που αρνούνται τις Γενοκτονίες.