Ο λαός απαιτεί ενότητα και οι ηγέτες του τον οδηγούν στον διχασμό

Σαν σήμερα,  πριν από 43 χρόνια,  άρχισε να γράφεται η πιο  τραγική σελίδα της  σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου. Η εκδήλωση του χουντικού πραξικοπήματος,   η κατάλυση της Δημοκρατίας και η απόπειρα αφανισμού του εκλελεγμένου ηγέτη, απετέλεσαν  την απαρχή της καταστροφής της Κύπρου και έσπειραν τον  σπόρο των δεινών του κυπριακού ελληνισμού τα οποία συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και των εδώ οργάνων της, το οποίο συνετελέσθη με επίκληση των πιο ευγενών οραμάτων του ελληνισμού, της Ένωσης με την Ελλάδα, υπήρξε το πρώτο από δύο δίδυμα εγκλήματα με σκοπό την κατάλυση του κυπριακού κράτους και τη διχοτόμηση της Κύπρου. Και ο μεν πρώτος στόχος δεν επετεύχθη, αλλά ο δεύτερος υλοποιήθηκε  με την τουρκική εισβολή και την κατάληψη και τουρκοποίηση του βορείου τμήματος της κυπριακής επικράτειας. Η κεφαλή του κυπριακού ελληνισμού, ετέθη υπό τη δαμόκλεια σπάθη της  Τουρκίας. 

Εκμεταλλευόμενο τον βαθύτατο διχασμό των Ελλήνων Κυπρίων, τη βία και το μίσος που επικράτησε μεταξύ Ελλήνων και Ελλήνων της Κύπρου, την τρομοκρατική δράση, το χουντικό καθεστώς των Αθηνών, σε συνεργασία με τους αγγλοαμερικανούς, επενέβη στρατιωτικά και επεξέτεινε τη στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών,  από την Ελλάδα, στην Κύπρο. Ο κυπριακός ελληνισμός έζησε μέρες ανείπωτης τραγωδίας, ντροπής και εξευτελισμού της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του. Έλληνες Κύπριοι εδολοφονήθηκαν από χέρια αδελφών, άλλοι φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν και το απαίσιο τέρας της δικτατορίας, έζησε για οκτώ ημέρες, για να αποθάνει αργότερα, αφού προετοίμασε το δεύτερο έγκλημα. Την  τουρκική εισβολή και την κατάληψη μεγάλου μέρους της κυπριακής επικράτειας. 

Στα παγκόσμια χρονικά, είναι αμφίβολο εάν η κατάλυση της Δημοκρατίας, η προδοσία και η παράδοση της πατρίδας  στον εχθρό, αντιμετωπίστηκαν χωρίς καμία τιμωρία για όσους συνείργησαν στην προδοσία και στο έγκλημα. 

Έκτοτε,  η βασική αρχή της επιβίωσης του λαού μας, η ενότητα, αντί να αποτελέσει γενική αρχή έμπρακτης συνεισφοράς απ΄ όλους, κατάντησε κενό σύνθημα το  οποίο απαντάται μόνο σε φραστικές διακηρύξεις,  σε επιμνημόσυνες τελετές και σε επίκληση ακόμη και εκείνων που συνεργούν στην επικράτηση φανατισμού, μισαλλοδοξίας και διχασμού. 

Σήμερα μπορεί να μην κροταλίζουν τα όπλα του διχασμού, αλλά βροντερές ακούονται οι φωνές διαίρεσης του λαού και καλλιέργειας μισαλλοδοξίας και φανατισμού. Η ενότητα κατάντησε εκλιπούσα και οι κοινοί στόχοι κατέστησαν ανέφικτοι. Η σωτηρία της πατρίδας υπερφαλαγγίστηκε από την επκράτηση του κομματικού πατριωτισμού και οι κοινοί στόχοι αντικαταστάθηκαν με την επικράτηση των κομματικών γραμμών.

Τα πάντα θυσιάζονται στο κόμμα και στην καρέκλα, ο πατριωτισμός έπεται του κομματικού πατριωτισμού και η δημοκρατία θυσιάζεται στην κομματοκρατία. Αντί να καλλιεργείται ενωτικό πνεύμα, εμπεδώνεται ο διχασμός. Δεν υπάρχουν ενωτικοί και οπαδοί της ανεξαρτησίας, ούτε Μακαριακοί και Γριβικοί. Τη θέση τους την πήραν οι διζωνικοί και αντιδιζωνικοί, οι ενδοτικοί και οι απορριπτικοί, οι θέλοντες λύση και οι φοβούμενοι τη λύση. 

Ο διχασμός παραμένει διχασμός, αλλά οι πρωταγωνιστές λαμβάνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και επωνυμίες. 

Ο λαός διψά για ενότητα, αλλά οι ηγέτες του τον σύρουν στη διάσπαση. Ο λαός ζητά περισσότερη δημοκρατία και οι ηγέτες του απαντούν με περισσότερη κομματοκρατία. Ο λαός απαιτεί συμφιλίωση και κοινή γραμμή και οι ηγέτες του κηρύσσουν την εχθρότητα και τις διαφορετικές φιλοσοφίες.

Καιρός να συνέλθουν. Το 1974 είχαμε μία ευκαιρία να επιβιώσουμε και την αξιοποιήσαμε. Σήμερα δεν θα έχουμε. Ο χρόνος και οι ευκαιρίες έχουν εξαντληθεί...