Η κυβέρνηση να επικεντρωθεί σε όσους δανειολήπτες ωθήθησαν στον άκρατο δανεισμό λόγω της επιδειξιομανίας και της δίψας για μεγαλύτερο κέρδος

Είναι αναντίλεκτο, ότι στην περίοδο των παχέων, όπως νομίζαμε, αγελάδων, υπήρξε ένας άκρατος δανεισμός, μία περίοδος υπερφίαλης επίδειξης, όχι μόνο από τις πλούσιες τάξεις της κοινωνίας, αλλά και από τις μεσαίες. Πλούσιοι και μεσαίοι, έσπευδαν στα καταστήματα των τραπεζών και συνομολογούσαν δάνεια. Δάνεια καταναλωτικής επίδειξης και αρχοντοχωριατισμού.

Να κτίσουν οκέλες, να αγοράσουν εξοχικά, να εγκαταστήσουν στα σπίτια τους πισίνες, να αγοράσουν πανάκριβα αυτοκίνητα για να τους βλέπουν και να τους καμαρώνουν οι υπόλοιποι, δάνεια για να κάμουν διακοπές σε μακρινές εξωτικές χώρες και να επιστρέψουν να διηγούνται την περιπέτεια στον φτωχό γείτονα που δεν είχε, ούτε θα είχε ποτέ, την ευκαιρία να ζήσει παρόμοιες εμπειρίες. Επιχειρήσεις προέβαιναν σε ριψοκίνδυνες επενδύσεις, επεκτείνοντο μέσα και έξω από την Κύπρο, με στόχο την επίτευξη μεγαλύτερων κερδών.

Με τη σειρά τους οι Τράπεζες, άνοιγαν τα θησαυροφυλάκια τους και σκορπούσαν εκατομμύρια. Θέλεις δάνειο; Πόσα; Κόπιασε να τα πάρεις. Με "ευνοϊκούς όρους". Οι πιστωτικές κάρτες στέλλονταν με τη σέσουλα ταχυδρομικώς στα σπίτια. Και οδηγηθήκαμε σε ένα σημείο, όπου δεν υπήρχε σπίτι που να μην ήταν υπερχρεωμένο. Ούτε Κεντρική Τράπεζα υπήρχε για να θέσει φρένο σε αυτόν τον υπέρμετρο δανεισμό, ούτε διοίκηση τράπεζας, είχε τη στοιχειώδη προνοητικότητα να αναλογισθεί τι θα συνέβαινε, αν κάποια μέρα τα πράγματα θα δυσκόλευαν και τα πάντα θα ανατινάσσονταν στον αέρα.Όπως και έγινε.

Γιατί επιχειρούμε αυτήν την αναδρομή-γνωστότατη άλλωστε- στο παρελθόν;
Για να υπενθυμίσουμε πώς, μ' αυτά, μαζί με άλλα πολλά, οδηγηθήκαμε στην οικονομική καταστροφή. Και ως δανειολήπτες και ως τραπεζικό σύστημα.

Αυτή η άκρατη επιδειξιομανία, αυτός ο απεχθής αρχοντοχωριατισμός, μαζί με άλλα πολλά, προκάλεσαν και το μεγάλο, το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα σήμερα της οικονομίας, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Και μόνο ο Θεός ξέρει, πώς θα τα καταφέρει η κυβέρνηση, η Κεντρική Τράπεζα, οι εμπορικές τράπεζες και ο Συνεργατισμός, να το αντιμετωπίσουν και να το επιλύσουν.

Όταν ο γράφων συχνότατα τονίζει την ανάγκη διαφύλαξης της πρώτης κατοικίας, και της επαγγελματικής στέγης, εννοεί την προστασία και τη διευκόλυνση, εκείνων, οι οποίοι επλήγησαν από την κρίση, οι οποίοι συνήψαν δάνεια για να εξασφαλίσουν στέγη να στεγάσουν τη φτώχεια τους, ή την επιχείρηση τους. Στέγη στα μέτρα των οικονομικών τους δυνατοτήτων.

Αναφερόμαστε στους μικρομεσαίους ανθρώπους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες, οι οποίοι ξαφνικά, έμειναν άνεργοι, ή κτυπήθηκαν με άλλους τρόπους, από την κρίση, ώστε δεν μπορούν, ή δεν μπορούσαν σε κάποιο χρονικό διάστημα, να αποπληρώσουν τα δάνεια ή να καταβάλουν τις δόσεις τους. Δεν εννοούμε και δεν συμπεριλαμβάνουμε σε αυτούς, δανειολήπτες, μεγαλοοφειλέτες, ή άλλους, οι οποίοι άκριτα, αρχοντοχωριάτικα, επιδεικτικά, προχώρησαν σε λήψη δανείων, για σκοπούς καθαρά καταναλωτικούς, ή γιατί εκεί τους οδήγησε η δίψα για μεγαλύτερα κέρδη.

Αυτοί πρέπει να κληθούν να καταβάλουν το κόστος της αφροσύνης και της καταναλωτικής του μανίας. Της επίδειξης και του αρχοντοχωριατισμού τους.
Αλλά σε καμία περίπτωση, η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να προχωρήσει ώστε να κάψει μαζί με τα ξερά και τα χλωρά.

Οι δανειολήπτες οι οποίοι έμειναν εκτεθειμένοι, λόγω της επιδειξιομανίας τους, να πληρώσουν. Να τους πάρουν τα πάντα. Οι μεγαλόσχημοι και οι μεγαλοοφειλέτες με τις τεράστιες περιουσίες να κληθούν να καταβάλουν το κόστος. Να εκποιηθούν υπάρχοντα και να δεσμευθούν λογαριασμοί. Και αποτελεί πρόκληση, το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δεν υπήρξε κίνηση προς αυτήν την κατεύθυνση. Αλλά, να μην εκποιηθεί ούτε μία πρώτη κατοικία. Διότι αν ξεκινήσουν μαζικές εκποιήσεις οικογενειακής στέγης, αυτό θα αποτελέσει το μεγαλύτερο πλήγμα, τόσο στην οικονομία, όσο και στην κοινωνία.

Αναμένουμε από την κυβέρνηση, να κινηθεί τάχιστα αλλά και δίκαια. Καμία επίδειξη ανοχής στους μεν, απεριόριστη βοήθεια σε όσους κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, εξαιτίας της ανεργίας και της πείνας.

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Ντροπή
Προς τι οι υποσχέσεις προς τους συγγενείς αγνοουμένων, 40 χρόνια μετά το έγκλημα της μαζικής δολοφονίας των προσφιλών τους; Ποια βοήθεια θα τους δοθεί τώρα, και τι μπορεί να γίνει προς την κατεύθυνση, αυτή, όταν με τη συνέργεια όλων των κυβερνήσεων, καταλήξαμε, ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας να το μετατρέψουν οι ηγέτες μας, σε δικοινοτικό και σε εκστρατεία συλλογής οστών, δολοφονημένων από τον τουρκικό στρατό, αδελφών μας;