Η αντιμετώπιση του bullying δεν είναι ένα πρόβλημα ατομικό και ειδικά στην Κύπρο, όπου γνωρίζουμε και σε εθνικό επίπεδο την έννοια αυτή με τους εγκλωβισμένους. Έτσι και στο σχολείο και ειδικά στις μικρές ηλικίες, είναι απαράδεκτο να περιμένουμε τη γραφειοκρατία για να λυθούν προβλήματα.

Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούν οι εγκλωβισμένοι να περιμένουν μια συλλογική λύση για να επιζήσουν και τους βοηθούμε με την συμπαράστασή μας και με τις δράσεις, πρέπει να βοηθήσουμε και τα παιδιά που υποφέρουν από το σύστημα της εκπαίδευσης, που δεν παρέχει τις πρέπουσες υπηρεσίες όσον αφορά στην προστασία τους.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τα παιδιά σε αυτή την ηλικία να κάνουν ακόμα και γραπτές καταγγελίες για να ακουστεί ο πόνος τους με επίσημο τρόπο. Εμείς έχουμε την ευθύνη ως μεγάλοι να γίνουμε δίκαιοι για τους αθώους μικρούς, έτσι ώστε να ενεργοποιήσουμε την ανθρωπιά μας, για να μην αφήσουμε την βαρβαρότητα να τους εξοντώσει με κάθε τρόπο. Όταν περιμένουμε τα πάντα δεν έρχεται τίποτα, όταν δίνουμε τα πάντα δεν περιμένουμε τίποτα. Έτσι είναι και με το σχολείο. Και οι γονείς είναι υπεύθυνοι να το προφυλάξουν από τους εισβολείς. Όχι, όμως, μόνο με ψηφίσματα αλλά και με δράσεις, για να μην καταντήσουμε να έχουμε φυλάκια, όπου ο εργαζόμενος κάθεται σαν τους στρατιώτες με την πλάτη στην πράσινη γραμμή για να μην παρενοχλήσουμε την ησυχία των βαρβάρων λόγω της αντίστασής μας.

Οι γονείς που έφεραν ένα παιδί στον κόσμο είναι υπεύθυνοι για τη ζωή του ακόμα και στο σχολείο, διότι ο δίκαιος προστατεύει τον αθώο όπου και να βρίσκεται.