Παραμονές των προεδρικών εκλογών του 2013, ο Νίκος Αναστασιάδης μάζεψε στην Κύπρο όλους τους ηγέτες των πλέον συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων κομμάτων της Ευρώπης για να κάμει επίδειξη ισχύος και να πείσει το εκλογικό σώμα, ότι με τον συναγελασμό του με αυτούς τους ηγέτες θα μπορούσε, εφόσον εκλεγόταν Πρόεδρος, να τους έπειθε να επιδείξουν ήπια και ελαστική στάση έναντι του κυπριακού λαού, και να ελαφρύνουν το κόστος της οικονομικής κρίσης. Πλήρης απουσία αντίληψης, από τον τότε υποψήφιο Πρόεδρο, της αδιστακτικότητας των Ευρωπαίων ομοϊοδεατών του.

Στις 15 Φεβρουαρίου 2013, ο Νίκος Αναστασιάδης σε δήλωσή του προχωρούσε σε άλλο επικοινωνιακό τέχνασμα εις βάρος της νοημοσύνης του εκλογικού σώματος. Δήλωνε: «Μία επιτυχία από τον πρώτο γύρο των εκλογών προέχει ως ανάγκη για την πατρίδα, ώστε από τη Δευτέρα, σαν εκλεγμένος πλέον, να μπορώ να σηκώσω το τηλέφωνο και να μιλήσω με τη Μέρκελ, όχι σαν αρχηγός της αντιπολίτευσης, ή ένας φίλος, αλλά ως εντολοδόχος του λαού».

Όταν ο Νίκος Αναστασιάδης εξελέγη Πρόεδρος, εσύρθη ως πρόβατο επί σφαγή στο θυσιαστήριο των συμφερόντων του ευρωπαϊκού συντηρητικού κατεστημένου, αποδεχόμενος το βάρβαρο, και σε πλήρη παραβίαση του κυπριακού Συντάγματος και του ευρωπαϊκού Δικαίου, κούρεμα των καταθέσεων. Ήλπιζαν, τότε, κάποιοι ότι τουλάχιστον ο Πρόεδρος πλέον Αναστασιάδης θα αντιλαμβανόταν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν ένωση αρχών και αλληλεγγύης, αλλά μία αδίστακτη λέσχη κουρσάρων, η οποία είχε ως πρώτιστο στόχο τη λεηλασία των λαών της. Το δίκαιο, οι αρχές, οι αξίες, η αλληλεγγύη ήταν παραμύθια της Χαλιμάς.

Το κούρεμα των καταθέσεων δεν ήταν μία βάρβαρη τιμωρία του κυπριακού λαού, για όσα οι ηγέτες του επί σειράν ετών διέπρατταν εις βάρος της εθνικής οικονομίας. Το κούρεμα των καταθέσεων είχε και άλλο στόχο: Να εξουδετερωθεί ένα από τα κύρια πλεονεκτήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη διαπραγματευτική διαδικασία του Κυπριακού, εκείνο της οικονομικής υπεροπλίας, το οποίο εθεωρείτο ως όπλο κατά της αποδοχής απαράδεκτης λύσης.

Με το κούρεμα καταθέσεων και τα σκληρά μέτρα της Τρόικας που επέβαλαν οι «εταίροι», ανετρέποντο άρδην οι οικονομικές ισορροπίες και η ελληνοκυπριακή πλευρά ευρέθη σε δυσμενέστερη διαπραγματευτική θέση. Ο δε κυπριακός Ελληνισμός ευρέθη, από τη μία στιγμή στην άλλη, καθημαγμένος και ενώπιον μίας οικονομικής χρεοκοπίας. Εκείνο το απατηλό σύνθημα του ΔΗΣΥ πως «η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελούσε καταλύτη για λύση του Κυπριακού» ανετράπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση από «καταλύτης δίκαιης λύσης», κατέστη μοχλός πίεσης, επί της οικονομικά χρεοκοπημένης και πολιτικά ανίσχυρης Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ακολούθησε σειρά εχθρικών ενεργειών της Ε.Ε. κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντί η Ε.Ε. να επιβάλει κυρώσεις κατά της Τουρκίας για τη μη εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, έστρωνε κόκκινο χαλί στην Τουρκία για να εισέλθει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Αντί να διακόψει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, ανεχόταν να αποκαλείται κράτος-μέλος της ως εκλιπόν. Και αντί να επιβάλει κυρώσεις κατά της Τουρκίας όταν εκτελούσε τον θαλάσσιο Αττίλα της στην κυπριακή ΑΟΖ, αρκείτο σε νερόβραστες και πλατωνικές ανακοινώσεις. Και φθάνουμε σήμερα, στο έσχατο κατάντημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να απαλλαγεί των δικών της αμαρτημάτων, αδυναμιών και εγκλημάτων, τα οποία δημιούργησαν την προσφυγική κρίση, να γονατίζει ενώπιον μίας νεοσουλτανικής χώρας και να απαιτεί από το θύμα της να αποδεχθεί ξεπάγωμα των τουρκικών κεφαλαίων.

Η Μέρκελ, την οποία ο Νίκος Αναστασιάδης προσέβλεπε ως τον φίλο και σωτήρα του, αποδεικνύεται ο ισχυρότερος σύμμαχος της Τουρκίας, στο ξεπάγωμα των τουρκικών κεφαλαίων. Και έστειλε εδώ τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για να πιέσει την κυπριακή Κυβέρνηση να αποδεχθεί και αυτό, όχι απλώς το πικρό ποτήριο, αλλά τη χαριστική βολή στην εθνική υπόθεση.

Δεν υπάρχει περίπτωση Κύπριος ηγέτης που αγαπά τη χώρα και τον λαό του να απαντήσει «ναι» στους ευρω-τουρκικούς εκβιασμούς. Δεν αναμένουμε ούτε από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ακόμη και με τον πρότερο μη έντιμο πολιτικό βίο, να συναινέσει. Διότι όπως είπε και ο ίδιος, ηγέτης που θα πει «ναι» σε ξεπάγωμα των τουρκικών κεφαλαίων, χωρίς να προηγηθεί αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και πλήρης εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, δεν έχει θέση στην Κύπρο. Αλλά επειδή ο Πρόεδρος συνηθίζει να αιωρείται μεταξύ λεκτικών μαγκιών, συνεχών υποχωρήσεων και απαράδεκτων αποδεσμεύσεων από δεσμεύσεις του, θα αναμένουμε να ακούσουμε το «όχι» του, για να πεισθούμε. Θα αναμένουμε να γίνει πράξη το κυπριακό βέτο, εάν οι «εταίροι» επιμένουν σε ξεπάγωμα τουρκικών κεφαλαίων. Και τον προειδοποιούμε: Να μην εισέλθει σε ανατολίτικο παζάρι. Θα είναι καταδικασμένος εκ των προτέρων...