Ευνουχισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συντελεστών ισχύος
Πώς το πρωτόκολλο 10 και η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου, καθώς και το λοιπό κεκτημένο θα έπρεπε να ήταν η βάση των συνομιλιών
Ο εκβιασμός για τη διχοτομική λύση μέσω αερίου και η αναθεώρηση των ΑΟΖ

Το Κυπριακό θα εισέλθει σε νέα πορεία. Και είναι ορθή η θέση ότι θα πρέπει να γίνει καλή προετοιμασία, που δεν σημαίνει μόνο τη διαδικασία, αλλά και την ουσία κα τον καθορισμό των δεδομένων επί τη βάσει των κανόνων ισχύος, για να είναι δυνατός ο καταρτισμός στρατηγικής για την επίτευξη του τελικού στόχου.

Όψεις του ιδίου νομίσματος

Αξιολογώντας λοιπόν την κατάσταση διαπιστώνουμε τα εξής: 1. Ο στόχος της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι ορθός ή λανθασμένος; Η απάντηση στο ερώτημα είναι αποτέλεσμα των ιστορικών και πολιτικών πραγματικοτήτων όπως: Α. Η ομοσπονδία ήταν ο τουρκικός και βρετανικός στόχος από το 1956. Β. Η εισβολή επέβαλε παράνομα τον διοικητικό, πληθυσμιακό και εδαφικό διαχωρισμό της Κύπρου, θέτοντας έτσι τα θεμέλια για μια ομοσπονδία, την οποία οι Τούρκοι θεωρούσαν ως «ταξίμ», δηλαδή διχοτόμηση. Γ. Το σχέδιο Ανάν ήταν η συνταγματική μορφοποίηση της ομοσπονδίας και η βάση των συνομιλιών, ανεξαρτήτως τι λέγεται και τι όχι δημόσια. Εάν δηλαδή θα ξεκαθαρίσει η βάση και πώς.

Αυτό συζητούσαν όλοι ο Πρόεδροι περί της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Τα περί πολυπεριφερειακής συνιστούν από οικονομικής και διοικητικής άποψης χειρότερη επιλογή από τη διζωνική και είναι οξύμωρο το ότι προβάλλονται από το απορριπτικό λεγόμενο στρατόπεδο. Και αυτό διότι θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι πρόκειται για εξίσου ενδοτικές θέσεις, εις ην περίπτωση υιοθετεί κάποιος τέτοιους όρους.

Σήμερα έχουμε ενιαίο κράτος. Σε περίπτωση ομοσπονδίας, είτε δυο είτε έξι ζωνών ή περισσοτέρων, το ενιαίο κράτος είτε θα διχοτομηθεί σε δυο συνιστώντα κράτη είτε θα πολυτομηθεί. Πώς λοιπόν το λεγόμενο απορριπτικό στρατόπεδο κατηγορεί τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ για τη λύση που προωθούν, δηλαδή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όταν και οι δικές τους επιλογές είναι είτε της ομοσπονδίας πολυζωνικού χαρακτήρα είτε της λεγόμενης καλής διζωνικής ομοσπονδίας; Είμαστε μάρτυρες μιας ασύστολης επί μακρόν δημαγωγίας, που οδηγεί στο ίδιο διχοτομικό αποτέλεσμα: Είτε τη διατήρηση της de facto διχοτόμησης είτε της ομοσπονδιακής.

Λανθασμένος στόχος και λύση «εθνικής ανάγκης»

Το πρόβλημα τελικά είναι ο λανθασμένος στόχος. Και το όλο ζήτημα είναι όπως μια μαθηματική πρόταση. Εφόσον το τελικό αποτέλεσμα είναι εκ των προτέρων λανθασμένο, ό,τι συντελεστές και μεταβλητές και αν προσθέσεις, το αποτέλεσμα δεν θα είναι ορθό. Υπάρχει ως προς το αποτέλεσμα, δηλαδή τον στόχο, το εξής πρόβλημα: Εφόσον η ομοσπονδία είναι λύση διχοτομική, δεν μπορεί να οδηγήσει στην επανένωση. Άστε που δεν είναι και τόσο ορθός ο όρος επανένωση.

