Είμαστε λαός που εύκολα πανηγυρίζει, εύκολα συνθλίβεται και εύκολα δίνει πίστη σε εικόνες. Και η χθεσινή «βόλτα ειρήνης» του Προέδρου Αναστασιάδη και του Μουσταφά Ακιντζί, ένθεν και ένθεν, όπως χαρακτηρίστηκε, της ελεύθερης και της κατεχόμενης Λευκωσίας, είναι δυνατόν, και υπό τα εύηχα μηνύματα που έστειλαν οι δύο ηγέτες, να έχει δημιουργήσει προσδοκίες και ελπίδες, πέραν εκείνων που δικαιολογούνται.

Σίγουρα, ο περίπατος των δύο ηγετών έγινε κάτω από τις ειλικρινείς προθέσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Τουρκοκύπριου ηγέτη να στείλουν μηνύματα ελπίδας στις δύο κοινότητες και να αναθερμάνουν την πίστη τους, ότι το νέο ξεκίνημα θα έχει και ευοίωνο τέλος. Άλλωστε είναι επανειλημμένες οι παροτρύνσεις όλων των Γενικών Γραμματέων των Ηνωμένων Εθνών προς τις δύο πλευρές να προσπαθούν να δημιουργήσουν γέφυρες φιλίας και συνεργασίας των ανθρώπων των δύο πλευρών και να εμπεδώσουν πίστη στην εξεύρεση λύσης.

Υπό αυτή την έννοια, θετικό είναι το εγχείρημα και άλλα που θα ακολουθήσουν.

Αλλά οι εικόνες δεν προσφέρονται για θριαμβολογίες, τύπου «κατάργησαν την Πράσινη Γραμμή», ή άλλες υπεραισιόδοξες φωνές και συνθήματα που ακούονται. Όχι μόνο επειδή είναι εκτός πραγματικότητας, αλλά επειδή, αν οι δύο ηγέτες δεν καταφέρουν να επιβεβαιώσουν με έργα τους περιπάτους και τα μηνύματα ειρήνης που έστειλαν, θα έχουν καταφέρει ένα τεράστιο πλήγμα στις ελπίδες που δημιούργησαν. Και αν σήμερα υπάρχει και στις δύο πλευρές μία μικρή μερίδα που πιστεύει ότι η λύση είναι δυνατή, αύριο, αν δεν επιβεβαιωθούν τα μηνύματα, δεν θα υπάρχει ούτε ένας στις δύο πλευρές που θα πιστεύει πλέον σε επίτευξη συμφωνίας.

Τον Μακρύδρομο περπάτησαν προχθές οι δύο ηγέτες. Μέσα σε λίγη ώρα διάνυσαν την απόσταση, αλλά υπάρχει πολύ πιο τεράστιος Μακρύδρομος να διανύσουν μέχρι να φθάσουν στο ποθητό τέρμα της ειρήνης. Ψευδαισθήσεις, τύπου «κατάργησαν την Πράσινη Γραμμή», μόνο ειρωνεία προκαλούν. Δεν υπάρχει Πράσινη Γραμμή. Υπάρχει Γραμμή Αττίλα και μόλις τελειώσουν τα όρια των ελεύθερων περιοχών, εισερχόμαστε σε τουρκοκρατούμενη περιοχή. Εκεί δεν υπάρχουν ούτε πράσινες προσδοκίες, ούτε πράσινα άλογα. Εκεί υπάρχει η Τουρκία, ο κατοχικός της στρατός και οι Γκρίζοι Λύκοι.

Ψευδαισθήσεις δεν μπορεί να υπάρχουν. Συγκρατημένη ελπίδα, έτσι για να μην χάνουμε την πίστη μας, ναι. Αλλά φρούδες ελπίδες για να καλλιεργούμε έδαφος αποδοχής διαψευσθεισών εκατοντάδες φορές, πολιτικών ψευδαισθήσεων, δεν μπορεί να προσφέρονται στον λαό. Όσοι επιδιώκουν αυτή την τακτική είναι καταδικασμένοι να διαψευσθούν ακόμη μία φορά.

Με καφέδες στο Λήδρα Πάλας και ψαρομεζέδες στον Βόσπορο δεν λύεται το Κυπριακό και δεν μικραίνει η απόσταση προς τη λύση. Οι βόλτες ειρήνης προσφέρουν ελπίδα, αλλά η πραγματική ελπίδα θα έλθει όταν έλθουν και τα δείγματα της διαφοροποίησης της τουρκικής πολιτικής. Το πρόβλημα δεν είναι δικοινοτικό, δεν είναι στο χέρι των δύο ηγετών και των δύο κοινοτήτων να το λύσουν. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής και η λύση βρίσκεται στα χέρια της Τουρκίας, και όσοι αδυνατούν να το αντιληφθούν, προσφέρουν κακές υπηρεσίες.

Αν δεν υπήρχε η Τουρκία, μπορούσαμε, ίσως με τον Ακιντζί, να βρούμε λύση σε μία εβδομάδα. Αλλά ο Ερντογάν το έκαμε ξεκάθαρο. Θέλει λύση δύο κρατών και δύο ιδρυτικών λαών. Και εκατομμύρια Μακρύδρομοι να διανυθούν, δεν θα μπορέσουν ο Αναστασιάδης και ο Ακιντζί να φθάσουν σε λύση, αν η Άγκυρα δεν κάμει εκατομμύρια βήματα πίσω, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στην ειρήνη.

Προσοχή, λοιπόν, σε όσα παραπλανητικά λέμε σε αυτόν τον λαό. Οι βόλτες στους Μακρυδρόμους δεν προσφέρουν λύση. Ούτε οι δεσμεύσεις των δύο ηγετών πείθουν ένα λαό που έχει κατακουραστεί από ψεύτικες ελπίδες 40 χρόνων. Αρκετά τον ενέπαιξαν. Αν δεν είναι σε θέση να εξαγγείλουν μία σαφή διαφοροποίηση των επιδρομικών σχεδίων της Τουρκίας, αν δεν δούμε σαφή δήλωση από πλευράς Άγκυρας ότι η λύση θα προβλέπει για ένα λαό, ένα κράτος, με κατοχυρωμένες τις τρεις βασικές ελευθερίες, χωρίς στρατούς και χωρίς εγγυήσεις, τότε, όσα λένε είναι λόγια του αέρα...