Πιέσεις λύσης ή διάλυση;
Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να ασκήσει πιέσεις στην Τουρκία, για την εξεύρεση λύσης του Κυπριακού. Και προς αυτήν την κατεύθυνση στρέφεται η πολιτική της Κυβέρνησης και του Εθνικού Συμβουλίου.
Αυτό είναι το σύνθημα που λέγεται επί μακρόν και το οποίο ως πολιτική θέση δεν το πιστεύουν, πλέον, ακόμη και αυτοί που το διοχετεύουν στην κοινή γνώμη. Ποιος και γιατί να πιέσει την Τουρκία;
Οι ΗΠΑ, που την θεωρούν ως έναν από τους πιο αξιόπιστους συμμάχους τους στην περιοχή για τις πάσης φύσεως δουλειές τους, κυρίως τις βρόμικες, ή η Ρωσία, η οποία έχει συμφέροντα δισεκατομμυρίων με την Άγκυρα, κυρίως εμπορικά και ενεργειακά; Και δη τώρα με τον Turkish Stream.
Ή μήπως θα πιέσει η Ε.Ε., που πέφτει μακριά και δεν έχει αξιόπιστη κοινή εξωτερική πολιτική; Και της οποίας τη νομική και πολιτική βάση του Πρωτοκόλλου 10 και της αντιδήλωσης της 21ης Σεπτεμβρίου για την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία εμείς οι ίδιοι έχουμε βάλει στο ράφι.
Το μόνο κίνητρο που έχουν οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ρωσία και η Ε.Ε. είναι να κλείσει όπως-όπως το Κυπριακό, για να γλιτώσουν από τον μπελά. Δηλαδή, να δεχθεί η Άγκυρα τις τελευταίες πινελιές σε μια δική της φόρμουλα λύσης, με «στρατηγικό βάθος» και χαρακτήρα, όπως είναι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Όμως, εφόσον εμείς έχουμε μηδενικούς συντελεστές ισχύος και εφόσον δεν υπάρχει πρόθεση για αλλαγή στρατηγικής για πρόκληση κόστους, η Άγκυρα δεν έχει κανένα λόγο να δεχθεί μια λύση χειρότερη από την υφιστάμενη de facto διχοτόμηση.
Συνεπώς, ζητούμε την άσκηση «πιέσεων» για να νομιμοποιηθεί η υφιστάμενη διχοτόμηση. Να καταστεί, δηλαδή, από de facto σε de jure, μέσω της ομοσπονδίας. Και η Τουρκία λέει όχι! Γιατί; Διότι τη διζωνική την έχει ήδη κατοχυρωμένη, έχει μάλιστα προχωρήσει μέσα από τη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου σε τολμηρά βήματα. Στην αποδοχή των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών.
Συνεπώς, τώρα ο λόγος είναι περί χαλαρής ομοσπονδίας και συνομοσπονδίας ανάλογης με εκείνην του σχεδίου Ανάν, το οποίο ποτέ δεν έχει φύγει από το τραπέζι των συνομιλιών.
Εν ολίγοις, ζητούμε, όπως λέγεται, «πιέσεις» για το πρωτοφανές: Να διχοτομηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη και η Τουρκία λέει όχι επί του παρόντος. Γιατί; Διότι γνωρίζει τη γύμνια μας, τα θέλει όλα, αλλά και κάτι άλλο: Ξέρει καλά ότι, ως ισχυρή που είναι, δεν θα της ασκήσει κανένας τέτοια πίεση, ώστε να επιφορτιστεί μεγαλύτερο κόστος από το υφιστάμενο όφελος, το οποίο απολαμβάνει από την κατοχή της Κύπρου.
Αντί, λοιπόν, να παραμυθιάζεται η κοινή γνώμη περί «πιέσεων», σοφότερο θα ήταν να οικοδομηθεί εναλλακτική στρατηγική, την οποία πολλάκις έχουμε αναλύσει. Μια στρατηγική συμμαχιών και πρόκλησης κόστους στην Τουρκία εντός και εκτός Ε.Ε., για την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία και όχι για τη διάλυσή της και την αναγνώριση του ψευδοκράτους ως ισότιμου συνιστώντος κράτους.
Εάν ο στόχος δεν είναι η διατήρηση του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή, όπως αυτό εντάχθηκε στην Ε.Ε. σύμφωνα με το Πρωτόκολλο 10, εάν στόχος δεν είναι μια λύση που θα μεταρρυθμίζει το κράτος στη βάση των αρχών και αξιών της Ε.Ε., εάν αυτή η λύση θεωρείται ουτοπία, τότε ας βρουν, όσοι αποκαλούν τους εαυτούς τους «ρεαλιστές», την τόλμη να πουν στον λαό την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, πάμε σε διάλυση και σε μια μορφή συγκεκαλυμμένης διχοτόμησης.
Ενδεχομένως να είναι καλός πλασιέ προς την κατεύθυνση αυτή ο κ. Ακιντζί ως νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων. Μακάρι τα πράγματα να είναι αλλιώς. Όλοι θα λογοδοτήσουμε ενώπιον της Ιστορίας. Η οποία, ως γνωστόν, δεν γελιέται. Είναι αδέκαστη.
