Μέσα από τα απανωτά κτυπήματα του Γ.Γ. του ΟΗΕ σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία υποβιβάζει σε ελληνοκυπριακές Αρχές, και καθιστά εαυτόν εχθρικό και αναξιόπιστο, ανίκανο να συνδράμει στη λύση του προβλήματος, εγείρεται ζήτημα αλλαγής στρατηγικής. Και ο εξευμενισμός και η ομοσπονδία χρεοκόπησαν.

Για να «αποδώσουν», πρέπει να υπογράψουμε την παράδοσή μας στην Τουρκία.

Εξ αφορμής μάλιστα της τρομοκρατίας, που εξελίσσεται σε Λερναία Ύδρα, εγείρεται και σήμερα και μελλοντικά ζήτημα αποτροπής νέων δεινών μέσω των κατεχομένων και του εποικισμού. Και το πρόβλημα δεν το έχουμε μόνο στην παρούσα φάση. Θα το έχουμε και μετά τη λύση, εάν αυτή προκύψει στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας. Η αύξηση των θρησκευτικών ιεραρχιών στα κατεχόμενα και η εξτρεμιστική πολιτική του Σουνίτη Ερντογάν δημιουργεί:

1. Νέους φραγμούς συμβίωσης, που θα διαφανούν σταδιακά και μελλοντικά, οπότε και θα ενισχυθούν λόγω της νομιμοποίησης των εποίκων.
2. Την ανάγκη ενίσχυσης των σχέσεων μεταξύ των κυπριακών και ξένων υπηρεσιών και την ενίσχυση της γραμμής αντιπαράταξης.
3. Και τώρα αλλά και στη συνέχεια μια οξύτατη απειλή, την οποία ακόμη και σήμερα εάν το θελήσει η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει σε βάρος των ελεύθερων περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας, προκαλώντας κλίμα πανικού και ανασφάλειας.

Κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό να συμβεί, ειδικώς, λίγο πριν από την τουριστική περίοδο, για να δώσει τη χαριστική βολή στην κυπριακή οικονομία. Άλλωστε, είναι μάνες οι Τούρκοι στις προβοκάτσιες. Και ένα τέτοιο σενάριο εκ των πραγμάτων αφορά και τη μετά τη λύση εποχή. Διότι, ποιος θα δύναται να βάλει χαλινάρι και να ελέγξει το ισότιμο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος; Η Κεντρική Κυβέρνηση, η οποία, όπως μέχρι στιγμής δείχνουν τα πράγματα, όχι μόνο τα κρατίδια δεν θα μπορεί να διαχειριστεί, αλλά ούτε καν τον ίδιο της τον εαυτό; Εάν, μάλιστα, προσθέσουμε το περίπλοκο ζήτημα των χωριστών ιθαγενειών, μια για κάθε κρατίδιο και μια κεντρική - κοινή, κατανοεί κάποιος ότι η επόμενη εισβολή της Άγκυρας θα είναι πληθυσμιακή, θρησκευτική και πολιτισμική. Και ποιος θα ελέγχει τον νέο εποικισμό μετά από μια ομοσπονδιακή λύση.

Και ας δεχθούμε το καλύτερο σενάριο. Ότι, δηλαδή, η Κεντρική Κυβέρνηση θα θέλει να διώξει τους εποίκους, οι οποίοι νομικώς πλέον δεν θα θεωρούνται ως τέτοιοι, αλλά οι Αρχές του ισότιμου τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους θα αρνούνται με τη στήριξη της Τουρκίας, εμείς τι θα κάνουμε; Πόλεμο με την Άγκυρα; Ή θα διαλύσουμε την ομοσπονδία για να γλιτώσουμε; Η τραγωδία μας θα είναι ότι δεν θα μας το επιτρέπει, για ευνόητους λόγους, η Τουρκία.

Οι δομές του κράτους και η πολιτειακή του μορφή συνιστούν ζητήματα συναφή με την ασφάλεια, την κοινωνική, πολιτική και τη θεσμική συνοχή. Δηλαδή με τη λειτουργικότητα. Με τις υπάρχουσες συνθήκες, είτε στο πλαίσιο της υφιστάμενης de facto διχοτόμησης είτε με την εν συνεχεία de jure διχοτόμηση, μέσω της ομοσπονδίας και του τουρκοκυπριακού συνιστώντος χαλιφάτου της Άγκυρας, ο «βορράς» θα είναι μια εκτός ελέγχου απειλή και για μας και για την Ε.Ε. Και αυτό, για να το αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι, θα πρέπει πρώτα να το αντιληφθούμε εμείς. Και να το καταστήσουμε πολιτική. Βεβαίως, δεν έχουμε μεγάλες προσδοκίες από το υφιστάμενο κομματικό σύστημα και την ηγεσία του τόπου. Αυτό μας δείχνει η μέχρι σήμερα πρακτική. Δηλαδή ο ρεαλισμός. Βεβαίως, εφόσον ζούμε, είμαστε υποχρεωμένοι να ελπίζουμε.