Με βάση το πρωτόκολλο 10 για την πλήρη ένταξη της Κύπρου, ο όρος θα πρέπει να είναι επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία που συνιστά ενιαίο κράτος, το οποίο όμως, εάν η λύση είναι ομοσπονδιακή, θα διχοτομηθεί σε δυο συνιστώντα κράτη. Εν πάση περιπτώσει, εάν στόχος είναι η επανενσωμάτωση, σημαίνει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να παραμείνει ζωντανή, πράγμα που δεν επιτυγχάνεται με την ομοσπονδία. Η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κάλπικη επανένωση στην εξής λογική:

Της αποδοχής της ύπαρξης δυο οντοτήτων που βρίσκονται σε διάσταση και έχουν ως στόχο να επανασυγκολληθούν στο πλαίσιο δυο ισότιμων συνεταιρικών κρατιδίων με μια Κεντρική Κυβέρνηση, η οποία θα έχει ισχυρές, αδύναμες ή διακοσμητικές εξουσίες. Συνεπώς, με τη λέξη επανένωση ο καθένας εννοεί ό,τι θέλει. Εμείς και όσοι υποστηρίζουν τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας λογικό είναι να θεωρούμε ως ορθότερο όρο αυτόν της επανενσωμάτωσης. Γιατί; Διότι διαφωνούμε με τη λύση της ομοσπονδίας, η οποία συνιστά μορφή διχοτόμησης. Ως εκ τούτου, δεν ισοδυναμεί καν με συμβιβασμό. Πόσω μάλλον με λύση «εθνικής ανάγκης».

Το νομικό πλαίσιο της ΕΕ

Επί τη βάσει λοιπόν τούτων, τονίζουμε τα εξής αυτονόητα. Τα πλεονεκτήματα της Κύπρου τελικώς επιστρατεύονται για την υλοποίηση του τουρκικού και βρετανικού στόχου της ομοσπονδίας, αντί για την επανενσωμάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως το Πρωτόκολλο 10 καθορίζει. Διότι, όπως επισημαίνεται, το κοινοτικό κεκτημένο δεν εφαρμόζεται στο βόρειο τμήμα της Κύπρου λόγω της κατοχής. Και η εφαρμογή του θα γίνει κατόπιν ομόφωνης απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Το Πρωτόκολλο 10 δεν αναφέρεται σε ομοσπονδιακό αλλά στο ενιαίο πολιτειακό σύστημα, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία. Η όποια αλλαγή του μπορεί να οδηγεί είτε άμεσα είτε έμμεσα στην παρθενογένεση, που θα αντικαταστήσει την ενιαία Κυπριακή Δημοκρατία με δυο τουλάχιστον συνιστώντα κράτη. Συνεπώς, η ΕΕ επί του παρόντος και μέσω του κοινοτικού κεκτημένου υποστηρίζει ότι:

1. Η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε ολόκληρη στην ΕΕ.

2. Με βάση την αντιδήλωση 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία αποτελεί υποχρέωση και προϋπόθεση για την ενταξιακή της πορεία και την ένταξή της στην ΕΕ, ή ακόμη και για την εδική σχέση, εφόσον αυτή προβλέπεται από την παράγραφο 23 των συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου του 2004. 3. Τις θεμελιώδεις ελευθερίες επί των οποίων οικοδομήθηκε και λειτουργεί, και οι οποίες αποτελούν κεντρικό πυλώνα της δημοκρατικότητας και της λειτουργίας της.

Κυπριακή Δημοκρατία, διάλυση και παρθενογένεση

ΕΦΟΣΟΝ λοιπόν γίνεται λόγος για ξεκαθάρισμα της βάσης των συνομιλιών, γιατί να μην είναι το κοινοτικό κεκτημένο η εν λόγω βάση, όπως επίσης και το Πρωτόκολλο 10, καθώς και η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005. Και γιατί να μην είναι η βάση των συνομιλιών οι θεμελιώδεις βασικές αρχές επί των οποίων είναι θεμελιωμένη η ΕΕ, χωρίς αποκλίσεις; Εάν εφαρμοστούν όλ΄ αυτά, θα τερματιστεί η κατοχή.

