Δεν με ενδιαφέρει ο Νότης Σφακιανάκης, ούτε σαν τραγουδοποιός, ούτε ως άνθρωπος με ακραίο πολιτικό λόγο που εκπέμπει ρατσιστικά μηνύματα. Ούτε θα αναλάβω ρόλο συνηγόρου του ΡΙΚ και του δημοσιογράφου Τάσου Τρύφωνος, για την προβολή της συνέντευξης που προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του ΑΚΕΛ. Φαίνεται, όμως, ότι το ΑΚΕΛ θυσίασε το δάσος για το δέντρο. Και ενώ σιωπά για το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Δημοκρατικού Συναγερμού κατέστησε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση κομματικό φερέφωνο και προπαγανδιστή κάθε κυβερνητικής ανακοίνωσης και απόφασης, ασχολείται με τον Νότη Σφακιανάκη και τα ακραία μηνύματά του.

Αυτήν τη στιγμή, στην Ευρώπη το φάντασμα του Χίτλερ επιστρέφει. Όχι μόνο μέσα από ακραίες δηλώσεις, αλλά μέσα από φασιστικές πράξεις και αποφάσεις ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και μέσα από προελάσεις νεοχιτλερικών πολιτικών κινημάτων, ενδεδυμένων με πολιτικές αμφιέσεις. Η μήτρα που γέννησε αυτά τα φασιστικά κινήματα και τις φασιστικές μεθόδους είναι αυτή ταύτη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τις πρακτικές της, τις πολιτικές της, τις αποφάσεις της.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, την οποία δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες, η παγκοσμιοποίηση, η απληστία του καπιταλιστικού συστήματος, οι αυθαίρετες αποφάσεις, και η λεηλασία του πλούτου των λαών του ευρωπαϊκού Νότου, τα βάρβαρα μέτρα της Τρόικας, έχουν προκαλέσει τον θυμό και την απόγνωση των λαών. Μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών κοινωνιών εξωτερικεύουν την οργή και την καταπίεση τους, ως μορφή αντεκδίκησης, εντασσόμενοι σε ακραία πολιτικά κινήματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προχώρησε η ίδια σε φασιστικές αποφάσεις, όπως το κούρεμα των καταθέσεων του κυπριακού λαού, η κατάλυση των εθνικών συνταγμάτων, η μετατροπή κρατών και λαών σε πειραματόζωα, και άλλα πολλά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έσπειρε ανέμους και οι λαοί της θερίζουν νεοφασιστικές θύελλες.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ντόναλντ Τραμπ, ακραίος ρατσιστής, προελαύνει, και διεκδικεί εκλογή στην εξουσία της ισχυρότερης δύναμης στον πλανήτη. Και αν ο αμερικανικός λαός δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και του ανακόψει την προέλαση, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν Πρόεδρο έναν άνθρωπο που προσεγγίζει κατά πολύ τα χιτλερικά πρότυπα.

Ο Νότης Σφακιανάκης είναι το πρόβλημα;

Πέραν αυτού, όμως, του καθαυτού γενεσιουργού αιτίου, δεν νομίζουμε ότι η φίμωση του ακραίου λόγου αποτελεί την καλύτερη μέθοδο για την καταπολέμηση του ρατσισμού και όλων των παραγώγων του. Οι ακραίες αντιλήψεις και θεωρίες ανατρέπονται με δημοκρατία, ιδέες, νέα οράματα, με επιχειρηματολογία, με προσφορά καλύτερης ποιότητας ζωής από τις κυβερνήσεις, προς τους λαούς. Απέναντι στον ακραίο λόγο, όμως, απουσιάζουν οι ηγέτες οι οποίοι θα τους αντιμετωπίσουν με τα όπλα που προαναφέραμε. Αντίθετα, τους ανδρώνουν και τους πολλαπλασιάζουν με τα ίδια όπλα, που οι ρατσιστές και οι νεοχιτλερικοί χρησιμοποιούν...

Να σημειώσουμε ότι τον Τάσο Τρύφωνος δεν τον γνωρίζω. Ο άνθρωπος κάνει τη δουλειά του, όπως πιστεύει καλύτερα. Εκείνοι που θα τον κρίνουν είναι οι τηλεθεατές που παρακολουθούν τις εκπομπές του. Σεβαστή η διαφωνία όσων κρίνουν αρνητικά, αλλά σεβαστό και το δικαίωμα του δημοσιογράφου, να κρίνει με διαφορετικό φακό πώς θα κάνει τη δουλειά του.

Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Τρύφωνος δεν είναι ο μοναδικός δημοσιογράφος που δέχεται βολές επειδή παρουσίασε φιλοξενούμενο ένα πρόσωπο με ακραίο πολιτικό λόγο. Ο καταξιωμένος δημοσιογράφος Παύλος Παύλου είχε την τόλμη να παρουσιάσει σε δύο εκπομπές, στον ΑΝΤ1, συνέντευξη με τον Νίκο Σαμψών. Και μάλιστα σε εποχή κατά την οποία τα τραύματα και η καταστροφή που επέφερε το πραξικόπημα ήσαν νωπά.

Οι εκπομπές προκάλεσαν σάλο και ο Παύλος αντιμετώπισε βολές και επιθέσεις, πάλιν εξ αριστερών. Η απάντηση που έδωσε ήταν καταπελτική: «Η δημοκρατία αντέχει σε κάθε διάλογο». Συνέντευξη είχε πάρει προηγουμένως από τον Σαμψών και ο Γιώργος Ηλιάδης. Ακολούθησαν και άλλες συνεντεύξεις του Σαμψών σε διαφόρους, μεταξύ των οποίων και στον υπογράφοντα. Είχα λάβει επίσης συνέντευξη και από το πρώην στέλεχος της ΕΟΚΑ Β' Σταύρο Σύρο. Πάντοτε ακολουθούσαν οι γνωστές αντιδράσεις, με την πάροδο του χρόνου να γίνονται πιο ήπιες. Αλλά με την Αριστερά πάντοτε να αντιδρά. Φοβάται τον Σφακιανάκη, όταν ζούμε στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ;