Η συγκατάθεση του Υπουργείου Εξωτερικών

σε τουρκικές στρατιωτικές ασκήσεις-Οι συνεργάτες

του Προέδρου εξαγγέλλουν "στρατηγικές" και ο Πρόεδρος

σιωπά

O κυβερνητικός εκπρόσωπος,   παρουσιάστηκε τις τελευταίες ημέρες,  ως φορέας όχι δύο νέων στρατηγικών, αλλά ως εκφραστής δύο νεφελωδών, πεπαλαιωμένων πολιτικών, οι οποίες χρήζουν απαντήσεων, διευκρινίσεων  και ερμηνειών.

Στην πρώτη περίπτωση,  σε δηλώσεις του στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ, επανέφερε τη θεωρία πως για να υπάρξει λύση, πρέπει η Τουρκία, να νιώσει ότι θα υπάρχουν κέρδη και οφέλη για την ίδια.

Αλλά αυτή η "στρατηγική" δοκιμάστηκε με τη win win αντίληψη,  πως όλοι πρέπει να βγουν κερδισμένοι από τη λύση. Και η Τουρκία και η Κύπρος. Και ο θύτης και το θύμα.Και εξέπνευσε πεντάκις  στα τρία Μον Πελεράν, στη Γενεύη και στο Κρανς Μοντάνα. Δεν κατανόησαν ακόμη οι ηγέτες μας, ότι η Τουρκία θέλει να βγει η μόνη κερδισμένη από τη λύση. Να τα πάρει όλα και να μη δώσει τίποτε. Η Τουρκία έχει από το 1956, σταθερή αντίληψη πώς θα βγει ολοκληρωτικά κερδισμένη από τη λύση χωρίς να αφήσει ίχνος οφέλους για το θύμα της, εκτός από την αίσθηση μίας λύσης ψεύτικης επανένωσης, η οποία θα καταρρεύσει από τις πρώτες ημέρες και με την κατάρρευση της θα  οδηγήσει σε πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου.

Σε μια πλέον ωμή αντίληψη της θεωρίας αυτής, ο Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού του ΔΗΣΥ κρίνει πως η λύση πρέπει να ικανοποιεί τις στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας.

Εύλογα διερωτάται κανείς: Εφόσον αυτή η λογική δοκιμάστηκε στα πέντε σχεδόν τελευταία χρόνια και χρεοκόπησε, εξαιτίας ακριβώς αυτής της διαχρονικής εμμονής της Τουρκίας ότι αυτή  πρέπει να είναι ολοκληρωτικά η πλευρά που θα έχει κέρδη, γιατί επαναφέρεται;

Ποιος θα είναι εκείνος που θα δώσει κέρδη στην Τουρκία και τι πρέπει να δώσει για να αισθανθεί η Τουρκία τα οφέλη;

Αν είμαστε εμείς που πρέπει να δώσουμε για να ικανοποιήσουμε την Τουρκία, γιατί κανένας από το Προεδρικό δεν βγαίνει για να πει στον λαό, τι απέμεινε να δώσουμε; Το μόνο που απέμεινε πλέον να δώσουμε, είναι να δεχθούμε επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας, παραμονή αριθμού στρατευμάτων της εσαεί στο νησί, και φυσικό αέριο. Μπορούμε να κάνουμε αβαρίες στα θέματα αυτά; Και η αποκάλυψη του πολιτικού αναλυτή, Γιάννου Χαραλαμπίδη ότι το Υπουργείο Εξωτερικών συγκατένευσε στη διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων από την Τουρκία, από αέρος και θαλάσσης νοτίως της Κύπρου, εντός του FIR Λευκωσίας και των θαλάσσιων οικοπέδων 1,4, 5,6,7 και 10, αποτελεί μία έμπρακτη απόδειξη ότι η κυπριακή κυβέρνηση, ξεκίνησε να προσφέρει κέρδη στην Τουρκία;

Ο άλλος δότης  δώρων στην Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Ένωση προς την οποία προσβλέπει ο Νίκος Χριστοδουλίδης, δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστικός στόχος. Οι σχέσεις Τουρκίας-Ε.Ε.,  βρίσκονται σε περίοδο τελικής έκρηξης, σε βαθμό που δεν αναμένεται υποχώρηση από τη μία ή την άλλη πλευρά και κυρίως από την Τουρκία. Μας το είπαν εκατόν φορές οι Τούρκοι ηγέτες: "Η Τουρκία δεν θυσιάζεί την Κύπρο χάριν της Ευρώπης".

Η δεύτερη περίπτωση κατά την οποία ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διατυπώνει θέση,  είναι αυτό που προείπε ο Ιωάννης Κασουλίδης: Δεν είναι θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς το "μηδέν εγγυήσεις μηδέν στρατός", αλλά  τουρκική προπαγάνδα.

Οφείλουμε να ερωτήσουμε: Αφού είναι έτοιμη η κυβέρνηση να αποδεχθεί τη συνέχιση κάποιας μορφής εγγυήσεων και παραμονής εσαεί τουρκικού στρατού, τι είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί ως "λιγότερες" εγγυήσεις και "λιγότερο στρατό"; Και αφού είναι έτοιμη να το αποδεχθεί και αυτό, γιατί δεν το απεδέχθη στον Κρανς Μοντάνα να τελειώνουμε; Να βγει και να πει στον λαό:

1. Τι είναι έτοιμη να δώσει, πέραν των όσων έχει δώσει, ώστε να νιώσει η Τουρκία ότι θα είναι η κερδισμένη του παιγνιδιού.

2. Ποίες περισσότερες από το "μηδέν" εγγυήσεις και περισσότερους από το "μηδέν" Τούρκους στρατιώτες,  είναι έτοιμη να αποδεχθεί,  ώστε η Τουρκία να συναινέσει στην όποια λύση.

Επ αυτών,  "μυστήρια" είναι η σιωπή του Προέδρου Αναστασιάδη. Δεν εξαγγέλλει ο ίδιος αυτές τις πολιτικές, αλλά αφήνει συνεργάτες του να εκτεθούν. Αυτός ακολουθεί άλλο δρόμο. Κλίνει περισσότερο προς απορριπτικές θέσεις. Άραγε, είναι καλά προετοιμασμένη προεκλογική κίνηση; Ο μεν Πρόεδρος να μαζεύει απορριπτικούς ψηφοφόρους, οι δε συνεργάτες του, να αλιεύουν σε ανανικούς ψηφοφόρους;