Οι μεγάλες ευθύνες κράτους, Κυβέρνησης, Εκκλησίας, Υπουργείου Παιδείας και εκπροσώπων εγκλωβισμένων

 

Πριν από μερικές μέρες, ο εκπρόσωπος των Μαρωνιτών, σε δηλώσεις του στις «Τομές στα Γεγονότα» της τηλεόρασης Σίγμα, ζωγράφισε με αισιόδοξα χρώματα τη ζωή των εγκλωβισμένων Μαρωνιτών στον Κορμακίτη. Ναι μεν οι τρεις χιλιάδες Μαρωνίτες που ζούσαν στον Κορμακίτη απέμειναν σήμερα 80, αλλά, όπως ανέφερε, οι καμπάνες των εκκλησιών κτυπούν καθημερινά, τις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας παρακολουθούν και Τουρκοκύπριοι, ενώ με ευλάβεια παρακολουθούν τις ιερές Ακολουθίες και τα τουρκικά στρατεύματα.

 

Μακάρι, βεβαίως, τα πράγματα να είναι έτσι, όπως τα περιγράφει ο εκπρόσωπος των Μαρωνιτών, και οι εγκλωβισμένοι στον Κορμακίτη να διάγουν ομαλή ζωή, χωρίς να αισθάνονται την μπότα του Αττίλα, χωρίς να διώκονται και να υφίστανται πιέσεις από τις κατοχικές Αρχές, οπότε δικαιολογείται να αναφωνήσουμε: «τι ωραία που είναι η κατοχή...».

 

Στην άλλη πλευρά όμως της Κύπρου, στην Καρπασία, τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν τόσο ωραία, και οι εγκλωβισμένοι αφέθηκαν στη μοίρα τους, ή υποχρεώνονται να συναδελφώνονται με την κατοχή. Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Φιλελευθέρου», 17χρονος εγκλωβισμένος έχει ασπαστεί τον μουσουλμανισμό, και ο εκπρόσωπος της Συντονιστικής Επιτροπής Καρπασίας, Νίκος Φαλάς, εξέφρασε ανησυχίες όσον αφορά τους προσανατολισμούς και του μικρότερου αδελφού του.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το συμβάν είναι μεμονωμένο, και δεν μπορεί να ριφθεί καμία σκιά στη συμπεριφορά των πραγματικών ηρώων της Καρπασίας, των εγκλωβισμένων μας, οι οποίοι κάτω από πρωτοφανείς διωγμούς και πιέσεις κρατούν ελληνική την καρπασίτικη γη.

 

Όμως, μη υπαρχούσης καμίας συμπαράστασης και καμίας πραγματικής στήριξης των εγκλωβισμένων από το κράτος, την Κυβέρνηση, την Εκκλησία, τα πολιτικά κόμματα και γενικά την κυπριακή κοινωνία, η οποία ζώντας στον δικό της ελεύθερο κόσμο, στις ελεύθερες περιοχές, φαίνεται να λησμονεί τους θαρραλέους ακρίτες, οι οποίοι υφίστανται τα πάνδεινα, δημιουργούνται κίνδυνοι, «μεμονωμένα συμβάντα» να γενικευθούν.

 

Ο συνάδελφος Βάσος Βασιλείου, ο οποίος έφερε στο φως τον εξισλαμισμό του νεαρού Ελληνοκυπρίου, αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι και λόγω των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί, τα παιδιά των εγκλωβισμένων έμαθαν να μιλούν και την Τουρκική, μάλιστα παιδιά μιλούν καλύτερα την Τουρκική παρά την Ελληνική. Προσθέτει, μάλιστα, ότι «κάποιοι εγκλωβισμένοι επιρρίπτουν ευθύνες στην Εκκλησία, υποστηρίζοντας ότι έχει άλλες προτεραιότητες αντί της διαπαιδαγώγησης των νέων, μεταξύ των οποίων και οι εγκλωβισμένοι».

 

Ο Νίκος Φαλάς, σε δηλώσεις του στην εκπομπή του Νικήτα Κυριάκου «Μεσημέρι και Κάτι», εξέφρασε ανησυχίες για τα συμβαίνοντα στην Καρπασία, και προχώρησε μάλιστα να κατανέμει ευθύνες, στο κράτος, στην Εκκλησία, στο Υπουργείο Παιδείας και στην Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας.

 

Ο κ. Φαλάς ανέφερε ότι το συμβάν με τον νεαρό Ελληνοκύπριο ήταν σε γνώση του πνευματικού ποιμένα της Καρπασίας, επισκόπου Χριστόφορου, και προχώρησε να καταγγείλει, ότι το Υπουργείο Παιδείας και η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, αντί να στείλουν Ριζοκαρπασίτες εκπαιδευτικούς, οι οποίοι γνωρίζουν πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις στην κατεχόμενη περιοχή, διορίζουν με κομματικά κριτήρια ανθρώπους οι οποίοι, πιθανόν, να ενστερνίζονται τις επαναπροσεγγιστικές τάσεις.

 

Ασφαλώς οι καταγγελίες του κ. Φαλά πρέπει να διερευνηθούν, αλλά, βεβαίως, όταν το Υπουργείο Παιδείας έχει μετεξελιχθεί σε Υπουργείο Επαναπροσέγγισης, δεν αποκλείεται η επαναπροσεγγιστική παιδεία να έχει επεκταθεί και στη μαρτυρική Καρπασία.

 

Η Εκκλησία, εξάλλου, εδώ και μερικά χρόνια, έχει αποστεί από την ιστορική, εθνική αποστολή της και έχει καταστεί ένθερμος υποστηρικτής της διζωνικής λύσης. Να μη λησμονείται, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος είχε δηλώσει παλαιότερα, ύστερα από μία ενημέρωση την οποία έκαμε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στα μέλη της Ιεράς Συνόδου για την πορεία των συνομιλιών, «όχι απλώς ικανοποιημένος, αλλά ενθουσιασμένος από όσα άκουσε από τον Πρόεδρο».

 

Με την Παιδεία, λοιπόν, να αναδεικνύει ως πρώτο στόχο την επαναπροσέγγιση,

 

Με την Εκκλησία να δηλώνει ενθουσιασμένη από την πορεία των συνομιλιών και αντί να αποτελεί το αποκούμπι του κυπριακού Ελληνισμού σε αυτές τις δύσκολες ώρες, να στρέφει το βλέμμα και τα ενδιαφέροντα αλλού,

 

Με την Κυβέρνηση να απο-ενοχοποιεί την Τουρκία και να κατασκευάζει φωτοστέφανα για τον κατοχικό ηγέτη,

 

Με τα πολιτικά κόμματα να θυμούνται τους εγκλωβισμένους κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα για να μοιράσουν κούφιες ευχές και μερικά δώρα,

 

Με εκπροσώπους εγκλωβισμένων να απαμβλύνουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι αιχμάλωτοι του Αττίλα,

 

Με τους νέους μας, στις ελεύθερες και εγκλωβισμένες περιοχές, εγκαταλελειμμένους από το κράτος, χωρίς σωστή εθνική και πνευματική καθοδήγηση,

 

Είναι μοιραίο επακόλουθο, τα «μεμονωμένα συμβάντα» να καταστούν, αργά ή γρήγορα, συνήθη. Και να αρχίσει πλέον να εμπεδώνεται και η αντίληψη, πως δεν είναι και τόσο βάρβαρη η κατοχή που βιώνει ο τόπος. Μπορεί, μάλιστα, να καταστεί από ανεκτή ως ωραία...