Η Τουρκία είναι ευάλωτη κι αν ακόμα στέκεται όρθια δεν είναι λόγω υψηλής στρατηγικής, διότι δεν την κατέχει, αλλά απλώς επειδή οι γείτονές της θεωρούν ότι έχει κάποια αξία.

Θεωρούν ότι κάτι κάνει το βαθύ κράτος, αλλά αυτό δεν είναι ικανό να διαχειριστεί τους δικούς του. Κι όσον αφορά στις μεταρρυθμίσεις αυτές έχουν πάντα στόχο την καταπίεση των μειονοτήτων. Όμως οι Κούρδοι, θέλουμε δεν θέλουμε, έχουν πια φτάσει ένα άλλο επίπεδο που δεν μπορεί να σταματήσει πριν τη δημιουργία ενός κράτους. Το ίδιο ισχύει και για την Δυτική Αρμενία και αυτό φαίνεται με τα νέα δεδομένα που υπάρχουν στην Συρία και στο Ιράκ. Απλώς μερικοί αναλυτές παραμένουν σε παροπλισμένες θέσεις που δεν έχουν πια καμία σχέση με την γεωπολιτική πραγματικότητα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τα γεγονότα του πολέμου. Δίχως τα κινήματα απελευθέρωσης, η Τουρκία εύκολα θα μετατραπεί σε ένα φανατικό κράτος ακόμα πιο βάρβαρο, γιατί δεν θα έχει πια τίποτα να χάσει. Η θέση της είναι ήδη εκφυλισμένη απλώς λόγω ραγιαδισμού εξωτερικών παραγόντων, αυτό δεν είναι τόσο εμφανές. Υπάρχει όμως αυτή η πραγματικότητα και θα αποτελέσει το υπόβαθρο του μέλλοντος. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντικό να ενωθούν τα θύματα στον αγώνα της απελευθέρωσης για να μην σπαταλούν χρόνο σε άσκοπες κινήσεις που δεν ανήκουν στην υψηλή στρατηγική. Αν όλοι περιμένουν να αλλάξει η Τουρκία για να κάνουν κινήσεις αυτές θα είναι εκρηκτικές στο τέλος, ενώ με συντονισμό ο σκοπός της απελευθέρωσης δεν είναι μόνο εφικτός αλλά και ανθεκτικός ως αλλαγή αφού η ιστορία θα υποστηρίξει τα νέα δεδομένα. Είναι θέμα θέλησης και πίστης, τίποτα άλλο, και η πρωτοβουλία δεν ανήκει βέβαια στην Τουρκία αλλά στα προηγούμενα θύματα.