Τον Δημήτρη Παπαδημήτρη τον συναντούσα, κάποια Σαββατοκύριακα, εκεί στο Mall της Έγκωμης. Συνήθιζε να έρχεται με τη πιστή μνηστή του Λένια, τη Δώρα Κακουράτου, και μερικούς άλλους φίλους. Πάντοτε τον πλησίαζα να τον ερωτήσω πώς πάει, να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες για την υγεία και για τη δημοσιογραφική επικαιρότητα. 

Την περασμένη Κυριακή, στο διπλανό τραπεζάκι, καθόταν μία φιλική παρέα του Δημήτρη. Ο ίδιος, η Λένια, η Κακουράτου, απουσίαζαν. Σε κάποια στιγμή, είδα την Κακουράτου να φθάνει αναστατωμένη, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Λες από ένστικτο, λες από ένα κακό προαίσθημα, ένιωσα ότι κάτι ανησυχητικό συνέβαινε στον φίλο και συνάδελφο. Έφτασαν στ' αφτιά του κάποιες κουβέντες που αναφέρονταν στο όνομά του και ένιωσα να επιβεβαιώνονταν οι φόβοι μου. Τόλμησα να πλησιάσω και, γεμάτος αγωνία και ανησυχία, ζήτησα συγγνώμη για την παρέμβασή μου και ρώτησα αν συνέβαινε οτιδήποτε με τον Δημήτρη. Τότε πληροφορήθηκα ότι ο Δημήτρης Παπαδημήτρης νοσηλευόταν εδώ και μέρες σε κρίσιμη κατάσταση στο Νοσοκομείο και το τέλος ερχόταν...

Έφυγα συγκλονισμένος. Μόλις πριν από δυο-τρεις εβδομάδες είχα συναντήσει και μιλήσει,  έστω στο πόδι, τον Δημήτρη. Φαινόταν καταβεβλημένος, αλλά και διψασμένος να ακούσει απόψεις και να συζητήσει για την πολιτική κατάσταση και τα συμβαίνοντα στον δημοσιογραφικό χώρο.

Με τον Δημήτρη Παπαδημήτρη εργαστήκαμε μαζί στην "Απογευματινή". Ήταν η πρώτη φορά που έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά και να μάθω όλες τις αρετές του ανθρώπου. Δεν μιλώ για επαγγελματική ευσυνειδησία. Ο Δημήτρης Παπαδημήτρης, όπου άσκησε το λειτούργημα τού  δημοσιογράφου, το άσκησε με απόλυτη ευθύνη, με απόλυτη ευσυνειδησία, αφειδώλευτα και τίμια. Έχοντας ως όπλο εκείνη την ανεξάντλητη πνευματική του διαύγεια, άκακη, σαρκαστική, που δεν προκαλούσε ποτέ, που δεν εξέπεμπε εμπάθεια και φθόνο, αλλά έτεμνε και έστελλε μηνύματα. Με χιούμορ και διεισδυτικότητα. 

Ο Δημήτρης Παπαδημήτρης υπήρξε ένας καταξιωμένος δημοσιογράφος, από τους κορυφαίους στο είδος που επέλεξε.

Εκείνο που ιδιαίτερα πρέπει να επισημανθεί, είναι ότι ο Δημήτρης Παπαδημήτρης υπήρξε ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Απαλλαγμένος απ' όλα εκείνα τα αρνητικά στοιχεία που διακρίνουν, δυστυχώς, τη "ράτσα"μας. Δεν άκουσα ποτέ, σε όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μας, έναν κακό λόγο για άλλο συνάδελφο και άλλο άνθρωπο. Ούτε άκουσα απ' οποιονδήποτε άλλο να πει κακό λόγο για τον Δημήτρη Παπαδημήτρη. Ποτέ δεν τον "ζάλισε" η μεγάλη επιτυχία του. Ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε αλαζονικά ως να είναι κάποιος. Σεμνός, έως ντροπαλός, νηφάλιος και αφοσιωμένος στη δουλειά του, πνευματώδης και ευχάριστος συνομιλητής, σοφός στις παρεμβάσεις του, απετέλεσε κόσμημα. Και ως άνθρωπος και ως δημοσιογράφος, και ως θεατρικός συγγραφέας.

Με τον Δημήτρη Παπαδημήτρη αναγιώθηκε μια γενιά στο θέατρο. Προσωπικά, νέος, δεν άφηνα να περάσει μια επιθεώρησή του που να μην την παρακολουθήσω. Πάντα επίκαιρος στην εποχή του, μετέφερε στη σκηνή όλες τις δραματικές στιγμές που περνούσε τότε ο τόπος τα δίσεκτα έτη τής μετά την τουρκική ανταρσία εποχής. Και πετύχαινε εκείνες τις δραματικές στιγμές της Κύπρου να τις μεταφέρει στον θεατή, μέσα από πνευματώδεις διαλόγους, γεμάτους χιούμορ, αλήθειες, αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον. Πέρασε και δύσκολες στιγμές ως θιασάρχης ο Δημήτρης. Αλλά ουδέποτε τα έβαζε κάτω. Μπορεί να έπεφτε, αλλά πάντοτε ανασηκωνόταν. Πιο δυνατός και πιο αισιόδοξος.

Αναγιωθήκαμε με τον Δημήτρη Παπαδημήτρη, με την "Μπαζούκα", τον "Παπά που κρατεί το ασhίν" και τόσες άλλες επιθεωρήσεις του. Μέσα από τα χέρια του αναδείχθηκαν μεγάλοι ηθοποιοί και μεγάλα ταλέντα του θεάτρου. Έκαμε γνωστή την επιθεώρηση και στο τελευταίο χωριό της Κύπρου. 

Τον ευχαριστώ για τη συνεργασία που είχαμε. Τον ευχαριστώ γιατί με τίμησε με τη φιλία  και την εκτίμησή του.

Είναι από τους ανθρώπους και συναδέλφους που δεν μπορείς να ξεγράψεις, να ξεχάσεις, να μη συγκλονιστείς από τον χαμό τους.

Κουράγιο στη σύντροφό του Λένια και σε όλους τους συγγενείς του και στον αδελφό του Παναγιώτη Παπαδημήτρη. Έναν ακόμη Παπαδημήτρη, προς τον οποίο οφείλω επίσης ευγνωμοσύνη για τη στήριξη και τη βοήθεια που μου έδωσε, στα πρώτα μου βήματα στον "Αγώνα".

Καλό σου ταξίδι, Δημήτρη. Ο Θεός δεν μπορεί να μη σου ανταποδώσει όλη τη μεγαλοσύνη της ανθρωπιάς σου...