Όταν ο πολίτης οδηγείται στον χλευασμό του κράτους του και στον βαθμό να το απεχθάνεται, μοιραία οδηγείται και σε αποδοχή της όποιας λύσης, ως σανίδας σωτηρίας από την κατάντια του

To γεγονός ότι το κυπριακό κράτος έχει καταστεί ψευδοκράτος, είναι αναντίλεκτο γεγονός. Έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ τη διάσταση Μπανανίας, την οποία ευφυέστατα και πολύ προφητικά είχε δώσει ο Γλαύκος Κληρίδης, και μάλιστα επί δικής του διακυβερνήσεως. Η διολίσθηση από το κράτος-Μπανανία στο ψευδοκράτος συντελείται νομοτελειακά, επί τρίτης διακυβερνήσεως Δημοκρατικού Συναγερμού.

Μάλιστα, αυτήν τη φορά, όπως καταδεικνύει η δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε χθες στη «Σημερινή», η απαξίωση περιλαμβάνει και τον θεσμό της Δικαιοσύνης, ο οποίος προηγουμένως έχαιρε της εκτίμησης και της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Το κυπριακό κράτος δεν στέκεται πια στα πόδια του. Έχει ολοκληρωτικά καταρρεύσει, αποδομημένο από τους πλείστους θεσμούς και τα συντεταγμένα όργανα, και μέσα σε μία βαβυλωνία παρεμβάσεων της Εκτελεστικής Εξουσίας σε άλλους θεσμούς, με στόχο την ποδηγέτησή τους και την υπαγωγή της λειτουργίας τους στις θελήσεις του κομματικού κράτους, το οποίο εκτείνεται ως αράχνη και εγκλωβίζει στους ιστούς του κάθε ανεξάρτητη λειτουργία.

Η σημερινή Κυβέρνηση, με ταχύτατους ρυθμούς, προχωρεί σε πλήρη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ό,τι απέμεινε είναι μία διεθνής αναγνώριση, η οποία, πολλές φορές, λαμβάνει τη μορφή κηδεμονίας. Εσωτερικά, τίποτε δεν στέκεται που να προσφέρει στοιχεία κράτους ευνομούμενου και κυρίαρχου, το οποίο λειτουργεί στη βάση συνταγματικών κανόνων και κάτω από συνθήκες διαφάνειας, δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η Κυβέρνηση λειτουργεί, στον οικονομικό τομέα, στη βάση όχι δικού της προγράμματος, αλλά δρα και ενεργεί σε όλες τις περιπτώσεις υπό τις εντολές των ξένων δανειστών. Ξεπουλεί εθνικό πλούτο σε βαθμό ώστε, σε λίγα χρόνια, τίποτε το κυπριακό δεν θα ευρίσκεται σε χέρια Κυπρίων. Στο εθνικό θέμα, χαράσσει πολιτικές στη βάση «συμβουλών» και «παραινέσεων» ξένων κέντρων αποφάσεων, και είναι σαφές απ' όλα αυτά ότι δεν ασκεί πραγματική κυριαρχία, όπως οφείλει να ασκεί μία δημοκρατικά εκλελεγμένη κυβέρνηση.

Στο εσωτερικό, ο Ανώτατος Άρχων έχει καταλύσει κάθε στοιχείο διάκρισης εξουσιών και επιδιώκει να θέσει υπό τον έλεγχό του -και τον έλεγχο των ανθρώπων του- καίριους ανεξάρτητους θεσμούς. Όποιος δεν ανέχεται την υποβάθμισή του σε πειθήνιο όργανο του κομματικού κράτους, εξουδετερώνεται είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Σιωπά και αποκρύβει και αγωνίζεται απεγνωσμένα, χρησιμοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό και τους ανθρώπους του, να συγκαλύψει σκάνδαλα και αδικήματα ημετέρων, και την ίδια στιγμή, με τη μεγαλύτερη ευκολία, τιμωρεί άλλους που βρίσκονται στο αντίπαλο πολιτικό στρατόπεδο.

Η Κυβέρνηση έχει οδηγήσει το κράτος σε σημείο που οι πολίτες του είτε το χλευάζουν, είτε το απεχθάνονται. Και αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνος για την κατάρρευση του κράτους που κυβερνά, αν δεν είναι υπεύθυνος για το ποιόν των ανθρώπων που διορίζει, τότε ποιος, στον διάβολο, είναι υπεύθυνος; Η κουτσή Μαρία;

Αλλά όταν το κράτος μετατρέπεται σε ψευδοκράτος, όταν οι πολίτες του το απεχθάνονται και δεν το θέλουν, όταν δεν εμπιστεύονται κανένα θεσμό, κανέναν πολιτικό και δεν τρέφουν καμία ελπίδα για το μέλλον, τι επακολουθεί;

Το αμέσως επόμενο επακόλουθο είναι η διάλυση του κράτους, είναι η αποδοχή απαράδεκτων θνησιγενών λύσεων στο εθνικό θέμα. Τι να κάνουμε τέτοιο χρεοκοπημένο, διεφθαρμένο και βάρβαρο κράτος, το οποίο οδηγείται σε βέβαιη αποσύνθεση; Ας αποδεχθούμε τη λύση των δύο συνιστώντων κρατιδίων, για να αλλάξει η μοίρα μας.

Να επέλθει «η έκρηξη στην οικονομία», να δουν άσπρη μέρα οι άνεργοι, οι πεινασμένοι και οι κουρεμένοι, να συνεταιρισθούμε με την Τουρκία, και... έχει ο Θεός. Αφού με αυτό το κράτος είμαστε που είμαστε καταδικασμένοι, αφού η μοίρα μας είναι να παραμένουμε θύματα του κάθε λαμόγιου και του κάθε ισχυρού, ας συνθηκολογήσουμε με τους Τούρκους, μπας και δούμε άσπρη μέρα...

Κάπως έτσι θα σκεφθούν, κάποια στιγμή, οι απογοητευμένοι πολίτες που δεν διατηρούν πια καμία ελπίδα, που δεν εμπιστεύονται το κράτος τους, που δεν διαβλέπουν καλύτερες μέρες, και μεταξύ διατήρησης της σημερινής κατάστασης διάλυσης, της καθήλωσης στη φτώχια και στη μιζέρια, γιατί να μην πουν, στην απόγνωσή τους, «Ναι» στο επόμενο σχέδιο που θα μας παρουσιάσουν οι ξένοι;

Τίποτε δεν γίνεται τυχαίο. Όλα αποτελούν κρίκους μίας αλυσίδας που οδηγεί σε συγκεκριμένη κατάληξη. Μακάρι να διαψευσθούμε, αλλά η πορεία προς την κρατική διάλυση, την οικονομική χρεοκοπία, την πνευματική και ηθική κατάπτωση, σε κάτι άλλο πολύ χειρότερο οδηγούν...