Κάθε φορά που υπάρχει κινητικότητα στις σχέσεις μας με τις μεγάλες δυνάμεις, είτε με την Αμερική είτε με τη Ρωσία, αρχίζει μια απίστευτη ευφορία, που σιγά-σιγά εξελίσσεται σε απογοήτευση. Διότι, είναι ένα πράγμα πώς θα θέλαμε να είναι η κατάσταση και είναι άλλο πώς αληθώς είναι. Και πώς θα εξελιχθεί. Η ευφορία στην ιστορία της συμφωνίας με τη Ρωσία παραπέμπει κατά κάποιο τρόπο στις γραφικότητες του 1976, όταν δηλαδή είχε εκλεγεί ο Τζίμι Κάρτερ ως Πρόεδρος των ΗΠΑ και οι Κύπριοι κτυπούσαν τις καμπάνες, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα επιλύετο το Κυπριακό!

 

Η συνεργασία με τη Ρωσία είναι αναγκαία. Και ορθή. Απόδειξη είναι, άλλωστε, οι βρετανικές αντιδράσεις. Για να μην εξαρτιόμαστε από τη Δύση και για να μην μπορεί να μας εκβιάζει για υπογραφή απαράδεκτων λύσεων, διάλυσης. Από αυτή την πολιτική θέση, ώς την πράξη, για να γίνουν οι γραφικοί ενθουσιασμοί παραγωγική και αποτελεσματική πολιτική, υπάρχει τεράστια απόσταση. Γιατί; Διότι, εάν η συνεργασία με τη Μόσχα δεν έχει στρατηγικό χαρακτήρα και βάθος και εάν ο στόχος μας, δηλαδή η μορφή της λύσης, δεν είναι ορθός, εάν από μόνοι μας δεν οικοδομήσουμε αξιόπιστες συνθήκες ασφάλειας, εάν δεν δημιουργηθούν κοινωνίες ισχυρών περιφερειακών συμφερόντων, τότε πλανώμεθα πλάνην οικτράν ότι θα έχουμε την αμέριστη ρωσική στήριξη, εάν σηκώσουμε κεφάλι στις ΗΠΑ, στη Βρετανία ή στην Τουρκία.

 

Η σχέση μας με τη Ρωσία περνά: 1. Μέσα από τις σχέσεις της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την ΕΕ και δη τη Γερμανία. 2. Μέσα από τις σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία. Μέχρι, λοιπόν, ποιου σημείου η Ρωσία θα τραβήξει το σχοινί με την Τουρκία, με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία για να μας στηρίξει; Υπενθυμίζουμε δε, ότι, η όποια στήριξη, την οποία δίδουν στο Κυπριακό οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί, καθώς και οι Ρώσοι, αφορά μια τουρκική λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στη βάση δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών. Και ειδικότερα η Μόσχα είχε διατυπώσει πρώτη τη στήριξή της σε μια τέτοια πολιτειακή μορφή λύσης από το 1965, αναγκάζοντας τον Μακάριο, ακόμη και αυτήν την τότε ηγεσία του ΑΚΕΛ, να διαφωνήσουν και να διαμαρτυρηθούν δημόσια.

 

Ερώτημα, λοιπόν: Προς ποια κατεύθυνση θα εισπράξουμε τη ρωσική στήριξη; Για να λύσουμε το Κυπριακό στη βάση μιας τουρκικής και βρετανικής διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Επί τούτου, βεβαίως, η ευθύνη δεν ανήκει στη Μόσχα. Ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε. Είναι τα ίδια που συνέβησαν και σε επίπεδο ΕΕ, όπου ενταχθήκαμε, και αντί να ζητήσουμε ό,τι το Πρωτόκολλο 10 καθορίζει, δηλαδή την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία οφείλει να αναγνωρίσει η Τουρκία, αιτηθήκαμε τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δύο ισότιμα συνιστώντα κράτη!

 

Το ζητούμενο δεν είναι εάν έχουμε τη στήριξη ή όχι της Ρωσίας και αν ανοίγουν νέες σελίδες στις σχέσεις μας. Το θέμα είναι εμείς τι θέλουμε; Ποιος είναι ο στόχος; Ποια είναι η ουσία; Και η απάντηση που προκύπτει από την πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου είναι η εξής: Στηρίζουμε τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δηλαδή μια διχοτομική λύση τουρκικής και βρετανικής προελεύσεως. Και αυτή η πολιτική πρακτική δίδει την εντύπωση ότι είμαστε «δεδομένοι» και έτοιμοι για όλα. Με άλλα λόγια: Λύση να 'ναι κι ό,τι να 'ναι. Και η λογική αυτή θυμίζει την ιστορία της γεροντοκόρης που την πήραν τα χρόνια και θέλει εναγωνίως γάμο. Γαμπρός να 'ναι κι ό,τι να 'ναι. Μόνο που αυτή τη φορά για το χατίρι ενός τέτοιου ομοσπονδιακού γάμου, οι καμπάνες, αργά ή γρήγορα, δεν θα παίξουν χαρούμενα, όπως στην περίπτωση του Κάρτερ, αλλά πένθιμα. Πολύ πένθιμα…