Αποδέχθηκαν τις «πραγματικότητες επί του εδάφους»
Τι μας έλεγαν πριν από χρόνια ο Μπουλέντ Ετζεβίτ και ο Ραούφ Ντενκτάς; Μας καλούσαν να αποδεχθούμε τις «πραγματικότητες που δημιουργήθηκαν επί του εδάφους».
Δεν ζουν για να χαρούν τη δικαίωσή τους. Γιατί, τόσο ο ΔΗΣΥ όσο και το ΑΚΕΛ αυτό έχουν αποδεχθεί, και φραστικά και στην άσκηση της πολιτικής τους.
Ακούμε κατ' επανάληψη τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον Δημήτρη Χριστόφια, όσο και τις ηγεσίες και τους βουλευτές των δύο κομμάτων, να διακηρύσσουν αυτά που έλεγαν οι αποδημήσαντες ηγέτες της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας δηλώνει ότι η παρέλευση του χρόνου μάς υποχρεώνει να αποδεχθούμε οδυνηρές διευθετήσεις.
Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Γιώργος Λουκαΐδης ερωτούσε προχθές από τηλεοπτική εκπομπή τους «απορριπτικούς», πώς μπορεί να απαιτήσει ένας πρόσφυγας την περιουσία του, πάνω στην οποία έχουν κτισθεί «νοσοκομεία» και άλλα έργα «δημόσιας ωφελείας» του ψευδοκράτους.
Αποδέχθηκαν ότι οι σφετεριστές και οι έποικοι μετατράπηκαν σε χρήστες.
Αποδέχθηκαν να συζητούν αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ελευθερία εγκατάστασης και απόκτησης περιουσίας.
Αποδέχθηκαν αυτό που, ευθύς εξαρχής, προπαγάνδιζε η Τουρκία. Ότι το Κυπριακό δεν άρχισε το 1974, αλλά το 1963, με τον σφετερισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους Ελληνοκυπρίους και τη μετατροπή της σε «Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία».
Αποδέχθηκαν επίσης ότι η πρώτη εισβολή διεπράχθη από την Ελλάδα, και απλώς η Τουρκία ακολούθησε.
Αποδέχθηκαν πολλές, αν όχι όλες, «πραγματικότητες επί του εδάφους», τις οποίες δημιούργησε η βάρβαρη τουρκική εισβολή και η παράνομη κατοχή.
Θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Δεν είναι ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ οι πρώτοι πειθήνιοι αποδέκτες των «πραγματικοτήτων επί του εδάφους». Αυτοί, απλώς, αποκορύφωσαν την αποδοχή της θεωρίας της Τουρκίας. Άλλοι τούς προετοίμασαν το έδαφος. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, όταν αποδεχόταν ότι οι τρεις βασικές ελευθερίες θα συζητούντο υπό το φως «των πρακτικών δυσκολιών που θα προέκυπταν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα» (Συμφωνία με Ντενκτάς). Ο Γλαύκος Κληρίδης, όταν υπέγραφε τη Συμφωνία της Γ΄ Βιένης για ανταλλαγή πληθυσμών. Όλοι οι μετέπειτα ηγέτες παρέλαβαν τη σκυτάλη της αποδοχής των «πραγματικοτήτων επί του εδάφους» και συνέχισαν τις παραχωρήσεις, μέχρις ότου φθάσαμε στον Χριστόφια του ΑΚΕΛ και στον Αναστασιάδη του ΔΗΣΥ, οι οποίοι φραστικά και έμπρακτα πλέον αποφάσισαν να δώσουν λύση στη βάση των «πραγματικοτήτων».
Αλλά ενώ ο Μακάριος και ο Κληρίδης διέπραξαν τα πρώτα ολέθρια σφάλματα, είτε λόγω ψευδαίσθησης ότι με τις παραχωρήσεις θα ημέρευαν το θηρίο, είτε επειδή επεκρέματο η δαμόκλειος σπάθη μίας νέας τουρκικής επιδρομής με στόχο πλέον την πλήρη κατάλυση του κράτους, δεν μπορούν να λάβουν συγχωροχάρτι οι μετέπειτα ηγέτες, οι οποίοι, με την πολιτική τους οι περισσότεροι, συνέβαλαν στη διαμόρφωση μίας ενδοτικής πολιτικής και οδήγησαν το εθνικό θέμα στην τραγική θέση που βρίσκεται σήμερα.
Κυρίως, δεν έχουν καμία δικαιολογία τα δύο μεγάλα κόμματα, να μιλούν για άκαρπη παρέλευση του χρόνου, η οποία δημιούργησε την αναγκαιότητα αποδοχής των «πραγματικοτήτων». Κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν και τα δύο, χειρίστηκαν ή συνδιαχειρίστηκαν και τα δύο, επί πολλά χρόνια το εθνικό θέμα και, ακριβώς, έδωσαν όσο χρόνο χρειαζόταν στην Τουρκία, να καταστήσει τις «πραγματικότητες επί του εδάφους» πολιτική και στρατηγική της κυπριακής ηγεσίας.
Ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ δεν είναι κατήγοροι. Είναι κατηγορούμενοι. Διότι αν μιλούν για καλύτερες ευκαιρίες, είναι ο ΔΗΣΥ και ο Γλαύκος Κληρίδης, οι οποίοι χάριν της κατάληψης της εξουσίας, εξαπέστειλαν τη Δέσμη Ιδεών Γκάλι. Δεν θα μιλήσουμε για την εγκατάλειψη της Αμμοχώστου, η οποία δεν βρισκόταν στο σχέδιο κατάληψης της πόλης στον Β΄ Αττίλα. Είναι ο ΔΗΣΥ που σπατάλησε πέντε χρόνια εξουσίας στρατιωτικοποιώντας το Κυπριακό με την ελπίδα πως η «ενεργοποίηση του ηφαιστείου» θα επέφερε λύση. Και είναι ο ΔΗΣΥ που στήριξε όλη την πολιτική του στον ελληνοκεντρισμό και στη θεωρία ότι η Κυπριακή Δημοκρατία αποτελεί «Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία». Και είναι το ΑΚΕΛ, που ανέβασε τους «απορριπτικούς» Κυπριανού και Παπαδόπουλο στην προεδρία και συνοδοιπόρησε μαζί τους και με την πολιτική τους, που είχε όλο τον χρόνο, συγκυβερνώντας με τον Βασιλείου και κυβερνώντας με τον Χριστόφια, να σταματήσει την «άκαρπη παρέλευση του χρόνου».
Αν σήμερα αποδέχονται τις παρανομίες και τα επακόλουθα της εισβολής και κατοχής, τις «πραγματικότητες επί του εδάφους» των Ντενκτάς και Ετζεβίτ, να μην αιτιώνται άλλους. Ας κοιτάξουν χρόνια πίσω και θα αντιληφθούν ότι πρωτοστάτησαν στο να οδηγήσουν το Κυπριακό στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Και την οποία επικαλούνται ως «αδήριτη ανάγκη», για να υπογράψουν λύση διάλυσης του κυπριακού κράτους.
