Άστραψε και βρόντηξε το κομματικό μας σύστημα για τις δηλώσεις του Ειδικού Συμβούλου του Γραμματέα των Ην. Εθνών στην Κύπρο, Έσπεν Μπαρθ Άιντα, ο οποίος είπε την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, ο στόχος των συνομιλιών είναι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατία και η διχοτόμησή της σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη. Και κάτι άλλο: Η διαδικασία μπορεί να είναι εξπρές.

Ο ίδιος, μάλιστα, αφού υιοθέτησε τις τουρκικές θέσεις, και δη εκείνην του μακαρίτη Ραούφ Ντενκτάς, ξεπέρασε τους όρους εντολής του και καταργώντας ακόμη και αυτήν την ουδετερότητά του, μας θεωρεί «πειρατές». «Έχουμε απαγάγει -όπως ισχυρίστηκε- το κράτος». Δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία. Κατάπιε την κατοχή και ξέχασε ότι εάν αποχωρήσει ο Αττίλας από το νησί, το Κυπριακό μπορεί να επιλυθεί εν μιά νυχτί.

Γιατί, όμως, να απαιτήσει ο κ. Άιντα την αποχώρηση του τουρκικού στρατού όταν δεν είναι ζήτημα δικής μας καν προτεραιότητας και πρόκλησης κόστους στην Τουρκία διεθνώς και δη στην Ε.Ε., όπου επιβάλλονται μέτρα επί της Ρωσίας, λόγω της επέμβασης στην Κριμαία, χωρίς η Λευκωσία να ζητά ανάλογες κυρώσεις σε βάρος της Άγκυρας; Και όχι μόνο. Ενόψει συνομιλιών σφυρίζει αδιάφορα στο θέμα της εμβάθυνσης της τελωνειακής ένωσης της Ε.Ε. με την Τουρκία, που σημαίνει κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ για την Άγκυρα.

Όλα θυσία στον βωμό των συνομιλιών. Με τους Τούρκους να συνεχίζουν στον ίδιο αμανέ. Θέλουν διάλυση εδώ και τώρα. Και έχουν ήδη καταθέσει χρονοδιάγραμμα στον ΟΗΕ. Ώς τον Ιούλιο το πάρε-δώσε, από τον Σεπτέμβριο ώς τον Νοέμβριο Διεθνή Διάσκεψη και μετά δημοψήφισμα.

Υπό αυτές τις συνθήκες η Άγκυρα γιατί να υποχωρήσει; Γιατί να είναι διαλλακτική και συμβιβαστική, αφού γνωρίζει ότι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, δηλαδή είτε με τη «λύση» είτε με το αδιέξοδο, θα επιτύχει τον στόχο της. Τη διατήρηση του υφιστάμενου διχοτομικού status quo. Και τη διάλυση.

Επειδή δεν είμαστε της απόρριψης αλλά της εναλλακτικής στρατηγικής, οι θέσεις της Κυβέρνησης θα έπρεπε να ήταν σαφείς: Η Άγκυρα οφείλει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της όπως είναι:
1. Η επιστροφή της πόλης της Αμμοχώστου με το άνοιγμα του λιμανιού υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για κοινό εμπόριο Ελληνοκυπρίων Τουρκοκυπρίων, χωρίς παραμικρή υπόνοια υπόσκαψης της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη μια και αναγνώρισης του ψευδοκράτους από την άλλη.

2. Η εφαρμογή του πρόσθετου πρωτοκόλλου, που σημαίνει την άρση του εμπορικού, αεροπορικού και ναυτικού εμπάργκο σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εάν η Άγκυρα δεν το πράξει, καμιά εμβάθυνση της τελωνειακής της ένωσης με την Ε.Ε. δεν μπορεί να συμβεί.

3. Η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 καθορίζει. Βεβαίως, πώς να συμβεί κάτι τέτοιο όταν δεν το θέτει ως πρόταξη το Εθνικό Συμβούλιο και όταν στελέχη της Κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΑΚΕΛ παροπλίζουν τη θέση αυτή και τις αποφάσεις της Ε.Ε., ισχυριζόμενοι ότι πρόκειται περί ουτοπίας. Ερώτημα: Ενισχύεται ή όχι με την πολιτική αυτή η τουρκική θέση περί της εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας; Γιατί να το ζητήσει ο Άιντα αφού δεν το επιδιώκει η δική μας ηγεσία;

Όπως στο παρελθόν ο κ. Ντάουνερ, έτσι και σήμερα ο κ. Άιντα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο να μας εμφανίζει γυμνή την αλήθεια για την πορεία που εκτιμά ότι θα πάρουν οι συνομιλίες. Στην ουσία αποκαλύπτουν τα παραμύθια του δικού μας κομματικού συστήματος, το οποίο αντί να παλέψει για τις συνταγματικές - αναθεωρητικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπως το Πρωτόκολλο 10 για την ένταξή μας στην Ε.Ε. καθορίζει, επιτρέπει, με τη διαδικασία των συνομιλιών, να απειλείται με διάλυση η Κυπριακή Δημοκρατία. Στην οποία, κατά άλλα, ορκίστηκαν πίστη και σεβασμό…