Οι Χριστιανοί της Ανατολής είναι Χριστιανοί. Κι αν το υπενθυμίζουμε με τόσο ξεκάθαρο τρόπο είναι γιατί δίνεται η εντύπωση ότι υπάρχει μία διαφορά.

Μας στενοχωρούν τα γεγονότα στην Ανατολή μ’ ένα ύφος κάπως αφαιρετικό και βέβαια όταν νιώθουμε ότι έρχονται πιο κοντά μας. Αλλά η ουσία είναι άλλη. Έχουμε ανθρώπους που είναι αθώοι και βασανίζονται, διώκονται και εκτελούνται.

Δεν είναι μόνο και μόνο το θέμα των μνημείων, αλλά το απαράδεκτο έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Επίσης με την έκφραση Χριστιανοί της Ανατολής, ξεχνούμε και τα ιστορικά δεδομένα της θρησκείας. Διότι και τις Επτά Εκκλησίες της Αποκάλυψης, δηλαδή του τελευταίου βιβλίου της Καινής Διαθήκης θα μπορούσαμε να τις αποκαλέσουμε Επτά Εκκλησίες Μικράς Ασίας και τότε δεν θα βλέπαμε ότι πρόκειται για τις πρώιμες χριστιανικές κοινότητες.

Ενώ όταν ακούμε τα ονόματα: Έφεσος, Σμύρνη, Πέργαμος, Θυάτειρα, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια, Λαοδίκεια αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την ουσία τους. Έτσι το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό, αλλά ιστορικό. Κι αν θυμηθούμε τα Θέματα του Βυζαντίου, θα αντιληφθούμε ότι τα παλαιότερα ήταν της Ανατολής. Κατά συνέπεια έχει σημασία γιατί είναι συμβολικό κι έχει συνέπειες στον τρόπο που σκεφτόμαστε τα δεδομένα.

Άλλο να προσδιορίζεις κάποιον ή κάτι γεωγραφικά δίνοντας σημασία μόνο στον χώρο του κι άλλο ιστορικά και θεολογικά, δίνοντας σημασία στον Χρόνο. Έτσι για τους Άγιους Τόπους δεν έχουμε ανάγκη να πούμε ότι προσδιορίζονται από την Μέση Ανατολή, αφού η αναφορά μας είναι ο Χριστός και μόνο.

Έτσι όσο μιλούμε για τους Χριστιανούς της Ανατολής, δεν συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για την παλαιότερη συνέχεια. Με άλλα λόγια πρόκειται για την ιστορία του Χριστιανισμού που δέχεται επιθέσεις κι όχι για τη γεωγραφία του. Άρα αν λέμε ότι μας αφορά όντως, τότε πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας ακόμα και νοητικά.