Ο Ραούφ Ντενκτάς, το 1999 στην Κωνσταντινούπολη, μετά το πέρας δημοσιογραφικής διάσκεψης, σε μια σύντομη συνομιλία με τον γράφοντα είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ξέρετε ποιο ήταν το πρόβλημα στις συνομιλίες, ειδικά με τον Βασιλείου; Προτού ζητήσω, μου έδινε. Κι εγώ τι έπρεπε να κάνω; Όφειλα να διαπραγματευτώ. Γι' αυτό ζητούσα κι άλλα. Και εσείς με κατηγορείτε για αδιάλλακτο… Αφού μου τα δίνουν, να μην τα πάρω;».

Αυτή είναι μια απλή εκδοχή της αδιάλλακτης τουρκικής στάσης στις συνομιλίες. Και δεν είναι μόνο επί Βασιλείου που προτρέχαμε να δώσουμε. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτό συμβαίνει σε όλες τις φάσεις των συνομιλιών. Ακόμη και σήμερα. Μόλις ο Μουσταφά Ακιντζί αναφέρθηκε στο όραμά του περί «δυο αδελφών κρατών» με την Τουρκία, εκ των οποίων το ένα θεωρεί πως είναι το ψευδοκράτος, μόλις είπε ότι θα εντάξει τη «βόρεια Κύπρο στο διεθνές δίκαιο», δηλαδή μόλις διευκρίνισε ότι στόχος του είναι η νομιμοποίηση της παράνομης κατοχικής οντότητας και των τελεσμένων της εισβολής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έσπευσε να υποστηρίξει ότι μοιράζεται μαζί του το ίδιο όραμα!

Ως να μην είναι το βόρειο τμήμα του νησιού αναπόσπαστο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία ανήκει με βάση το Πρωτόκολλο 10 στο σύνολό της στην Ε.Ε. και στο διεθνές δίκαιο. Υπό αυτές τις συνθήκες, τι να υποθέσουμε; Ότι το κοινό όραμα δεν είναι για επανένωση, αλλά για τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο «ισότιμα συνιστώντα κράτη»; Αυτή, όμως, είναι η φόρμουλα του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν. Ουδόλως αποτελεί τη λαϊκή εντολή!

Πρόδρομος της τουρκικής συνταγής για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη διχοτόμησή της σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη ήταν ο Ιωάννης Κασουλίδης. Μόλις ο Μουσταφά Ακιντζί δήλωσε ότι είναι δική του η ιδέα για την ανταλλαγή της πόλης της Αμμοχώστου με τη νομιμοποίηση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου, χωρίς να χάσει ευκαιρία και χωρίς να συνεννοηθεί με το Προεδρικό, δήλωσε στη «Μιλιέτ» ότι έχει έτοιμες τις φόρμουλες για την Τύμπου και για τις απευθείας πτήσεις. Για να γλιτώνει χρόνο στα ταξίδια του προς τις Βρυξέλλες, αλλά και για να μπουν τα θεμέλια για την αποδοχή (“acknowledgment”) του ψευδοκράτους ως ισότιμης χωριστής οντότητας.

Η Κυβέρνηση, δηλαδή το Προεδρικό, σε μια προσπάθεια να γλιτώσει από τον μπελά, τήρησε αποστάσεις από τον κ. Κασουλίδη και διά του Εκπροσώπου της δήλωσε ότι δεν ηγέρθη ζήτημα Τύμπου.

Όμως με τις μετέπειτα τοποθετήσεις του Προέδρου περί του «κοινού οράματος» με τον κ. Ακιντζί, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί το εξής: Το δεύτερο λάθος του Προέδρου ήταν χείριστο του πρώτου, δηλαδή εκείνου του Υπουργού των Εξωτερικών, στην περίπτωση που θεωρήσουμε ότι οι δηλώσεις τους ήταν αποτέλεσμα μιας προσπάθειας μεν, άγαρμπης δε, για δημιουργία θετικού κλίματος, το οποίο ενδέχεται να υπάρχει σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων, όμως, σύμφωνα με τις τοποθετήσεις Ακιντζί και Άγκυρας, δεν υπάρχει επί της ουσίας.

Όσο, δε, για την αντίδραση της Άγκυρας στις δηλώσεις Αναστασιάδη - Κασουλίδη, υπάρχει ένα σχετικό και πολύ πετυχημένο σκετσάκι στις «Πατάτες Αντιναχτές» του ΡΙΚ. Συνομιλεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με τον Ταγίπ Ερντογάν και αρχίζουν διά τηλεφώνου διαπραγμάτευση. Όταν ο Πρόεδρος ζητά την Αμμόχωστο δίνοντας το λιμάνι, ο Ερντογάν αξιώνει την Τύμπου - υλοποιώντας προφανώς το όραμα Ακιντζί. Ο Αναστασιάδης δείχνει καλή θέληση και προσφέρει και την Τύμπου. Οπότε ο Τούρκος Πρόεδρος βρίσκει εαυτόν «σε δύσκολη θέση». Και προκειμένου να «απεγκλωβιστεί», τονίζει στον Κύπριο ομόλογό του τα εξής: «Θέλω το Αεροδρόμιο Λάρνακας»(!), υπονοώντας ότι τα άλλα δυο τα έχει ήδη «δικά του». Και ότι αφού εμείς δίνουμε απλόχερα, γιατί, όπως έλεγε και προφήτεψε ο μακαρίτης Ντενκτάς, οι Τούρκοι να μην αξιώνουν κι άλλα;…