Ο άθλιος συναγωνισμός....
Είναι γελοίο, εξωφρενικό και συνιστά απάτη να συναγωνίζονται ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ποιος είναι ο περισσότερο ελληνόφρονας ή ο περισσότερο ανθέλληνας.
Η πορεία των δύο κομμάτων τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει ότι ούτε το ένα κόμμα αγαπά την Ελλάδα, ούτε το άλλο φρονεί ελληνικά. Και οι δύο αγαπούν την Ελλάδα αναλόγως της ιδεολογίας της κυβέρνησής της. Αν η Ελλάδα κυβερνάται από δεξιά κυβέρνηση, ο ΔΗΣΥ φορά φουστανέλα.
Αντίστροφα, αν η Ελλάδα κυβερνάται από αριστερή κυβέρνηση, η ελληνοφροσύνη περνά στο ΑΚΕΛ. Με δεξιά κυβέρνηση το ΑΚΕΛ μετεξελίσσεται σε υβριστή της Ελλάδας, και με αριστερή αναλαμβάνει τα ηνία του υβριστή ο ΔΗΣΥ. Αγάπη για την Ελλάδα, την ιστορία της, τον πολιτισμό της, τους αγώνες της, τον λαό της, δεν εντοπίζεται στα δύο κόμματα.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα παραδείγματα για να αποδειχθεί τούτο: Ο Δημήτρης Χριστόφιας είχε αποκαλέσει την Ελλάδα «ξιπετσισμένο κουρκουτά» και την κατήγγειλε ότι αποτελεί, μαζί με την Τουρκία, εισβολέα. Ελλάδα ήταν εκείνη; Ή χούντα;
Ο Νίκος Αναστασιάδης κάλεσε τον κυπριακό Ελληνισμό να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την Ελλάδα, η οποία, είπε, διέπραξε θανάσιμα λάθη, όπως και η Τουρκία κατά της Κύπρου. Στα προηγούμενα χρόνια, ο ΔΗΣΥ είχε στεγάσει πολιτικά, πραξικοπηματικά στοιχεία, που έδρασαν υπέρ της χούντας.
Μόλις προχθές η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ αποφάσισε να αποσύρει από τις αιμάσσουσες ελληνικές τράπεζες 1,5 εκ. ευρώ, «επαναπατρίζοντας» τα χρήματα στην Κύπρο.
Το ΑΚΕΛ πολεμούσε την Ελλάδα του Σαμαρά, επειδή η οικονομική πολιτική του ήταν διαφορετική από τη δική του φιλοσοφία και ο ΔΗΣΥ πολεμά μέχρις εσχάτως, με έργα και λόγια, την Ελλάδα του Τσίπρα, επειδή τρέμει μήπως η επιτυχία του Τσίπρα αποδείξει ως χρεοκοπημένη τη δική του πολιτική.
Γιατί, λοιπόν, και τα δύο κόμματα αποδύονται σε αγώνα για να αποδείξει το καθένα ότι το ένα είναι ελληνόφρον και το άλλο υβριστής; Υβριστές είναι και τα δύο. Αποκαλύφθηκαν και απογυμνώθηκαν.
Το τραγικό είναι ότι αυτή η αντιμετώπιση των ηγεσιών τους μεταδίδεται και σε μάζες της βάσης και των ψηφοφόρων τους. Και βλέπουμε τους Συνδέσμους Αγωνιστών, τη ΣΕΚ, τα εθνικόφρονα σωματεία να σχίζουν τα ιμάτιά τους όταν οι ύβρεις κατά της Ελλάδας εκστομίζονται από χείλη αριστερά, και να σιωπούν όταν τους ζητείται να αποκόψουν τον εθνικόφρονα ομφάλιο λώρο τους και να ξεχάσουν το «σκέπασε, μάνα, σκέπασε», με το οποίο ανατράφηκαν.
Στην αντίθετη πλευρά τώρα, το ΑΚΕΛ και οι λαϊκές του οργανώσεις χειροκροτούν και δικαιολογούν την «εισβολή» της Ελλάδας στην Κύπρο, αλλά εξανίστανται όταν ο ΔΗΣΥ δεν προσφέρει χείρα βοηθείας στην Ελλάδα.
Πρόκειται για θέατρο του παραλόγου. Η Ελλάδα διασύρεται, εξυβρίζεται, χλευάζεται και εγκαταλείπεται από τα δύο μεγάλα κόμματα, και μετά το ένα ζητεί ρέστα από το άλλο, για όσα και εκείνο πράττει κατά της Ελλάδας.
Η τραγική πραγματικότητα ποια είναι;
Αφελληνιζόμαστε κάτω από ανιστόρητες και γελοίες προφάσεις, αλλά και πονηρά διλήμματα και νέες ιδεολογικο-θεωρίες. Και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο αφελληνισμός είναι η καταστροφή μας. Δεν αποτελεί εθνικισμό και σοβινισμό να αγαπάς την Ελλάδα και να τη στηρίζεις, όπως η ίδια μάς στήριξε, ακόμη και με το αίμα των παιδιών της και το οικονομικό υστέρημα του λαού της, όταν βρεθήκαμε στα τσαντίρια, χωρίς δουλειές και με ένα κράτος που σχεδόν κατέρρεε, κάτω από τα κτυπήματα του Αττίλα.
Και σήμερα, εμείς, την ώρα που ο ελληνικός λαός αιμάσσει, βρίσκεται στην ουρά να λάβει 60 και 120 ευρώ να χορτάσει την πείνα και να ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες του, αποσύρουμε από τις ελληνικές τράπεζες 1,5 εκ. ευρώ. Για λόγους «εξυπηρέτησης των κυπριακών συμφερόντων», όπως ίσως να μας πουν.
Είμαστε, αγνώμονες, αμνήμονες και ανθέλληνες. Και βρήκαμε νέο κάλυμμα του ανθελληνισμού μας: Τον φιλοευρωπαϊσμό. Καταντήσαμε και εδώ και στην Ελλάδα περισσότερο Ευρωπαίοι, και λιγότερο Έλληνες...
