Πολίτευμα προεδρικής-κομματικής δικτατορίας

Στην Ελλάδα, εκλέγουν τον ηγέτη της Ν. Δημοκρατίας 400 χιλ. μέλη, και στη Σλοβενία δημοψήφισμα του λαού ανατρέπει απόφαση του κοινοβουλίου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

 

Τετρακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας κλήθηκαν να ψηφίσουν για την εκλογή Προέδρου του Κόμματος. Ολόκληρες ουρές έξω από τα εκλογικά κέντρα και οι ψηφοφόροι ανέμεναν υπομονετικά επί ώρες, για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Αυτή είναι δημοκρατία και όχι η «δημοκρατία» των δικών μας κομμάτων, τα οποία, μέσα σε κλειστές αίθουσες και στον κλειστό κύκλο κάποιων συλλογικών οργάνων, επιλεγμένων από τον αρχηγό και το περιβάλλον του, κάτω από πιέσεις και στην ουσία «εν στενώ οικογενειακώ κύκλω», «εκλέγουν» τους αρχηγούς. Υπάρχουν και κόμματα στα οποία ο αρχηγός εκλέγεται κληρονομικώ δικαιώματι, ή κατόπιν υποδείξεων και μηχανορραφιών του απερχόμενου ηγέτη.

 

Ακόμη και στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η εκλογή ηγεσίας διεξάγεται σε πιο ευρεία βάση, με συμμετοχή των μελών των κομμάτων, εκεί έχουμε άλλη απατεωνιά. Εγγράφονται, εν ριπή οφθαλμού, χιλιάδες νέα μέλη, πολλές φορές άγνωστα, περιστασιακά και μη ανήκοντα στο κόμμα, προκειμένου να εκλέξουν τον αρχηγό. Απλώς για να καλύπτεται η κομπίνα με μία επίφαση δημοκρατίας. Για να μη μιλήσουμε για τον «εξονυχιστικό έλεγχο», ο οποίος διεξάγεται από τα κόμματα, για το ποιόν των νέων μελών και για το κατά πόσο πληρούν τα κομματικά κριτήρια.

 

Αν οι εκλογές για την ανάδειξη των ηγετών των κομμάτων διεξήγοντο με δημοκρατικά κριτήρια, οι ηγέτες εξελέγοντο απευθείας από τη βάση των κομμάτων και με πλήρη σεβασμό στην ετυμηγορία της βάσης, χωρίς αλχημείες, αποκλεισμούς και με πλήρη διαφάνεια, δεν γνωρίζουμε πόσες από τις σημερινές ηγεσίες θα ήταν στη θέση τους. Επιλέγονται, όμως, αντιδημοκρατικές μέθοδοι, με στόχο να επιλεγούν οι ευνοούμενοι των προηγούμενων προέδρων. Κατά τον ίδιο αντιδημοκρατικό τρόπο εκλέγονται τα μέλη των συλλογικών οργάνων. Οι ηγεσίες προωθούν τους δικούς τους, ώστε να μη συναντούν αντιρρήσεις και διαφωνίες στις προσωπικές πολιτικές που επιλέγουν στα διάφορα θέματα που απασχολούν τον τόπο. Εξασφαλίζουν, τοιουτοτρόπως, δουλικά συλλογικά όργανα.

 

Αυτή είναι η «δημοκρατικότητα» των κυπριακών κομμάτων, και αυτές είναι οι «λαοπρόβλητες» ηγεσίες τους. Αυτό είναι το πολιτικό μας σύστημα. Θεμελιωμένο σε αντιδημοκρατικές διαδικασίες, άρα ανίκανο να εκσυγχρονίσει το σύστημα, άρα ανίκανο να δώσει λύσεις στα προβλήματα του τόπου.

 

Πάμε τώρα στη Σλοβενία. Εκεί διεξήχθη δημοψήφισμα με αφορμή νόμο που ψήφισε το σλοβενικό κοινοβούλιο, διά του οποίου ενεκρίνετο ο γάμος ομοφυλοφίλων ζευγαριών. Στο δημοψήφισμα, το 63% ψήφισαν «όχι» στον νόμο και 37% ψήφισαν «ναι». Μετά την ψήφιση του νόμου από το κοινοβούλιο, οι αντίπαλοι του γάμου ομόφυλων ζευγαριών συγκέντρωσαν 40.000 υπογραφές, που απαιτούντο για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Για να είναι έγκυρο το αποτέλεσμα, το «όχι» έπρεπε να συγκεντρώσει το 20% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, δηλαδή 342.000 ψήφους. Το «όχι» συγκέντρωσε τελικά 391.000 ψήφους.

 

Στην Ελβετία, για να ανεγερθεί μία πολυκατοικία σε κάποια γειτονιά, καλούνται σε δημοψήφισμα οι κάτοικοι, για να αποφανθούν εάν επιθυμούν την ανέγερσή της ή όχι.

Στην Κύπρο, το δημοψήφισμα είναι απαγορευμένο. Εδώ υπάρχει μία προεδρική δικτατορία, συνεπικουρούμενη από μία κοινοβουλευτική αυθαιρεσία. Να μην πιστεύει κανείς πως στην Κυπριακή Δημοκρατία λειτουργεί πραγματική δημοκρατία. Λειτουργεί μία κουτσουρεμένη δημοκρατία, σε όλους γενικά τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα. Ο λαός είναι απών από τις αποφάσεις. Αποφασίζει ένας άνθρωπος, και ψηφίζουν άλλοι 53. Και ο μεν και οι δε αποφασίζουν στη βάση των προσωπικών και κομματικών συμφερόντων τους, στη βάση των ιδεολογιών, ιδεοληψιών και αγκυλώσεών τους. Ο λαός δεν έχει λόγο, δεν δικαιούται παρέμβασης, δεν έχει δικαίωμα να απορρίψει και να ανατρέψει τις αποφάσεις τους.

 

Είναι ενδεικτικό αυτό που παρατηρείται στο εθνικό θέμα. Οι ηγέτες αποφασίζουν μία συγκεκριμένη πολιτική, χωρίς ποτέ, στα 41 χρόνια, να ερωτήσουν τον λαό, αν εγκρίνει τη διζωνική ομοσπονδία. Αποφασίζουν επί οικονομικών θεμάτων, ξεπουλούν τον δημόσιο πλούτο, ιδιωτικοποιούν, κουρεύουν, χωρίς ο λαός να καλείται να εγκρίνει όσα πράττουν. Οχυρώνονται πίσω από την εκλογή του Προέδρου και των βουλευτών. Αλλά αυτός ο Πρόεδρος άλλα υποσχέθηκε στον λαό, με άλλες θέσεις εξελέγη και άλλα πράττει. Με ποιο δικαίωμα εκπροσωπεί τον λαό, και με ποιο δικαίωμα διαπραγματεύεται το μέλλον του;

 

Είμαστε μία δημοκρατία της Μπανανίας, όπου ένας Πρόεδρος και 53 βουλευτές, οι περισσότεροι μειωμένων ικανοτήτων, αποφασίζουν για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Χωρίς εμάς, αποφασίζουν για εμάς...