Και δεν θα υπάρχει λόγος για την εφαρμογή της ομοσπονδίας, η οποία για να ισχύσει θα πρέπει να προκύψουν αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο και από τις βασικές δημοκρατικές αρχές και αξίες, για να προκύψει στην ουσία η λεγόμενη μετάλλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο συνιστώντα κράτη μιας συνεταιρικής ομοσπονδίας, στη βάση της παρθενογένεσης. Προς επίρρωση τούτων, τονίζουμε τα εξής:

Η όποια απόκλιση καταγράφεται σήμερα από τις δημοκρατικές αρχές και αξίες και από το κεκτημένο, οφείλεται στο ότι ισχύει ακόμη η Κυπριακή Δημοκρατία. Και διότι υπάρχει κατά τρόπον αντικειμενικό η απόκλιση από το κοινοτικό κεκτημένο εκεί όπου δεν εφαρμόζεται πλήρως. Συνεπώς, για να λειτουργήσει μια ομοσπονδία θα πρέπει:

Α. Να διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία.

Β. Να προκύψει σιωπηρώς ή εμφανώς άμεσα ή έμμεσα η παρθενογένεση.

Γ. Να μην ισχύσει πλήρως το κοινοτικό κεκτημένο και οι λοιπές δημοκρατικές αρχές και αξίες.

Κλασική δε, τούτου περίπτωση συνιστά η σταθμισμένη ψήφος και η κατάργηση της αρχής ένας άνθρωπος μία ψήφος, καθώς και οι χωριστές πλειοψηφίες.

Εξουδετέρωση φυσικού αερίου και συντελεστών ισχύος

ΠΡΟΣΕΞΤΕ τώρα τι συμβαίνει: Αντί να χρησιμοποιηθεί η ΕΕ ως καταλύτης για την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία και η άρση των τετελεσμένων της εισβολής, δηλαδή της πληθυσμιακής, διοικητικής και εδαφικής διχοτόμησης, η πολιτική ηγεσία χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς της ΕΕ για να διαβρώσει το πνεύμα του Πρωτοκόλλου 10 και να εξουδετερώσει την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, με στόχο την ομοσπονδία.

Έχουμε λοιπόν έναν ισχυρό συντελεστή ισχύος, δηλαδή την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, Και αυτόν τον συντελεστή ισχύος τον αποδυναμώνουν και τον εντάσσουν ευνουχισμένο σε μια πολιτική και νομική πρόταση -που λειτουργεί όπως τα μαθηματικά- και η οποία αντί να οδηγήσει στην επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, οδηγεί στη διχοτόμηση, με την πολιτειακή μορφή της ομοσπονδίας.

Το ίδιο συμβαίνει και με την περίπτωση του φυσικού αερίου, το οποίο από συντελεστής ισχύος και οικοδόμησης συμμαχιών με το Ισραήλ και την Ελλάδα για την αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων, θα κινδυνέψει να γίνει αχίλλειος πτέρνα και σημείο τριβής και πιέσεων στην εξής βάση: για να αποφύγετε τα θερμά επεισόδια βρέστε λύση και προχωρήστε σε συνεκμετάλλευση. Εάν, δε, η λύση είναι ομοσπονδιακή και χωρίς να είναι η Κύπρος στο ΝΑΤΟ, τότε η Τουρκία:

1. Θα έχει τον έλεγχο της Κύπρου μέσω των συνταγματικών δομών μιας ομοσπονδίας με τους Τουρκοκυπρίους και τους εποίκους να είναι τα στρατηγικά πληθυσμιακά τους εργαλεία και

2. Τον γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό έλεγχο, που σημαίνει ταυτοχρόνως και την αναθεώρηση των υφιστάμενων Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών κατά τρόπον ώστε:

