Oι δύο πόλοι, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, δεν μπορούν να τρέφουν οποιεσδήποτε φοβίες για την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας τους στο κυπριακό πολιτικό σύστημα.

Δεν υπάρχει αξιόμαχος αντίπαλος στον χώρο μεταξύ των δύο αυτών παρατάξεων, και δεν υπάρχει ούτε και διάθεση, ούτε και εμπνευσμένος ηγέτης στον πέραν του πολιτικού συστήματος χώρο, ώστε να ελκύσει το εκλογικό σώμα. Τα δύο παραδοσιακά κεντρώα κόμματα, το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ, πνίγονται μέσα στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις και τις προσωπικές ατζέντες και, συνεπώς, δεν αποτελούν πόλο έλξης, για τον ψηφοφόρο. Πέραν του γεγονότος, ότι και μέσα στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο έχουν εκλείψει οι ηγέτες που μπορούν να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση, η οποία θα περιθωριοποιήσει τα δύο παραδοσιακά κέντρα της παλαιολιθικής Δεξιάς και της παλαιολιθικής Αριστεράς.

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος σπαταλά τις δεδομένες ικανότητές του και αποφεύγει, όπως δυστυχώς και ο πατέρας του, να προχωρήσει σε ριζική εκκαθάριση των στελεχών εκείνων, τα οποία δι' έργων και διά λόγων, τού βροντοφωνάζουν ότι δεν ενστερνίζονται καμία από τις αρχές του κόμματος. Ακούς, για παράδειγμα, την Αθηνά Κυριακίδου, και όποιος δεν γνωρίζει πού τοποθετείται κομματικά, αμέσως σχηματίζει την ισχυρή εικόνα μιας βουλευτού του Δημοκρατικού Συναγερμού. Ακούεις και τον Μάριο Καρογιάν να εκφράζει ένα δικό του ιδιότυπο και ανεξάρτητο λόγο και διερωτάσαι γιατί ο ίδιος δεν αποφασίζει να αποχωρήσει και να διανύσει τον δικό του προσωπικό δρόμο μέσα στο πολιτικό σύστημα. Διαβάζω άρθρα του Μαρίνου Κλεάνθους που εξυμνούν την πολιτική του Προέδρου Αναστασιάδη στο Κυπριακό και ζητεί στήριξή της. Όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος και το κόμμα άλλα διακηρύσσουν.

Δεν μπορεί το ΔΗΚΟ να αποτελέσει σοβαρό αντίπαλο των δύο πόλων, μέσα από τις άθλιες ενδοκομματικές συνθήκες που επικρατούν, τις προσωπικές ατζέντες και τις διχαστικές τάξεις, οι οποίες το συνθλίβουν κυριολεκτικά και το προσφέρουν ως εύκολη λεία στο ΑΚΕΛ και στον ΔΗΣΥ. Ούτε ο Νικόλας Παπαδόπουλος μπορεί να ελπίζει σε πραγμάτωση των όποιων πολιτικών φιλοδοξιών του, όταν υπάρχει η εκ των έσω υπονόμευση. Πολιτική παράταξη η οποία δεν εμπνέει αξιοπιστία, δεν αρθρώνει στα σοβαρά θέματα -Κυπριακό και οικονομία- κοινό και ομοιόμορφο λόγο, και αδυνατεί να διαδραματίσει εξισορροπητικό ρόλο μεταξύ της ομοιομορφίας πολιτικής στο Κυπριακό ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ και των ακραίων φιλοσοφιών τους στο θέμα της οικονομίας, δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτε, πέραν από μίας παρουσίας, που τη χαρακτηρίζει η φθορά και η αφθαρσία.

Η ομάδα που κρατούσε στα δεκανίκια της τον Δημήτρη Χριστόφια στην εξουσία, παρά τα μεγάλα λάθη του στο εθνικό θέμα και στη διαχείριση της οικονομίας, η ίδια ομάδα που εσύρθη στο άρμα του Νίκου Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ, που έδωσε πίστη σε προεκλογικές υποσχέσεις του και προεκλογικά προγράμματα τα οποία εν μιά νυκτί παραβίασε, δεν μπορεί να διεκδικεί δάφνες διορατικότητας και συνέπειας. Κουβαλά μαζί της πολλές αμαρτίες, έχει εντελώς λοξοδρομήσει από τις πάγιες αρχές και πολιτικές του ΔΗΚΟ τόσο στο Κυπριακό, όσο και στο θέμα της οικονομίας, και εφόσον δεν αισθάνεται την ανάγκη της αποχώρησης, εφόσον δεν θέλει να δεχθεί ότι τα πιστεύω της δεν έχουν καμία σχέση με τις αρχές του κόμματος, τότε ο Νικόλας πρέπει να της υποδείξει την πόρτα της εξόδου. Εφόσον δεν επιδεικνύει την πολιτική τόλμη που απαιτείται, ούτε ο ίδιος μπορεί να έχει ελπίδες πραγμάτωσης των πολιτικών φιλοδοξιών του, ούτε το ΔΗΚΟ μπορεί να τρέφει ψευδαισθήσεις επιβίωσης.

Από κει και πέρα, μία παράλληλη κατάσταση επικρατεί στην ΕΔΕΚ, και ο ρόλος της έχει συρρικνωθεί τόσο, όσο και τα κομματικά της ποσοστά. Αν ο Μαρίνος Σιζόπουλος θα έχει τον χρόνο να αναστήσει ένα ημιθανή πολιτικό χώρο, θα το δείξει ο χρόνος. Αλλά οι προοπτικές και εδώ είναι ζοφερές, και όταν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου βιώνουν τόσο δύσκολες καταστάσεις, αυτός ο χώρος, εκ των πραγμάτων, αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος.

Νέοι ηγέτες, ικανοί να εμπνεύσουν τους πολίτες και να γκρεμίσουν τον συντηρητισμό του Κύπριου ψηφοφόρου, δεν φαίνεται να προβάλλουν. Να δούμε τι μπορεί να επιτύχει ο Γιώργος Λιλλήκας και αν διαθέτει τις αντοχές και την ικανότητα να πείσει τον απογοητευμένο, αλλά και μαντρισμένο στην πάχνη των δύο μεγάλων κομμάτων, να σπάσει τα κομματικά συρματοπλέγματα, όπως έλεγε κάποτε ο Βάσος Λυσσαρίδης, και να αναζητήσει νέες κομματικές στέγες.

Με τα σημερινά δεδομένα, το εκλογικό σώμα φαίνεται εγκλωβισμένο στις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις και δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι αυτό δεν θα συνεχίσει να ισχύει για πολύ ακόμη καιρό...