Ένας λαός καθηλωμένος στο παρελθόν...

Η πολιτικά σχιζοφρενική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος και η ανάθεση της διακυβέρνησης σε αυτούς που, όσες φορές κυβέρνησαν, άφησαν πίσω τους ερείπια

 

Στο δημοψήφισμα του Απριλίου 2004, ένα ποσοστό 66% των ψηφοφόρων του Δημοκρατικού Συναγερμού ψήφισαν κατά των επιλογών της ηγεσίας τους. Ψήφισαν «Όχι» στο σχέδιο Ανάν. Ένα μήνα αργότερα, στις Ευρωεκλογές του Μαΐου, οι ίδιοι ψηφοφόροι ανέδειξαν τον Δημοκρατικό Συναγερμό πρώτο κόμμα! Στο υπέρτατο θέμα, το εθνικό, η ηγεσία του ΔΗΣΥ αποδείχθηκε κατώτερη των ιστορικών περιστάσεων. Αλλά ένα μήνα μετά, δικαιώθηκε από τους οπαδούς της. Βρέστε άκρη...

 

Στις προεδρικές εκλογές του 2008 το εκλογικό σώμα, το οποίο τέσσερα χρόνια προηγουμένως είχε συνταχθεί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν, απέρριψε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και εστράφη προς τον Δημήτρη Χριστόφια, κρυφό υποστηρικτή του σχεδίου. Θαυμάστε πολιτική ωριμότητα...

 

Στις προεδρικές εκλογές του 2013, το εκλογικό σώμα έκανε ακόμη μία θεαματική στροφή. Εξέλεξε τον Νίκο Αναστασιάδη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον άνθρωπο που υποστήριξε μετά μανίας το σχέδιο. Υποκλιθείτε μπροστά στη μεγαλειώδη κρίση των ψηφοφόρων...

 

Αν μπορεί κάποιος γνωστικός πολιτικός αναλυτής, ή ψυχαναλυτής, ή κοινωνιολόγος, να βρει λογικές εξηγήσεις σε αυτές τις παράδοξες συμπεριφορές των Κυπρίων ψηφοφόρων, καλό είναι να τις εξηγήσει πειστικά.

 

Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι οι Κύπριοι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, είναι πολιτικά αναλφάβητοι, πολιτικά ανώριμοι και προσδεδεμένοι ακόμη στις παραδοσιακές συμπεριφορές και υποδείξεις των πατεράδων και των παππούδων τους. Συντηρητικότατοι στο έπακρον, αρνούμενοι να αποδεχθούν λόγω ανασφάλειας το νέο, καθηλωμένοι σε παλαιολιθικές ορολογίες «είμαι δεξιός ψηφίζω ΔΗΣΥ, είμαι αριστερός ψηφίζω ΑΚΕΛ», έχουν προσφέρει στους δύο αυτούς πολιτικούς πόλους λευκή επιταγή, να διαχειριστούν τις τύχες της πατρίδας τους. Σε συνεργασία με άλλα υποζύγια-κόμματα, και με ελάχιστες εξαιρέσεις, μονοπωλούν την εξουσία τα τελευταία χρόνια, ανενόχλητοι στην πολιτική κυριαρχία τους.

 

Και το παράδοξο είναι τούτο. Εάν οι περίοδοι διακυβερνήσεως αυτών των κομμάτων μπορούσαν να θεωρηθούν ως ευλογία για τον λαό, είτε στον πολιτικό, είτε στον οικονομικό τομέα, θα ήταν αποδεκτή και κατανοητή η ετυμηγορία του λαού.

 

Αλλά η διαπίστωση είναι εντελώς διαφορετική. Όποτε κυβέρνησαν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ οδήγησαν τον τόπο στην πολιτική, οικονομική και πνευματική χρεοκοπία. Στα σκάνδαλα, στη σήψη, στη διαπλοκή. Σε πρωτοφανή οπισθοδρόμηση του εθνικού θέματος.

 

Ο ΔΗΣΥ δοκιμάστηκε δέκα χρόνια, από το 1993-2003. Άφησε πίσω του την κλοπή του Χρηματιστηρίου, τους S300, το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, το σχέδιο Ανάν. Και πολλά άλλα.

 

Σήμερα, σε δύο μόλις χρόνια διακυβέρνησης, διαλύει το κράτος και την κοινωνία, αφήνει κουρεμένους, πεινασμένους, ανέργους, σκάνδαλα, σήψη, καταρράκωση θεσμών, ατιμωρησία για τους δικούς του, οικονομικό όλεθρο, ενώ δημιουργεί συνθήκες καταβαράθρωσης του εθνικού θέματος. Αναλογιζόμαστε τι θα συμβεί στα τρία χρόνια που του απομένουν και προτιμούμε να μη σκεφτόμαστε...

 

Το ΑΚΕΛ άφησε πίσω του χάος οικονομικό, αχαμπαροσύνη, γενναιόδωρες παραχωρήσεις στην τουρκική πλευρά, το Μαρί.

Και όμως, και τα δύο αυτά κόμματα συνεχίζουν να αποτελούν τον πόλο έλξης των ψηφοφόρων και τους κύριους διαφεντευτές της μοίρας του λαού.

 

Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και εν μέσω της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και της φτώχιας στην οποία έχουν καταδικαστεί οι λαοί, παραδοσιακά κόμματα συντρίβονται, νέα πολιτικά σχήματα αναδεικνύονται, νέοι ηγέτες αναλαμβάνουν τα ηνία, οι πολίτες αλλάζουν τον πολιτικό χάρτη της χώρας τους.

 

Εδώ οι Κύπριοι πολίτες έχουν καθηλωθεί σε κόμματα του παρελθόντος, σε νοοτροπίες και επιλογές παλαιολιθικές, σε επιβράβευση των αμαρτωλών προτύπων, σε άρνηση του νέου.

 

Μπορεί να ελπίζει κάποιος σε αλλαγή της πορείας της χώρας και σε ένα καλύτερο μέλλον, όταν οι πολίτες που κρατούν το κλειδί των αλλαγών έχουν διπλαμπαρώσει την πόρτα, που οδηγεί στην ελπίδα και στην προοπτική;