Το σεισμογραφικό σκάφος Μπαρμπαρός συνεχίζει να ερευνά και να παραβιάζει την κυπριακή ΑΟΖ, την ίδια στιγμή κατά την οποία η Τουρκία προκαλεί στο Αιγαίο, όπου εδραιώνει τις γκρίζες ζώνες. Η τουρκική απειλή εκδηλώνεται ενιαία από το Αιγαίο ώς τη Μέση Ανατολή. Εκ των πραγμάτων, η αντιμετώπισή της θα πρέπει να είναι ενιαία με την Ελλάδα, καθώς και με άλλες χώρες. Όχι μόνο για συναισθηματικούς και εθνικούς, αλλά και για λόγους γεωστρατηγικής και συμφερόντων, που αφορούν στην υπεράσπιση του φυσικού αερίου. Του εθνικού μας πλούτου.

Η απόφαση για το ξήλωμα του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου ήταν τραγική. Και η πολυδιαφημιζόμενη Πανεθνική μπήκε προτού καν αρχίσει να λειτουργεί στο ράφι. Τη θέση της πήρε η εξευμενιστική πολιτική, η οποία ναυάγησε στην κυπριακή ΑΟΖ. Γεγονός που θέτει σε συναγερμό και τη Λευκωσία και την Αθήνα. Με αποτέλεσμα να γίνεται σειρά διπλωματικών κινήσεων, που περιλαμβάνουν την τριμερή ενεργειακή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου και την επίσημη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο νησί.

Για να αναλάβει, προφανώς, την ελάχιστη των υποχρεώσεων της Ελλάδας έναντι της Κύπρου: Την ηθική και πολιτική στήριξη, η οποία δεν αρκεί για να ανακοπεί ο τουρκικός επεκτατισμός. Είμαστε κάθετα εναντίον των ψευδοπαλληκαρισμών. Εκείνο που υποστηρίζουμε είναι το εξής:

Επιβάλλεται ο συντονισμός και η απόκτηση ισχύος. Και επί τούτου εγείρεται το ερώτημα: Έχουν πρόθεση ο Έλληνας Πρωθυπουργός και ο Κύπριος Πρόεδρος να προχωρήσουν σε πανεθνική και σε μεταξύ τους συμμαχία με προέκταση προς το Ισραήλ και αλλού; Εάν η απάντηση είναι θετική, τότε θα πρέπει να αρχίσουν οι διαδικασίες για τη συμμετοχή όλου του κομματικού μηχανισμού Κύπρου και Ελλάδας για να μην κτίζει η μία Κυβέρνηση και να ξηλώνει η άλλη. Διότι, οι αμυντικές συμμαχίες θα πρέπει να είναι ένας από τους κεντρικούς πυλώνες αυτής της Πανεθνικής Πολιτικής.

Εάν δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση, από το σύνολο ή τη συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων Κύπρου-Ελλάδας, τότε ποια είναι η εναλλακτική επιλογή; Η συνέχιση μιας πολιτικής, η οποία οδηγεί σε παγιδεύσεις και αδιέξοδα; Σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο για να βγούμε θα πρέπει να υποκύψουμε στις αξιώσεις τις Άγκυρας;

Θα μπορούσε, πάντως, να ισχυριστεί κάποιος ότι ο κύριος λόγος, εάν θα προχωρήσουμε ή όχι σε μια μορφή Πανεθνικής για τη χάραξη νέας στρατηγικής και στόχων για τη διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και του φυσικού αερίου, ανήκει στην κυπριακή ηγεσία. Και μετά στην Ελλάδα. Διότι, εάν δεν θέλουμε εμείς να σωθούμε, δεν θα μπει ούτε η Ελλάδα ούτε κανείς άλλος στον κόπο και τη διαδικασία ή στη δοκιμασία και τον κίνδυνο να μας υπερασπιστεί.

Βεβαίως, αληθές, επίσης είναι ότι καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί, εάν η Κύπρος κινδυνεύει άμεσα και δεν την υπερασπιστεί. Ταυτοχρόνως δε, υπάρχει και κάτι άλλο συναφές και σημαντικό: Η ψυχρή αντίληψη των συμφερόντων υποβάλλει ότι, εάν η Κύπρος χαθεί, ανοίγει ο δρόμος για την απώλεια του Αιγαίου και της Θράκης. Συνεπώς, η λογική επιβάλλει και τη σύγκληση Πανεθνικής και τη δημιουργία αποτρεπτικής ισχύος για να μην καταλήξουμε σε περιπέτειες χειρότερες από τις υφιστάμενες.

Διότι, η κρίση την οποία διανύουμε είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που δεν στηριζόταν στην ψυχρή λογική, αλλά στις ψευδαισθήσεις. Εάν πάντως η Πανεθνική θα γίνει εκ του πονηρού, δηλαδή για να επιβεβαιωθεί η εξευμενιστική πολική, η οποία μας οδήγησε σε αδιέξοδα και στην υφιστάμενη κρίση δεν θα έχει καμιά σημασία. Θα είναι κοροϊδία. Άδικος κόπος.