Τα κόμματα συναίνεσαν στο Συμβούλιο Αρχηγών σε αποκλιμάκωση της κρίσης, και τώρα ζητούν τα ρέστα

Έχει δίκαιο ο Ιωάννης Κασουλίδης όταν οργίζεται για τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία, ενώ συμφωνούν στο Εθνικό Συμβούλιο και στο Συμβούλιο των Αρχηγών για την πολιτική που θα ακολουθηθεί, έναντι της Τουρκίας, όταν εξέλθουν της συνεδρίας, ξεκινούν επικρίσεις εναντίον της πολιτικής στην οποία είχαν συμφωνήσει. Και σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε επισημάνει την αντίφαση.
Δεν μπορεί, όμως, ο Υπουργός Εξωτερικών, παρά να παραδεχθεί ότι η ίδια αντίφαση παρατηρείται και στην πλευρά της Kυβέρνησης. Η οποία, ενώ αρχικά αναγγέλλει πολιτική κλιμάκωσης κατά των τουρκικών προκλήσεων, στη συνέχεια, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, αποφασίζει πολιτική αποκλιμάκωσης και κατευνασμού της Τουρκίας.

Αυτό, βεβαίως, δεν απαλλάσσει ευθύνης τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία, ενώ συμφώνησαν αρχικά με την πολιτική κλιμάκωσης, στη συνέχεια, και όταν ήλθε στην Κύπρο και προήδρευσε της σύσκεψης του Συμβουλίου Αρχηγών ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, εξαγγέλλοντας πολιτική αποκλιμάκωσης, συναίνεσαν χωρίς καμία διαμαρτυρία ή διαφωνία. Δεν άρθρωσαν εκ νέου την αξίωση «να ανεβάσουμε το κόστος για την Τουρκία».

Είναι κωμικοτραγικά αυτά τα πράγματα και, μάλιστα, όταν συμβαίνουν σε μία πολύ δύσκολη στιγμή για το εθνικό θέμα. Δείχνει ότι αυτοσχεδιάζουν οι περισσότεροι όσον αφορά την πολιτική τους, κυβερνήσεις και κόμματα υψώνουν τον πήχη σε σημείο που δεν μπορούν να τον υπερβούν και στη συνέχεια τον κατεβάζουν στο έδαφος για να μπορούν να τον αγγίζουν.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που άλλα αποφασίζονται στο Εθνικό Συμβούλιο και άλλα στα κομματικά γραφεία. Με αποτέλεσμα να έχουμε τις γνωστές και συχνές τριβές και συγκρούσεις.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης όφειλαν, την ώρα που ο Αντώνης Σαμαράς και ο Νίκος Αναστασιάδης πρότειναν την πολιτική αποκλιμάκωσης, να σηκωθούν και να τους πουν: «Όχι, κύριε Πρόεδρε, όχι, κύριε Πρωθυπουργέ. Έχετε χαράξει αρχικά πολιτική κλιμάκωσης των μέτρων κατά της Τουρκίας, ώστε να πληρώσει βαρύ πολιτικό κόστος για την επιδρομή της. Τώρα γιατί μας τα αλλάζετε; Έχει αποτύχει η πολιτική κλιμάκωσης και γιατί; Εμείς δεν συμφωνούμε και διαχωρίζουμε τη θέση μας».

Απέφυγαν, όμως, να τοποθετηθούν ευθαρσώς. Και ουσιαστικά συναίνεσαν σιωπηρώς. Τώρα γιατί φωνάζουν;
Από την άλλη, η Κυβέρνηση ουδέποτε εξήγησε γιατί έχει μεταπηδήσει από την πολιτική κλιμάκωσης, στην πολιτική αποκλιμάκωσης. Τι πήγε λάθος στην πρώτη και γιατί δεν απέδωσε; Γιατί δεν σχεδίασε σωστά και δεν επιμέτρησε όλες τις επιπτώσεις, προτού αποφασίσει; Ποιος και τι πταίει;

Η όλη ιστορία επαναλαμβάνει τις παλινωδίες που σημειώθηκαν τον Αύγουστο του 1997, στη Δερύνεια. Η κυβέρνηση Κληρίδη είχε συναινέσει στην πορεία των μοτοσικλετιστών, η οποία θα ξεκινούσε από την Ευρώπη και θα κατέληγε σε είσοδο των μοτοσικλετιστών στην Κερύνεια. Και ενώ η πορεία στην Ευρώπη ολοκληρώθηκε και οι μοτοσικλετιστές βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στη Λευκωσία για να ξεκινήσουν για την Κερύνεια, η Κυβέρνηση έτρεχε την υστάτη να τους σταματήσει, διότι, όπως τους είπαν, τα τουρκικά τανκς ευρίσκονται σε θέση μάχης. Αλλά ποιος μπορούσε πλέον να σταματήσει τους μοτοσικλετιστές, οι οποίοι έφθασαν στη Δερύνεια, όπου δολοφονήθηκαν οι Ισάακ και Σολωμού, προκλήθηκε ευρύτερος κίνδυνος σύρραξης και έφθασε κατεπειγόντως από την Αθήνα ο Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, για να δώσει το σήμα νέας πολιτικής κατευνασμού της Τουρκίας.

Βεβαίως, σήμερα, δεν προβάλλει, επί του παρόντος, κίνδυνος παρόμοιος εκείνου του 1997, αλλά είναι φανερό πως όταν χαράσσεται πολιτική χωρίς σοβαρότητα και χωρίς να επιμετρώνται οι επιπτώσεις, και στη συνέχεια αποφασίζεται νέα τακτική, που αντικρούει την πρώτη, τότε δεν υπάρχει προοπτική η εθνική υπόθεση να εξέλθει αλώβητη.

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Τα γυμνά
Αφού η Αστυνομία άρχισε να κατάσχει τώρα έργα τέχνης για λόγους «προσβολής της δημοσίας αιδούς», γιατί δεν πάει και στο Μουσείο Λευκωσίας να κατάσχει και το γυμνό άγαλμα του Σεπτίμιου Σεβήρου;