Αν ένας εισβολέας κατελάμβανε με τη βία την περιουσία του, θα τον θεωρούσε χρήστη ή σφετεριστή; Και θα αποδεχόταν να έχει ίσο λόγο με αυτόν;

Ο κ. Έσπεν Μπαρθ Έιντε μάς είπε πως «στη σύγχρονη σχολή σκέψης, τόσο οι αρχικοί ιδιοκτήτες όσο και οι παρόντες χρήστες έχουν δικαιώματα» και στο σύγχρονο ευρωπαϊκό σχετικό δίκαιο υπάρχει το δικαίωμα και των μεν και των δε.

Φαίνεται ότι στο μυαλό του Νορβηγού διπλωμάτη είναι πολύ συγχυσμένα τα πράγματα.
Εδώ δεν έχουμε απλώς «αρχικούς ιδιοκτήτες» και «παρόντες χρήστες».

Εδώ έχουμε εποικισμό και βίαιη ανταλλαγή πληθυσμού. Υπάρχουν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες περιουσιών, των οποίων οι περιουσίες κατελήφθησαν με τη βία των όπλων από ξένη δύναμη, την Τουρκία, και στη βάση «νόμων» που εθέσπισε μία παράνομη και υποτελής διοίκηση. Αυτές οι περιουσίες κατελήφθησαν παράνομα, είτε από Τούρκους εποίκους, είτε από Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στη βόρεια Κύπρο, στη βάση βίαιης ανταλλαγής πληθυσμών.

Συνεπώς, άλλες είναι οι έννοιες που έχει στο μυαλό του κ. Έιντε. Δεν υπάρχουν «αρχικοί ιδιοκτήτες» και «παρόντες χρήστες». Υπάρχουν νόμιμοι και παντοτινοί ιδιοκτήτες από τη μία και σφετεριστές από εποίκους από την άλλη, οι οποίοι παράνομα και με τη βία και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, το οποίο καταδικάζει τον εποικισμό ως έγκλημα πολέμου, μεταφέρθηκαν στην Κύπρο και κατέλαβαν τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων ιδιοκτητών.

Θα ερωτήσουμε τον κ. Έιντε. Εάν κάποιος εισβολέας εισήρχετο διά της βίας στην πατρίδα του, κατελάμβανε το σπίτι και την περιουσία του, διά της βίας των όπλων, τον ίδιο δε και την οικογένειά του τους εκτόπιζε και τους προσφυγοποιούσε στο άλλο άκρο της Νορβηγίας, θα θεωρούσε τον καταληψία και τον εισβολέα «παρόντα χρήστη»;

Αλλά ο κ. Έιντε τόσο ξέρει, τόσο παίζει. Ή κινείται στη βάση εντολών παραμόρφωσης του κυπριακού προβλήματος, ώστε να επιτύχει μία τερατώδη λύση, και μετά να αποχωρήσει, λαμβάνοντας ως δώρο είτε ένα Νόμπελ Ειρήνης, είτε μία θέση Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Ήλθε εδώ για να εμπεδώσει μία λύση, τα συστατικά της οποίας θα είναι πρωτόγνωρα και τα οποία ο ίδιος δεν θα αποδεχόταν για την πατρίδα του.
Η ευθύνη δεν είναι δική του.

Η τεράστια ευθύνη είναι όσων τον ανέχονται να λέγει αυτές τις χονδροειδείς και προκλητικές αρλούμπες, να μην κατανοεί τη διαφορά του σφετεριστή από τον «χρήστη» και να μην θέλει να αντιληφθεί ότι οι «χρήστες» είναι σφετεριστές, αποτέλεσμα ενός απάνθρωπου εποικισμού και μίας βίαιης ανταλλαγής πληθυσμών. Και μεγαλύτερη της εν λόγω ευθύνης είναι η ευθύνη της ηγεσίας αυτού του τόπου, η οποία βίωσε μία βάρβαρη εισβολή και κατοχή, ένα βίαιο εποικισμό και μία βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών και έχει αποδεχθεί να ξεγράψει όσα έγιναν εις βάρος του λαού και να μεταφράζει τους σφετεριστές σε χρήστες, να συναινεί όπως οι έποικοι έχουν ίσο λόγο με τους εκτοπισθέντες και να κρύβεται πίσω από την παρέλευση του χρόνου, για να αποδέχεται την τουρκική θέση περί «πραγματικοτήτων».

Ακούσαμε προχθές τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο να πανηγυρίζει, επειδή θεωρεί «σημαντικότατη εξέλιξη» την αναγνώριση του δικαιώματος στην ιδιοκτησία. Και να καλεί όλους να χαιρετίσουν αυτήν την εξέλιξη.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης όφειλε να γνωρίζει προϊστορία του Κυπριακού. Και είμαστε βέβαιοι, ότι τη γνωρίζει. Γιατί όμως την αποκρύβει;

Πρέπει να γνωρίζει ότι και ο Ντενκτάς αποδέχθηκε, στη συμφωνία του με τον Μακάριο, τις τρεις βασικές ελευθερίες. Αποδέχθηκε να τις συζητήσει. Υπό τον όρο όμως ότι θα ελαμβάνοντο υπόψη και οι πρακτικές δυσκολίες που θα προέκυπταν από την εφαρμογή τους, για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Αυτό θα συμβεί και τώρα. Ή μάλλον θα συμβεί το χειρότερο. Γιατί, αφενός αναγνωρίσαμε εκ προοιμίου δικαιώματα στον σφετεριστή και αφετέρου, επειδή όταν εισέλθουμε στην πρακτική εφαρμογή της συμφωνίας, η τουρκική πλευρά θα επιβάλει τις δικές της «πρακτικές δυσκολίες», οι οποίες θα αποβαίνουν σε κατακρεούργηση των δικαιωμάτων των νόμιμων ιδιοκτητών.
Οι γενικόλογες συμφωνίες και τα περιγράμματα λύσης δεν έχουν καμία σημασία και αποτελούν λεπτομέρειες άνευ ουσίας. Η πρακτική εφαρμογή είναι η ουσία.

Και με τη φόρα που έχει πάρει η ηγεσία και το πάθος που την έχει καταλάβει να αυτοδικαιωθεί για το τερατώδες ολίσθημά της το 2004, η ουσία και το επιστέγασμα αυτού που θα συμφωνήσει, θα υπογράψει και θα καλέσει τον λαό να αποδεχθεί, με το πιστόλι στον κρόταφο, θα είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η κατακρεούργηση όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων και αξιών. Θα είναι λύση που θα οδηγεί στην εξαφάνιση του κυπριακού Ελληνισμού και στη μετατροπή του σε μία κοινότητα, χωρίς κράτος και χωρίς πατρίδα.