Ποιος μιλά και γράφει σήμερα ελληνικά σε αυτήν την αμαθή κοινωνία, για να γνωρίζουν και οι μαθητές νέα ελληνικά;

Χρειαζόταν να γίνουν εξετάσεις, για να αντιληφθούμε ότι τα παιδιά μας δεν ξέρουν να μιλούν και να γράφουν ελληνικά; Είναι τόσο καθαρό το δείγμα, ώστε το αντιλαμβάνονται και οι γονείς μέσα στο σπίτι, και οι εκπαιδευτικοί μέσα στο σχολείο. Από ποιους να μάθουν;

Τους έχουν ξεθεώσει στις ξενόφερτες μεταρρυθμίσεις. Έχουν καταργήσει, για λόγους εκσυγχρονισμού, δήθεν, όλα εκείνα τα εκπαιδευτικά προγράμματα που βοηθούσαν τους μαθητές να μάθουν τα αρχαία ελληνικά, ρίζα των νέων ελληνικών. Τους λείπουν οι Υπουργοί Παιδείας με όραμα. Τους λείπουν οι φωτεινοί εκπαιδευτικοί του χθες, που είχαν ως λειτούργημα και όχι ως προσοδοφόρο επάγγελμα να διδάσκουν νέους. Λείπει από τους ίδιους τους νέους η όρεξη και η βούληση να διαβάσουν και να μάθουν. Τους εφοδίασαν με έναν υπολογιστή και ένα κινητό για να στέλλουν αγγλοκυπριακά μηνύματα.

Γνωρίζουν οι γονείς ελληνικά; Ξέρουν να μιλούν ελληνικά οι πολιτικοί μας; Γνωρίζουμε εμείς οι δημοσιογράφοι ελληνικά; Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα μαργαριτάρια. Το ίδιο και οι εφημερίδες μας. Ακούς εκεί... Ο «πρώην Τουρκοκύπριος ηγέτης... ο νέος Τουρκοκύπριος ηγέτης». Ωσάν και έπαψαν και ο μεν και ο δε να είναι Τουρκοκύπριοι. Και ο μεν είναι «πρώην» και ο άλλος «νέος Τουρκοκύπριος». Αγγλικοί ιδιωματισμοί, αγγλικές και ξενικές επιγραφές στους τίτλους και στα κείμενα. Ολόκληρος πλούτος η ελληνική γλώσσα και επιμένουμε και ανατρέχουμε στις ξένες γλώσσες. Γιατί; Επειδή δεν ξέρουμε ούτε εμείς ελληνικά.

Ας πάμε στα βιβλία. Μπορεί να μας πουν τα βιβλιοπωλεία πόσοι νέοι, μαθητές, αγοράζουν και διαβάζουν σήμερα βιβλία; Μπορεί να μας πουν οι εκπαιδευτικοί πόσοι μαθητές χρησιμοποιούν τη σχολική βιβλιοθήκη; Μπορεί να μας πουν οι εκπαιδευτικοί πόση βαρύτητα δίνουν στη σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας; Πόσοι μαθητές γνωρίζουν να μεταφράσουν ένα αρχαίο κείμενο στη νέα ελληνική; Πόσοι από μόνοι τους ανατρέχουν στο διάβασμα, πέραν εκείνων των σχολικών βιβλίων που τα μαθαίνουν παπαγαλιστί, για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους; Μπορούν να μας πουν οι Πρυτάνεις των Πανεπιστημίων πόσοι φοιτητές γνωρίζουν να μιλούν και να γράφουν σωστά ελληνικά;

Καταντήσαμε μία κοινωνία αμαθών παπαγάλων. Έτσι μας κατάντησαν οι Υπουργοί Παιδείας, με τα «μεταρρυθμιστικά» ξενόφερτα προγράμματά τους, που αντικαθιστούν όλο τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού. Κάθε κυβέρνηση με τις δικές της «μεταρρυθμίσεις», σύμφωνες με τα ιδεολογικά της πιστεύω. Καταντήσαμε την ελληνοκεντρική παιδεία, ξενόφερτη. Ξεθεώσαμε τους νέους στα κουραστικά παπαγαλίστικα μαθήματα και ακολούθως τους ξεθεώνουμε στα φροντιστήρια, επειδή το δημόσιο σχολείο αδυνατεί να τους προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια για σπουδές. Γεμίσαμε τα πανεπιστήμια με φοιτητές που δεν μπορούν να αρθρώσουν σωστά ελληνική λέξη. Και κορδώνουμε πως διαθέτουμε σε αναλογία τους περισσότερους φοιτητές. Για να τους κάνουμε τι; Να τους εντάξουμε στη λίστα των ανέργων. Να δώσουν μία περιουσία οι γονείς να τους σπουδάσουν και άλλη δεύτερη περιουσία να τους συντηρούν ως ανέργους.

Ο σημερινός Υπουργός Παιδείας συστήνει υπομονή. Δηλώνει μεν προβληματισμένος για τις βαθμολογίες που κατέγραψαν οι μαθητές στο μάθημα Νέων Ελληνικών, αλλά επενδύει ελπίδες στην εφαρμογή των νέων πολιτικών που προωθούνται στην εκπαίδευση. «Θα διορθωθούν τα πράγματα», διατείνεται. Έτσι μας έλεγαν και οι προηγούμενοι Υπουργοί, όταν εφάρμοζαν τα δικά τους «μεταρρυθμιστικά προγράμματα».
Δεν θα διορθωθούν. Θα χειροτερεύσουν.

Όταν η παιδεία δεν επιστρέφει στις ρίζες της και βασίζεται σε ξενόφερτα προγράμματα, όταν εγκαταλείπεται η ελληνοκεντρική ρίζα της, όταν το δημόσιο σχολείο θα συνεχίσει να δηλώνει αδύναμο να ετοιμάσει ανθρώπους καταρτισμένους, με κριτική σκέψη, και παραπέμπει τους νέους στην παραπαιδεία, όταν δεν υπάρχει σαφές όραμα και σαφής σχεδιασμός, δεν υπάρχει ελπίδα.
Οι νέοι θα συνεχίσουν να παραμένουν τα μεγάλα θύματα των κυβερνήσεων, των ξενόφερτων «μεταρρυθμίσεων», των αδιάφορων εκπαιδευτικών, του σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος που φτιάχνει μηχανικά παπαγαλάκια, της αμαθούς κοινωνίας και της δικής τους απουσίας βούλησης για μάθηση.