Οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ δεν πρόκειται να εγκρίνουν ποτέ άτυπες ή επίσημες συνεργασίες με τον ΔΗΣΥ 

 

Όταν ο Χρήστος Πουργουρίδης και άλλοι ηγέτες και αρθρογράφοι της γνωστής πλατφόρμας φορτικά ζητούσαν, όπως Δημοκρατικός Συναγερμός και ΑΚΕΛ συμπήξουν μέτωπο και συνεργασθούν για να επιτευχθεί η λύση της αρεσκείας τους, μία λύση τύπου Ανάν, εγνώριζαν δύο πράγματα: Πρώτο: Ότι τα δύο κόμματα διατηρούσαν ταυτόσημες ή παραπλήσιες θέσεις και φιλοσοφία και στους χειρισμούς και στη μορφή της λύσης του Κυπριακού. Και δεύτερο: Ότι όσο και να ήθελε ο ΔΗΣΥ, τέτοια λύση δεν θα μπορούσε να έλθει χωρίς τη συνδρομή και τη συνεργασία του ΑΚΕΛ.

 

Όταν επίσης, ο Γλαύκος Κληρίδης παρότρυνε τους συνεργάτες του, «δώστε στο ΑΚΕΛ ό,τι θέλει, θα το χρειαστούμε στο Κυπριακό», γνώριζε και αυτός περισσότερο από κάθε άλλο, ότι καμία λύση δεν μπορεί να υπογραφεί, αν δεν φέρει την έγκριση του ΑΚΕΛ.

 

Όμως όλοι αυτοί λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Και στην προκειμένη περίπτωση, ξενοδόχος είναι οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ. Ούτε ποτέ ενέκριναν συμμαχία, άτυπη, ευκαιριακή, ή επίσημη του κόμματός τους με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, ούτε ποτέ θα αποδεχθούν να συρθούν στις επιλογές της ηγεσίας τους για μία συνεργασία με τον ΔΗΣΥ. Η προϊστορία είναι γνωστή:

 

*Το 1986, αποδοκίμασαν την απόφαση της ηγεσίας του κόμματος να συνάψει άτυπη συμμαχία με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, με στόχο την πτώση του Σπύρου Κυπριανού. Και στις βουλευτικές εκλογές συρρίκνωσαν τα ποσοστά του ΑΚΕΛ και το κατέστησαν από δεύτερη πολιτική δύναμη, τρίτη.

 

*Το 2004, ανέτρεψαν την απόφαση της ηγεσίας του κόμματος να πει «ναι» στο σχέδιο Ανάν και την υποχρέωσαν στην άτακτη υποχώρηση του «Όχι».

Να επισημάνουμε, επίσης, ότι οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ υποχρέωσαν την «κληριδική πτέρυγα» του κόμματος, η οποία συστρατεύθηκε στο ΑΔΗΣΟΚ, στην απομόνωση και τελικά στη διάλυση. Ενώ ούτε και ο Γιώργος Βασιλείου απέφυγε την απαξίωση, όταν αποφάσισε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα Γλαύκου Κληρίδη στις προεδρικές εκλογές του 1993.

 

Δεν νομίζουμε ότι ο Άντρος Κυπριανού και η υπόλοιπη ηγεσία του ΑΚΕΛ αγνοούν αυτές τις ενδεικτικές περιπτώσεις καταδίκης του κόμματος από τους ψηφοφόρους του, κάθε φορά που αποπειράτο συμπόρευση με τον ΔΗΣΥ. Ούτε αγνοούν τη φιλοσοφία των μαζών τους, έναντι τέτοιων συνεργασιών. Συνεπώς, δεν νομίζουμε ότι θα συνεχίσουν τη συμπόρευση μέχρι τέλους με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, και πολύ περισσότερο, να βάλουν κάτω την καμπούρα τους για να συνυπογράψουν μία λύση, η οποία θα οδηγεί στην καταστροφή της Κύπρου.

 

Ήδη φαίνεται να εκδηλώνονται τάσεις αντίδρασης και μέσα σε στελέχη του ΑΚΕΛ, αλλά και μέσα στη βάση του κόμματος, λόγω της στήριξης που προσφέρεται στους χειρισμούς του Νίκου Αναστασιάδη στο Κυπριακό, καθώς και της μη αποκρυπτόμενης συναλλαγής στο θέμα της αύξησης του εκλογικού μέτρου.

 

Πέραν τούτων, η σοβαρή μείωση των ποσοστών του κόμματος μετά την αποτυχημένη διακυβέρνηση και οι επιπτώσεις που είχε η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Χριστόφια και η δυστυχία που επισώρευσε στις μεσαίες και φτωχές τάξεις, δημιουργούν πρόσθετη πίεση στην ηγεσία του κόμματος. Δεν έχει την πολυτέλεια να απολέσει και άλλους ψηφοφόρους, συνεπεία της σύμπλευσης με τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Εκτιμάται, συνεπώς, ότι το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται να πάει ώς το τέλος χέρι-χέρι με τον ΔΗΣΥ και τον Νίκο Αναστασιάδη. Θα εύρει την ευκαιρία και θα αναζητήσει τις αφορμές, προκειμένου να απαγκιστρωθεί.

 

Το γεγονός ότι η ηγεσία αισθάνεται πλέον την αντίδραση των μαζών του, για τη χωρίς καμία συγκάλυψη στήριξη στην πολιτική Αναστασιάδη στο Κυπριακό και στη συμπόρευση με τον ΔΗΣΥ στο θέμα αύξησης του εκλογικού μέτρου, καταδεικνύεται και από τον πολλαπλασιασμό των επικρίσεων κατά της Κυβέρνησης και του ΔΗΣΥ, τον τελευταίο καιρό. Αποτελεί μία προσπάθεια να πεισθούν οι αντιδρώντες ότι το ΑΚΕΛ παραμένει στην αντιπολίτευση και δεν υπάρχει περίπτωση συνοδοιπορίας με τον ΔΗΣΥ.

 

Εξάλλου, θα είναι καταστροφικό για το ΑΚΕΛ να ανατινάξει εντελώς τις γέφυρες με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου. Οι σχέσεις ήδη με αυτά τα κόμματα είναι αρκετά τεταμένες, και η διαχρονική συνεργασία του ΑΚΕΛ με τον κεντρώο χώρο τείνει να εκλείψει. Το ΑΚΕΛ χρειάζεται τη συνεργασία αυτή. Και στη Βουλή, αλλά και στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Αν την απολέσει, το ΑΚΕΛ απομονώνεται παντελώς από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.

Και το δίλημμα του Άντρου Κυπριανού θα είναι μεγάλο. Ή συνεχίζει μέχρι τέλους την άτυπη συνεργασία με τον ΔΗΣΥ, και χάνει τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και ψηφοφόρους του, ή τερματίζει την άτυπη συνεργασία με τον ΔΗΣΥ και στρέφεται στην παραδοσιακή συνεργασία με τον κεντρώο χώρο και ενισχύει τις προοπτικές του κόμματος.