Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν έχει την παραμικρή προοπτική να ξανακυβερνήσει τον τόπο.

 

Ο μ. Εζεκίας Παπαϊωάννου συνήθιζε να λέγει πως ο Γλαύκος Κληρίδης θα γίνει Πρόεδρος, όταν δει τα αφτιά του έξω από τον καθρέφτη. Τελικά, ο Γλαύκος Κληρίδης έγινε δύο φορές Πρόεδρος. Τώρα φαίνεται πως η ρήση του Παπαϊωάννου ισχύει περισσότερο για το ΑΚΕΛ, χωρίς να υπάρχει ενδεχόμενο διάψευσής της, όσο και αν ο Άντρος Κυπριανού ελπίζει σε εκλογή υποψηφίου του στην προεδρία της Δημοκρατίας. Έστω και αν λέγει πως όταν το ΑΚΕΛ αναλάβει την εξουσία, θα ακυρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις που σήμερα αποφασίζει ο Δημοκρατικός Συναγερμός.

 

Στον προβλεπτό ορίζοντα, δεν υπάρχουν προοπτικές το ΑΚΕΛ να κυβερνήσει με δικό του Πρόεδρο. Όσο και να λέγεται πως στην πολιτική μην πεις ποτέ, το ίδιο το ΑΚΕΛ έχει θέσει ταφόπλακα στις επιδιώξεις του να κυβερνήσει τον τόπο. Πρώτο, διότι στην πρώτη ευκαιρία που του έδωσε ο λαός να διαχειριστεί τις τύχες του, έκαμε τόσο τεράστια λάθη σε όλους σχεδόν τους τομείς, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί σε κατάσταση οικονομικής χρεοκοπίας. Και δεύτερο, επειδή η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχει ανατινάξει κάθε γέφυρα συνεργασίας με τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, ώστε κάθε συνεργασία μαζί του θα θέσει σε κίνδυνο ακόμη και τη βιωσιμότητα του κόμματος εκείνου που θα υποστηρίξει ακελικό υποψήφιο.

 

Με το Δημοκρατικό Κόμμα, με το οποίο συνήθως συνεργαζόταν το ΑΚΕΛ σε συμμαχίες παρά φύσιν, δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία, λόγω διαφορετικών φιλοσοφιών στο εθνικό θέμα, αλλά και εξαιτίας της έντονης αντιπαλότητας με τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Με την ΕΔΕΚ επίσης συνεργασία είναι αδύνατη, λόγω της αποκήρυξης της διζωνικής ομοσπονδίας, την οποία το ΑΚΕΛ προτάσσει ως λάβαρο αγώνα. Ούτε φυσικά με τη Συμμαχία Πολιτών και το Κίνημα Οικολόγων υπάρχουν προοπτικές συνεργασίας.

 

Αυτά τα κόμματα δεν υπάρχει περίπτωση να καταστούν υποζύγια ενός ακελικού ή υποστηριζόμενου από το ΑΚΕΛ υποψηφίου, και να στηρίξουν εκλογή του. Η μόνη προοπτική για το ΑΚΕΛ είναι να υποστηρίξει εκλογή υποψηφίου από τον ενδιάμεσο χώρο, και να λάβει μερικά υπουργεία.

 

Υπάρχει βεβαίως και η άλλη επιλογή. Συνεργασία με τον ΔΗΣΥ για την εκλογή συναγερμικού υποψηφίου, ή τρίτου, αφού τα δύο κόμματα έχουν ταυτόσημη πολιτική και φιλοσοφία στο εθνικό θέμα. Αυτή ήταν και είναι η ευχή του Χρήστου Πουργουρίδη και άλλων θιασωτών της οποιασδήποτε λύσης. Σε τέτοια περίπτωση, όμως, η ηγεσία του ΑΚΕΛ θα δει τους ψηφοφόρους του να απελευθερώνονται από τη μάντρα και να κατευθύνονται αλλού. Σε καμία περίπτωση οι ψηφοφόροι της αριστεράς δεν θα ανεχθούν τέτοια συνεργασία. Το 1986, οι αριστεροί ψηφοφόροι εγκατέλειψαν το κόμμα, όταν αντελήφθησαν την άτυπη συνεργασία με τον ΔΗΣΥ για να εξαναγκασθεί σε παραίτηση ο Σπύρος Κυπριανού.

 

Οι προοπτικές επιστροφής του ΑΚΕΛ στην προεδρία είναι από ζοφερές έως ανύπαρκτες. Το ΑΚΕΛ δοκιμάστηκε ως κυβέρνηση και οδήγησε αφενός σε μαύρα χάλια τη χώρα και άνοιξε αφετέρου τον δρόμο στον Νίκο Αναστασιάδη, να εκλεγεί Πρόεδρος. Απέδειξε ότι είναι κόμμα αγκυλωμένο σε παλαιολιθικές νοοτροπίες και φιλοσοφίες, ανίκανο να μετεξελιχθεί σε κάτι πιο σύγχρονο, να δώσει νέες ιδέες και να προσφέρει στον λαό διεξόδους. Να σταθεί, εν ολίγοις, απέναντι στη συντηρητική παράταξη, και να αντιπαρατάξει σύγχρονα οράματα.

 

Το ΑΚΕΛ έχει μόνο μία ελπίδα, η οποία στην ουσία αποτελεί ψευδαίσθηση. Να λυθεί το Κυπριακό, ώστε να σχηματίσει με τις τουρκοκυπριακές αριστερές πολιτικές δυνάμεις μέτωπο διακυβέρνησης. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που το ΑΚΕΛ επιδιώκει αμάν αμάν μία λύση, σε βαθμό που να καταστεί συνοδοιπόρος του Νίκου Αναστασιάδη, είναι και τούτος: Να μπορέσει να κυβερνήσει την Κύπρο, σε συνεργασία με τις αριστερές δυνάμεις των Τουρκοκυπρίων. Έχει την εντύπωση, ότι το ισλαμικό κράτος της Τουρκίας θα αποδεχθεί τέτοιες συνεργασίες, ή θα επιτρέψει πολιτικές ελευθερίες στο προτεκτοράτο του και συνεργασίες με το ΑΚΕΛ; Στις φυλακές ή στα νεκροτομεία θα καταλήγουν πολιτικοί ηγέτες των Τουρκοκυπρίων, δημοσιογράφοι και άλλοι, οι οποίοι θα επιχειρήσουν αυτή τη συνεργασία. Όπως συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία...