Η πλάνη του Προέδρου Αναστασιάδη,

η πλήρης άγνοια  του Εθνικού Συμβουλίου

και η προέλαση της Τουρκίας

 

Ουδεμία σημασία αποδίδω σε όσα δηλώνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή όσα αποφασίζει εν τη πλήρει αγνοία του το λεγόμενο Εθνικό Συμβούλιο. Πρώτο, επειδή ο Νίκος Αναστασιάδης δεν έχει πλέον αξιόπιστο λόγο και ούτε μπορεί ο πολίτης να είναι βέβαιος ότι αυτά που λέγει θα τα τηρήσει. Και επιπλέον δεν αποτελεί, ή έδειξε να θέλει να αποτελεί, σημαντικό παίκτη στο Κυπριακό. Ούτε οι αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, ακόμη και στις ελάχιστες φορές που αποφασίζει, είναι ορθές και μπορούν να αποτελέσουν συνταγή σωτηρίας για τον κυπριακό Ελληνισμό. Όταν επί 43 χρόνια αυτό το Συμβούλιο δεν είναι σε θέση να αποφασίσει αποκήρυξη της διζωνικής λύσης, διακοπή του διακοινοτικού διαλόγου στη βάση στην οποία διεξάγεται και δεν μπορεί να χαράξει μία νέα στρατηγική, διαφορετική της μέχρι σήμερα ακολουθούμενης, τότε αποτελεί ματαιότητα να πιστεύει ο κυπριακός Ελληνισμός στην ανάγκη ύπαρξης του Εθνικού. 

Σημασία αποδίδω μόνο σε όσα λέγει ο Ερντογάν, σε όσα αποφασίζει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας και σε όσα περιέχει η πανεθνική πολιτική της Τουρκίας. Γιατί, τραγικώς, αυτοί αποφασίζουν για την Κύπρο, και όχι τι δεν μπορεί να  αποφασίσει η Κύπρος για τον εαυτό της.

Προχθές ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας, Φικρί Ισίκ, δήλωσε από το πιο επίσημο βήμα, εκείνο της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, τα εξής: «Η Τουρκία είναι υπέρ της λύσης στο Κυπριακό, αλλά όχι υπέρ των  υποχωρήσεων. Οι διαπραγματεύσεις έκλεισαν. Η Τουρκία σε αυτό το θέμα θα συνεχίσει χωρίς να υποχωρεί ποτέ, ούτε στο ελάχιστον από τα εθνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του τουρκοκυπριακού λαού».

Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, σε απόφασή του για το Κυπριακό, τονίζει: «Αξιολογήθηκε η διάσκεψη για το Κυπριακό στην Ελβετία και τα αποτελέσματά της και τονίστηκε η αποφασιστικότητά μας στο θέμα της διατήρησης των συμφερόντων και δικαιωμάτων της Τουρκίας και της Τ.Δ.Β.Κ. στο πλαίσιο των δικαιωμάτων μας επί των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο».

Αυτές οι  διακηρύξεις δεν είναι καινούργιες. Τις ακούμε από το 1956. Κάθε λεπτό, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο. Η Τουρκία μάς λέει πως ήρθε για να μείνει. Θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, θέλει την Κύπρο προτεκτοράτο και νέα Αλεξανδρέττα, θέλει να επεκτείνει τον έλεγχό της και θέλει να μετατρέψει την Κύπρο σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο της. Και τι απαντά ο ηγέτης της Κύπρου; «Θα συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε». Πού μείναμε; Στο αδιέξοδο και σε κατηγορηματική επαναβεβαίωση των σχεδίων της Τουρκίας. «Θα επιμείνουμε στην ίδια πολιτική, δεν υπάρχει σχέδιο Β΄». Και σε ποια πολιτική θα επιμείνουμε; Σε αυτήν που ακολουθήθηκε 43 χρόνια και χρεοκόπησε. Και πώς θα υποχωρήσει η τουρκική αδιαλλαξία; Ποιο σχέδιο υπάρχει; Κανένα!

Όταν ο Νίκος Αναστασιάδης παραδίδει τα τελευταία υπολείμματα των παραχωρήσεων στο Κρανς Μοντάνα και έρχεται και λέει στον λαό πως «δεν υπήρξε καμία ζημία στην κυπριακή υπόθεση», τότε σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής σου. Όταν δηλώνει πως για το ναυάγιο φταίει η τουρκική αδιαλλαξία, αλλά δεν έχει κανένα σχέδιο πώς θα κάμψει την αδιαλλαξία, τότε το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι ο ηγέτης σου είναι αδύνατο να σκεφθεί τρόπους εξαγωγής από το τέλμα. Είναι πελαγωμένος και αγκυλωμένος σε μία γραμμή, η οποία οδηγεί την Τουρκία πιο κοντά στις επιδιώξεις της. Και όταν το Εθνικό Συμβούλιο συνεδριάζει, αλλά δεν είναι σε θέση να απαγκιστρωθεί από τη διζωνική και τον μακροχρόνιο διάλογο αποτυχίας, τότε τραβάς τα μαλλιά σου.

Η Τουρκία πατά γερά τα πόδια της στην Κύπρο. Και ο Πρόεδρος της Κύπρου ζει μέσα σε διαρκή πλάνη. Αλλά η πλάνη δεν αποτελεί άλλοθι. Συνιστά ηθελημένο πολιτικό έγκλημα. 

Στο τελευταίο άρθρο μου στο Sigmalive, είχα γράψει πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ζούσε και ζει μέσα σε μία πλάνη. Ένας σοφός, απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, αναγνώστης μου, γνώστης της αρχαίας ελληνικής συμπεριφοράς, ο Γιώργος Κακαρελίδης, έγραψε ως απάντηση στο άρθρο μου τα εξής:

«Οι αρχαίοι Έλληνες δεν θεωρούσαν την "πλάνη" ως δικαιολογία στους ηγέτες τους. Και ορθά, διότι από τον άρχοντα της εξουσίας, ανέμεναν α) το εθελόθυτον και β) το πρωτεύθυνον. Και επικρέματο σε κάθε άρχοντα η τιμωρία των πράξεων ή παραλείψεων. Η οποία περιελάμβανε μόνα, ή σωρευτικά, τα εξής τρία είδη ποινής: Δήμευση περιουσίας, Εξορία, Θάνατος. Και όχι κατ' ανάγκην με αυτήν τη σειρά!».

Σκληρή τιμωρία, η οποία δεν επιβάλλεται στη σημερινή εποχή. Ούτε δήμευση περιουσίας, ούτε εξορία, ούτε θάνατο,  θα ζητήσουμε ως ποινή για τον Πρόεδρο, τους ηγέτες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, και όσους συνοδοιπορούν μαζί τους στην πλάνη τους. Το ελάχιστον ζητούμε. Αναγνώριση της πλάνης τους, εγκατάλειψη της πολιτικής τους, και χάραξη νέας ρεαλιστικής και πραγματιστικής.

Ούτε σε αυτό  μπορούν να ανταποκριθούν. Και επιμένουν να συνεχίζουν μία πολιτική, η οποία φέρει τον κυπριακό Ελληνισμό πιο κοντά στην καταστροφή...