Θα υπάρχει κυπριακό κράτος;

Αντί ο κ. Χριστόφιας να δηλώνει ότι η Κύπρος δεν είναι ελληνικό κράτος, ωφελιμότερο θα ήταν να διερωτάται αν θα συνεχίσει να υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία

Αδυνατούμε να αντιληφθούμε γιατί ο Δημήτρης Χριστόφιας αρέσκεται να πλήττει τον εαυτό του και την πολιτική του, ενώ του προσφέρεται η ευκαιρία να επικεντρωθεί σε θετικά σημεία της διακυβέρνησής του, και να θέτει στο περιθώριο τις αγκυλώσεις και τις εμμονές του.

Προσκλήθηκε προχθές το βράδυ στις «Τομές στα Γεγονότα», του «Σίγμα», για να διατυπώσει τις εκτιμήσεις του, όσον αφορά τη νέα κρίση που δημιουργεί η Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ. Είχε κάθε ευκαιρία να τονίσει τα θετικά των χειρισμών του στο θέμα των υδρογονανθράκων. Και όντως η διαχείριση ήταν σωστή και στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής που άσκησε, αναμιγνύοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, και στην όλη διαχείριση της τεχνικής πλευράς του θέματος. Τα οποία, άλλωστε, η στήλη, στο προχθεσινό άρθρο της, του αναγνώρισε.

Αντί να σταθεί ώς εκεί, καταθέτοντας και τις εκτιμήσεις του για το τι πρέπει να πράξει η Κυβέρνηση σήμερα, άφησε να εξωτερικευθούν οι αγκυλώσεις και οι εμμονές του, και να επισκιασθεί η όλη πολιτική του προσπάθεια, στο θέμα του φυσικού αερίου. Αίφνης θυμήθηκε ότι η Κύπρος «δεν είναι ελληνικό κράτος», αλλά συνεταιρικό με τους Τουρκοκυπρίους.

Την ελληνικότητα της Κύπρου, από την ημέρα που εμφανίστηκε στο σημείο αυτό, την επιβεβαιώνει η ίδια η γη της και η Ιστορία. Κάθε γωνιά της αναδίδει και μαρτυρεί τον Ελληνισμό της. Και είχε η Κύπρος κάθε προοπτική να καταστεί ελληνικό κράτος. Αλλά ποιοι κατέστρεψαν την προοπτική και την οδήγησαν στο σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα; Διχοτομημένη, σε δύο περιοχές, κατεχόμενο ένα σημαντικό μέρος της από την Τουρκία, άλλο να αναφέρεται ως «κυρίαρχο βρετανικό έδαφος», ένα άλλο μέρος να βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία των Ηνωμένων Εθνών, και το ελεύθερο υπό την κηδεμονία της Τρόικας.

Ποιοι οδήγησαν την Κύπρο σε αυτό το θλιβερό κατάντημα; Ποιοι ήσαν εκείνοι που διέλυσαν κάθε προοπτική να καταστεί η Κύπρος ελληνικό κράτος; Συμφωνούμε με τον κ. Χριστόφια. Η χούντα, κατ' αρχήν και το πραξικόπημά της. Αλλά παρέλειψε ο τέως Πρόεδρος να κατονομάσει και το άλλο μέρος: Την πολιτική της ηγεσία, στην οποία ο ίδιος ανήκει και το κόμμα του οποίου ηγείτο. Την κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια, με τον τρόπο που διαχειρίστηκε το Κυπριακό. Όπως και τις πλείστες κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν το εθνικό θέμα, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής.

Αλλά το αγωνιώδες ερώτημα δεν είναι αν η Κύπρος είναι ή δεν είναι ελληνικό κράτος. Το αγωνιώδες ερώτημα είναι αν θα παραμείνει κυπριακό, αν θα παραμείνει κράτος.
Είναι πλέον ευδιάκριτος ο κίνδυνος οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, και η δημιουργία δύο κρατών, και στη συνέχεια η καταβρόχθιση του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου από την Τουρκία. Και σε αυτό το σημείο που οδηγήθηκε η πατρίδα μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών ούτε ο Δημήτρης Χριστόφιας, ούτε οι προηγούμενοι και σημερινοί ηγέτες. Η αποδοχή της διζωνικής ομοσπονδίας, ως της μόνης, δήθεν, απομένουσας επιλογής και οι όροι κάτω από τους οποίους θα εφαρμοσθεί αυτή η εκτρωματική λύση, αποτελεί επιλογή -και ευθύνη- των πολιτικών ηγεσιών και των κυβερνήσεων που αποδέχθηκαν τη μορφή της λύσης.

Και το χειρότερο: Ήταν που ήταν επαχθής αυτή η λύση και έφερε το σπέρμα της καταστροφής του κυπριακού κράτους, και του κυπριακού Ελληνισμού. Την κατέστησαν επαχθέστερη και οι παραχωρήσεις του ηγετών που διαχειρίστηκαν το πρόβλημα. Και μεταξύ αυτών είναι και ο Δημήτρης Χριστόφιας.

Συνεπώς, θα ήταν ωφελιμότερο για τον τέως Πρόεδρο, αλλά και για όλους μας, να προβληματιζόμαστε και να ανησυχούμε, όχι αν η Κύπρος είναι ελληνικό ή συνεταιρικό κράτος, αλλά αν θα υπάρχει κυπριακό κράτος και κυπριακός Ελληνισμός με τα μυαλά που κουβαλούν οι ηγέτες μας και τις πολιτικές που επιλέγουν...

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Πολυσυντάξεις και κούρεμα
Εάν ο νόμος για την παροχή πολλαπλών συντάξεων είναι αντισυνταγματικός και πρέπει το κράτος να επιστρέψει τις αποκοπείσες συντάξεις στους δικαιούχους, πώς είναι δυνατόν το κούρεμα των καταθέσεων και η μη επιστροφή των χρημάτων στους δικαιούχους τους να είναι συνταγματική; Δικαιοσύνη των δύο μέτρων και δύο σταθμών;