Είναι φανερό, ότι πολιτικά κόμματα επικεντρώνονται τώρα σε εξωτερίκευση ενδοκομματικών κρίσεων, σε μία προσπάθεια να αποκεντρώσουν τα πραγματικά κομματικά προβλήματα, ή τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος.

 

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει πρόβλημα με την... ατίθαση Ελένη Θεοχάρους, η οποία επιλέγει άλλη γραμμή στο εθνικό θέμα, από την πολιτική των ψευδαισθήσεων και του «ρεαλισμού», που ακολουθεί διαχρονικά το κόμμα. Έχει ακόμη πρόβλημα με τον άλλο... ατίθασο, Ανδρέα Θεμιστοκλέους, ο οποίος υψώνει τη δική του παντιέρα και αρθρώνει τον δικό του «αιρετικό» λόγο σε ευαίσθητα εσωτερικά προβλήματα του τόπου. Υπάρχει και η γραμμή Νίκου Τορναρίτη, η οποία ξεπερνά ακόμη και τα όρια του συμβιβασμού που εκφράζει η ηγεσία. Επιπλέον είναι ολοφάνερη η σύγκρουση του κόμματος με μεγάλες μάζες της κοινωνίας, εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής της Κυβέρνησης, μία πολιτική η οποία δεν αφήνει ανεπηρέαστους και αλώβητους συναγερμικούς ψηφοφόρους.

 

Ενώπιον αυτών των πολλαπλών προβλημάτων, ο Αβέρωφ Νεοφύτου αποφάσισε να θέσει στο περιθώριο τους μέχρι στιγμής χαμηλούς τόνους και την πολιτική του ειρηνοποιού της πολιτικής σκηνής, και να προχωρήσει σε μία κατά μέτωπο σκληρή επίθεση κατά του ΑΚΕΛ. Αφενός εξάπτει τον κομματικό πατριωτισμό των μαζών του, καταρρακώνει το αντίπαλο δέος, επιχειρεί να κατευνάσει την οργή της κοινωνίας με αισιόδοξες εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας και συγκαλύπτει τα ενδοκομματικά προβλήματα. Είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι ενώ η πολιτική της Κυβέρνησης και του Δημοκρατικού Συναγερμού έχει αποδοκιμαστεί απ΄ όλα τα πολιτικά κόμματα, ο Δημοκρατικός Συναγερμός επικεντρώνει την πολεμική τακτική του μόνο κατά του ΑΚΕΛ. Ως και εάν ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος να ευρίσκεται παρά το πλευρό του...

 

Στο άλλο στρατόπεδο τώρα, είναι εμφανής η προσπάθεια του ΑΚΕΛ να επαναφέρει πίσω «απολωλότα πρόβατα», τα οποία διασκορπίστηκαν ένεκα της οικονομικής πολιτικής της διακυβέρνησης Χριστόφια, η οποία έπληξε βασικά τα φτωχά και μεσαία στρώματα του λαού, που αποτελούν και τη σπονδυλική στήλη των ψηφοφόρων του κόμματος. Εξάγει και το κόμμα της Αριστεράς την κρίση, υπάρχει και σε ένα τμήμα των ψηφοφόρων του αντίδραση στην υποστήριξη που παρέχει το κόμμα στον Πρόεδρο Αναστασιάδη, στη διαχείριση του Κυπριακού.

Και είναι γνωστό, από παλαιότερες συμπεριφορές, ότι η μάζα των ακελικών ψηφοφόρων δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε άτυπες συμμαχίες με τον ΔΗΣΥ, ούτε στηρίξεις σε πολιτικές, ακόμη και στο εθνικό θέμα. Το θέμα Κατσουρίδη δεν μπορεί να αφήσει αλώβητη τη συνοχή του ΑΚΕΛ, και πλέον η προσφορότερη τακτική είναι η εξαγωγή των όποιων ενδοκομματικών προβλημάτων, σε μία πρόωρη προεκλογική εκστρατεία, με κύριο στόχο τον ΔΗΣΥ, την Κυβέρνηση και τις οικονομικές πολιτικές τους. Η σκληρή επίθεση που εξαπέλυσε ο Άντρος Κυπριανού κατά του Προέδρου Αναστασιάδη, στο συνέδριο του κόμματος, είναι ενδεικτική.

 

Στο ΔΗΚΟ, ο Νικόλας Παπαδόπουλος χάνει τον έλεγχο και αδυνατεί να ευθυγραμμίσει την ομάδα Καρογιάν στις δικές του πολιτικές. Τα προβλήματα είναι βαθύτερα και, με δεδομένη πλέον τη φιλοσυναγερμική ταύτιση αξιωματούχων και στελεχών του, με τις πολιτικές της Κυβέρνησης στο εθνικό θέμα και στην οικονομική πολιτική, είναι ορατός ο κίνδυνος διαρροής ψηφοφόρων προς άλλες κατευθύνσεις. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος επέλεξε να αποδυθεί σε διμέτωπο αγώνα, με πρόσφατο παράδειγμα τις κατηγορίες κατά των δύο κομμάτων για συνεργασία στη διαπλοκή.

 

Η Κυβέρνηση, από δικής της πλευράς, έχει συνθλίψει την καλή της εικόνα, τόσο στο εθνικό θέμα όσο και στην οικονομία. Οι πολιτικές της έχουν βυθίσει μεγάλες τάξεις ανθρώπων σε μεγαλύτερη δυστυχία, και αν αύριο διαψευσθεί και η πολιτική των ψευδαισθήσεων στο Κυπριακό, τότε η καταρράκωση θα είναι πλήρης. Οι περιηγήσεις του Προέδρου Αναστασιάδη στους δήμους, η εξαγγελία έργων, οι καθημερινές εκτιμήσεις του ιδίου και των υπουργών του, για τα «μεγάλα επιτεύγματα» στην οικονομία, έχουν ως στόχο να καλλιεργήσουν φρούδες ελπίδες μέσα στην κοινωνία. Την ίδια στιγμή οι βόλτες ειρήνης και η θέαση θεατρικών παραστάσεων με τον Μουσταφά Ακιντζί επικεντρώνονται στον ίδιο στόχο: Να καταστήσουν την εικόνα του Προέδρου θετικότερη στους πολίτες, ανεξάρτητα, βεβαίως, από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών αρνείται να δώσει πίστη σε τέτοιες εκδηλώσεις, ως απαρχή λύσης του Κυπριακού.

 

Συμπέρασμα: Όλοι οι παίκτες αυτής της πρόωρης έναρξης προεκλογικής εκστρατείας παρουσιάζονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως και ανίκανοι να συλλάβουν τα αισθήματα των πολιτών. Και αυτά τα αισθήματα εκφράζουν οργή και απογοήτευση. Τους βαρέθηκε ο κόσμος και αυτούς και τις κοκορομαχίες τους. Σε μία στιγμή που η κοινωνία υποφέρει και έχει να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα επιβίωσης, ο πολίτης αγανακτεί να ακούει συγκρούσεις και προπαγάνδες, και να γίνεται θεατής μίας επιχείρησης πόλωσης και έξαψης του φανατισμού. Αν δεν προσγειωθούν οι πολιτικές ηγεσίες, να περιμένουν νέο ηχηρότερο μήνυμα απαξίωσης στις εκλογές του Μαΐου...