Δεν μιλούμε πλέον για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μιλούμε για τον άνθρωπο Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος ετοιμάζεται να εισέλθει στο χειρουργείο για να υποβληθεί σε δύσκολη χειρουργική επέμβαση. Διέρχονται και αυτός και η οικογένειά του δύσκολες στιγμές. Οφείλουμε να τις σεβαστούμε και να ευχηθούμε να επιστρέψει υγιέστατος και πιο δυνατός στα καθήκοντά του.

Τώρα, ίσως και ο ίδιος, αλλά και οι πολίτες, να συνειδητοποιήσουμε πως δεν αποτελεί θρόνο η καρέκλα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι γεμάτη αγκάθια, πίεση, άγχος, με όλα τα συνεπακόλουθα για την υγεία του ενοίκου του Προεδρικού Γραφείου. Σε μία σύναξη με τους δημοσιογράφους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραδέχθηκε ευθαρσώς ένα λάθος: «Λανθασμένα, αντιλαμβάνομαι τώρα, είχα προχωρήσει σε πολλές δεσμεύσεις έναντι του λαού.

Δεν είχα επίγνωση τι θα συναντούσα», είχε πει. Την ίδια αντίληψη, έστω και αργά, πρέπει να έχει τώρα, όσον αφορά τον βαθμό δυσκολίας που έχει η άσκηση της διακυβέρνησης μίας χώρας, και όταν μάλιστα έχει κληρονομήσει μία χιονοστιβάδα προβλημάτων, με μία χαώδη οικονομική κατάσταση, και ένα εκκρεμές εθνικό πρόβλημα, το οποίο καλείται να διαχειριστεί. Και από τη διαχείρισή του, εξαρτάται η επιβίωση, ή η απώλεια του λαού του.

Κανένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είχε συνειδητοποιήσει, πιστεύουμε, ποιες τεράστιες δυσκολίες και πόσο βαριά ήταν η ευθύνη της διακυβέρνησης αυτού του τόπου, προτού αναλάβει τα ηνία της εξουσίας. Και κανένας Πρόεδρος δεν έφυγε αλώβητος από τον ακάνθινο θρόνο, στον οποίο επεδίωκε να αναρριχηθεί. Ήταν η σειρά του Νίκου Αναστασιάδη να υποστεί το κόστος. Τα προβλήματα, η αναγκαιότητα της λήψης κρισίμων αποφάσεων, η αγωνία για το μέλλον της χώρας, την τύχη της οποίας καθορίζουν οι αποφάσεις, οι πικρίες από τις δίκαιες ή τις άδικες κριτικές, και πολλά άλλα, έχουν τις επιπτώσεις τους και στην υγεία. Και επιπτώσεις βαρύτατες

Στο μυαλό μου βρίσκονται πάντα όσα μου είχε πει, κάποτε, σε μία συνομιλία που είχαμε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Είχε περάσει πολύ δύσκολες στιγμές, σχεδόν εφιαλτικές, όταν εμφανίστηκε η σοβαρή πάθηση. Μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες για διάγνωση και θεραπεία, και εκεί άκουσε την εφιαλτική διάγνωση των ιατρών του: Έπρεπε να υποβληθεί σε πολύ δύσκολη χειρουργική επέμβαση, και οι πιθανότητες να επιβιώσει ήταν μισές-μισές. Αλλά και αν ακόμη επεβίωνε, τα ίδια ποσοστά αναλογούσαν σε αποδοχή ή απόρριψη του μοσχεύματος.

Οι ιατροί τού ζήτησαν να σκεφθεί και να αποφασίσει. «Επέστρεψα στο ξενοδοχείο», είπε, «και μαζί με τη Φωτεινή συζητούσαμε τι θα πράξουμε. Και εκείνες τις πολύ δύσκολες στιγμές των αποφάσεων, πέρασε ξαφνικά από τα μάτια μου, σαν κινηματογραφική ταινία, η ζωή μου. Ποιο ήταν το τελικό ερώτημα που με βασάνισε; Διερωτήθηκα, αν άξιζε τον κόπο να αφοσιωθώ τόσο πολύ στην πολιτική, στερώντας την οικογένειά μου και τα παιδιά μου από την παρουσία μου, αλλά και άλλα πολλά που μπορούσα να τους προσφέρω και δεν μπόρεσα να τους δώσω. Και αποφάσισα, αν επεβίωνα, θα χάριζα μεγαλύτερο χρόνο της ζωής μου στην οικογένεια, αντί στην πολιτική».

Αυτά όλα, πριν ο Τάσσος Παπαδόπουλος εκλεγεί Πρόεδρος. Αφού επεβίωσε της δύσκολης επέμβασης, και επανήλθε στην ομαλή ζωή, λησμόνησε τους προβληματισμούς εκείνων των εφιαλτικών στιγμών και συνέχισε, κατά εντονότερο τρόπο, την πολιτική του παρουσία. Εξελέγη Πρόεδρος, πρόσθεσε στην προηγούμενη τρικυμιώδη ζωή του και το βάρος, την πίεση και την ευθύνη της λήψης κρισίμων για το μέλλον του τόπου αποφάσεων, αισθάνθηκε πικρίες και απογοητεύσεις από συμπεριφορές φίλων και αντιπάλων, και μετά τον τερματισμό της διακυβέρνησής του υπέκυψε.

Είναι πολύ δύσκολο για τον απλό άνθρωπο να κατανοήσει το καθημερινό δράμα που βιώνουν οι ηγέτες του. Δεν υπάρχει κανένα έπαθλο να κερδίσουν, εκτός να οδηγήσουν την πατρίδα και τον λαό τους σε καλύτερες μέρες. Συνήθως αποτυγχάνουν. Και εκεί είναι που η απογοήτευση και οι πικρίες, η συνειδητοποίηση των λαθών και οι επιπτώσεις τους, και πολλές φορές η καταρράκωση της υστεροφημίας τους, τους λυγίζουν.
Περαστικά, Νίκο Αναστασιάδη. Να επιστρέψεις υγιέστατος. Πολλές φορές, οι σκληρές δοκιμασίες κάνουν τον άνθρωπο σοφότερο.