Α. Να αποκόπτεται η ελληνική από την κυπριακή ΑΟΖ και η τουρκική να ενώνεται με την Αιγυπτιακή, που ισοδυναμεί με την αναίρεση της υφιστάμενης πολιτικής Κασουλίδη περί συμμαχίας Ελλάδας, Αιγύπτου και Κύπρου. Ταυτοχρόνως, δε, θα υλοποιηθεί η αναθεωρητική τουρκική στρατηγική, η οποία, όπως έχουν πολλάκις δηλώσει Τούρκοι αξιωματούχοι, όπως ο Ερντογάν και στο παρελθόν ο μακαρίτης Ισμαΐλ Τζεμ:

Η περιοχή από τη Μαρμαρίδα πλησίον της Ρόδου ώς την Αλεξανδρέττα συνιστά τουρκική λίμνη! Η θεωρία αυτή έχει σχέση με την πάγια πολιτική της Άγκυρας, που θέλει την Τουρκία ως τον κύριο δρόμο των αγωγών κατά το αντίστοιχο ιστορικό του δρόμου του μεταξιού.

Ο στρατηγικός στόχος και τα σύνδρομα

Πώς είναι δυνατό να είναι η όποια ομοσπονδία στην Κύπρο είτε συμβιβασμός είτε εθνικά αποδεκτή λύση, ή ακόμη και λύση ανάγκης, όταν αποτελεί τουρκικό διχοτομικό στόχο και κλειδί που ανοίγει την πόρτα στην Τουρκία, για να μετατρέψει εμάς σε προτεκτοράτο και την ίδια σε περιφερειακή δύναμη, κλείνοντας ταυτοχρόνως τη μοναδική στρατηγική διέξοδο του Ισραήλ προς την Ευρώπη. Άρα, βρισκόμαστε ενώπιον τού εξής φαινομένου:

Να χρησιμοποιούνται τα όποια πλεονεκτήματα διαθέτουμε και οι συντελεστές ισχύος μας ή οι εν δυνάμει συντελεστές ισχύος μας, όπως είναι η ΕΕ και οι περί Κύπρου αποφάσεις της, το φυσικό αέριο και οι σχετικές συμμαχίες, για την υπογραφή ομοσπονδίας, που οδηγεί στην εξής πραγματικότητα: Στη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και στον τουρκικό στρατηγικό στόχο της δικής μας συνταγματικής και γεωπολιτικής ομηρίας, με την ταυτόχρονη ανάδειξη της Τουρκίας ως κύριας περιφερειακής δύναμης.

Στην ουσία, αυτό το οποίο θα έπρεπε να συμβαίνει είναι όπως οι όποιοι συντελεστές ισχύος ή εν δυνάμει συντελεστές ισχύος ενταχθούν σε μια στρατηγική με στόχο τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την απαλλαγή του τόπου από την κατοχή, καθώς και την αποτροπή των τουρκικών στόχων για περιφερειακή επικυριαρχία, σε συμμαχία με Ισραήλ, Ελλάδα και άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Αίγυπτος.

Συμμαχίες που μπορούν να προκύψουν λόγω σύγκλισης συμφερόντων και στο πλαίσιο μιας πολιτικής που θα δρα αποτρεπτικά ως προς τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό. Υπάρχουν κράτη και έθνη που θέτουν στόχους και οικοδομούν στρατηγικές για την επίτευξη εθνικών στόχων, και υπάρχουν και άλλα, όπως το δικό μας, που πάσχουν από το σύνδρομο της πεταλούδας! Πετούν ανέμελα δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω, χωρίς στρατηγική και στόχο επιβίωσης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με την ομοσπονδία, για παράδειγμα, θα λύσουμε ριζικά το Κυπριακό. Και ότι θα απελευθερωθούμε.

Τα λεχθέντα από την κυπριακή ηγεσία περί στρατηγικής για την επίτευξη εθνικού στόχου αποτελούν πλάνη από κάθε άποψη. Διότι, η ομοσπονδία δεν είναι εθνικός στόχος, αλλά τουρκική λύση, η οποία μάλιστα στην καλυτέρα των περιπτώσεων θα λαθροβιοί. Εφόσον δε, είναι εύθραυστη, θα απειλείται καθημερινώς να γίνει κομμάτια, όπως μια χαριτωμένη πορσελάνη της Πράγας...