Στον Πρόεδρο Αναστασιάδη μπορεί να αποδοθεί ο τίτλος -πέραν εκείνου που του απέδωσε ο λαός ("Ο κύριος Δεσμεύομαι")-  "Ο κύριος Ταυτοχρόνως". Κατέχει το χάρισμα, το πλεονέκτημα, ή το αρνητικό στοιχείο της παραπλάνησης να λέγει ταυτοχρόνως διαφορετικά πράγματα, ώστε ό,τι και να συμβεί, να νομιμοποιείται να δηλώνει δικαιωμένος. Δεν διαθέτει διορατικότητα ή ευστροφία να προβαίνει σε σταθερές εκτιμήσεις, ακόμη και όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ή, αν διαθέτει τη διορατικότητα, δεν κέκτηται τόλμης να τη θέτει ενώπιον του λαού.

Όσοι μελετούν τις δηλώσεις του, θα εντοπίσουν κατά καιρούς διαφορετικές εκτιμήσεις, ώστε ό,τι και αν συμβεί,  να τον δικαιώνουν. Ένα πρόχειρο παράδειγμα, είναι και η περίπτωση του πρόσφατου δημοψηφίσματος στην Τουρκία. Σε μία περίπτωση είχε κατηγορηματικά δηλώσει πως δεν ανέμενε αλλαγή στην πολιτική Ερντογάν στο Κυπριακό, με οποιοδήποτε αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα. Στις επόμενες δηλώσεις του εξέφραζε την ελπίδα πως ο Ερντογάν θα διαφοροποιήσει την πολιτική του στο Κυπριακό! Δεν υπήρχε περίπτωση να συλληφθεί  εκτός πραγματικότητας...

Στο προκείμενο, τώρα, θέμα της πρόταξης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άλλαξε τρεις φορές τη θέση του. Συγκεκριμένα:

* Στο διάγγελμά του στις 22 Μαΐου, ανέφερε ότι η πρόταση που υπέβαλε για σύγκληση νέας Γενεύης προϋπόθετε "ολοκλήρωση και κατάληξη της συζήτησης στο Κεφάλαιο της Ασφάλειας και Εγγυήσεων". Αργότερα την "κατάληξη" τη μετάτρεψε σε "ακτίνα συμφωνίας". Και στην τελευταία συνέντευξή του στο ΡΙΚ ευνούχισε ολοκληρωτικά την πρότασή του καλλιεργώντας το έδαφος για νέα αναδίπλωση, μιλώντας για "ελαστικότητα, την οποία υπαγορεύει η πρακτική του διαλόγου".

 Σε άρθρο μου στο Sigmalive, το περασμένο Σάββατο, ερμήνευσα την αναφορά σε "ελαστικότητα" ως μήνυμα προς την τουρκική πλευρά, ότι είναι έτοιμος να παζαρέψει και να υποχωρήσει. Η συμφωνία της Νέας Υόρκης, επιβεβαίωσε την εκτίμησή του. 

Είχα εκτιμήσει ότι, από τη στιγμή που ο Γ.Γ. ανέλαβε πρωτοβουλία σωτηρίας της διαδικασίας, δεν επρόκειτο να την αφήσει να καταρρεύσει και προς τούτο, θα επιχειρούσε να "παντρέψει" τις δύο προτάσεις, Αναστασιάδη-Ακιντζί.  Χωρίς να απορρίπτει καμία, αλλά και χωρίς να επιλέγει τη μία, θα προσπαθούσε να άφηνε ικανοποιημένες και τις δύο πλευρές. Προσφερόμενη διέξοδος, ήταν να ανασύρει από τη ναφθαλίνη την παλαιότερη εισήγηση Ακιντζί για "δύο τραπέζια". Στο ένα θα συζητείτο η ασφάλεια και οι εγγυήσεις και στο άλλο, τα εσωτερικά θέματα. Αυτή τελικά ήταν η χρυσή τομή, την οποία αποδέχθηκαν οι δύο ηγέτες, και τώρα η ψευδοκυπριακής ιδιοκτησίας διαδικασία καταλήγει σε "διαδικασία Έιντε". Αφού αυτός θα ετοιμάσει και το έγγραφο, στο οποίο θα καθοδηγεί τις συζητήσεις στη Γενεύη 2.

Αλλά, στη διάρκεια της τριμερούς της Νέας Υόρκης, προέκυψε και άλλο ανέλπιστο δώρο στον Ακιντζί. Ο Νίκος Αναστασιάδης αναγνώρισε πως το θέμα της ασφάλειας, των τουρκικών εγγυήσεων και της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων είναι "ζωτικής σημασίας" για την τουρκική πλευρά! Έτσι, άλλο ένα διαχρονικό αίτημα της Τουρκίας και των εγκάθετων ηγετών, πως το Κυπριακό δεν ξεκίνησε το 1974, αλλά το 1963 και πως οι Τουρκοκύπριοι υπέφεραν από τους Ελληνοκυπρίους, άρα χρειάζονται ως ασφάλεια της εγγυήσεις της Τουρκίας και των τουρκικών στρατευμάτων,  αναγνωρίστηκε επισήμως  από τον Νίκο Αναστασιάδη και ενώπιον του Γ.Γ. από τα Ηνωμένα Έθνη. Μπορεί να φανταστεί τώρα ο καθένας πόσο πιο περίπλοκο γίνεται για τη λύση και πόσο πιο επικίνδυνο καθίσταται για τους Ελληνοκυπρίους, αυτό το θέμα. 

Εδώ και πολύ καιρό, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, η ηγεσία του ΔΗΣΥ και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, η οποία, παρεμπιπτόντως, επέστρεψε στη στήριξη της πολιτικής Αναστασιάδη, ύστερα από βραχεία αποστασιοποίηση, μας έλεγαν πως ολόκληρη η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να δεχθεί συνέχιση του απαρχαιωμένου συστήματος εγγυήσεων επί ενός ανεξαρτήτου κράτους. Τώρα, αυτό το δυνατό χαρτί εξανεμίζεται και εισερχόμαστε σε διαδικασία ανατολίτικου παζαριού με "εκσυγχρονισμό" των τουρκικών εγγυήσεων και παραμονή τουρκικών στρατευμάτων. Φυσικά η Τουρκία ούτε τις εγγυήσεις της χρειάζεται, ούτε παραμονή έστω και ενός Τούρκου στρατιώτη στην Κύπρο. Καλύτερη εγγύηση είναι η διζωνική και η δημιουργία δύο κρατών. Όποτε της κάνει νεύμα ο "πρόεδρος του συνιστώντος τουρκοκυπριακού κράτους", θα βρίσκεται εδώ με τα φουσάτα της. 

Ο Νίκος Αναστασιάδης τα εθαλάσσωσε ξανά. Αυτοπαγιδεύθηκε μεταξύ μίας πολιτικής τζάμπα μαγκιάς στο εσωτερικό, και μίας ενδοτικής πολιτικής στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μίας πολιτικής μαγκιάς με στόχο την επανεκλογή και μίας πολιτικής ανανικής εμμονής με στόχο μία ανανική λύση. Το μισό μυαλό στην επανεκλογή και το άλλο μισό στο σχέδιο Ανάν.

"Ο κύριος Ταυτοχρόνως", σε πλήρη δράση...