Και πάλι γίνεται λόγος για τα συμπεράσματα του Συμβουλίου και τις κυπρογενείς υποχρεώσεις.

Δικαίως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η Κυβέρνηση είναι ικανοποιημένη. Όχι μόνο η Κυβέρνηση, αλλά όλοι, εκ πρώτης όψεως, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι αφού η Κύπρος παίρνει το αυτονόητο. Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν και χειρότερα. Να μην είχαμε στα συμπεράσματα του Συμβουλίου ούτε καν το αυτονόητο. Βεβαίως, το ζητούμενο δεν είναι μόνο εάν περιλαμβάνονται οι κυπρογενείς για την Τουρκία υποχρεώσεις στα συμπεράσματα του Συμβουλίου, αλλά εάν και πώς θα εφαρμοστούν. Αλλά και κάτι άλλο: Γιατί δεν εφαρμόζονται; Τι θα συμβεί εάν εφαρμοστούν; Θα επηρεαστούν οι εξελίξεις στο Κυπριακό και πώς;

Κυπρογενείς υποχρεώσεις χωρίς κόστος

Ποιες είναι σε γενικές γραμμές οι κυπρογενείς υποχρεώσεις; Είναι η αναγνώριση από την Ε.Ε. των ειδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων τής Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της ΑΟΖ της και το δικαίωμά της να υπογράφει διμερείς και άλλες συμφωνίες. Ειδικότερα δε, είναι η ομαλοποίηση των σχέσεων της Τουρκίας με την Κυπριακή Δημοκρατία, που περνά μέσα από την ακόλουθη συναφή υποχρέωση της Άγκυρας: Την εφαρμογή του πρόσθετου πρωτοκόλλου, που σημαίνει τον τερματισμό του εμπάργκο σε βάρος των πλοίων και των αεροσκαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ένα ζήτημα που σχετίζεται και με τη λειτουργία της τελωνειακής ένωσης Τουρκίας - Ε.Ε., η οποία, μετά την απόφαση του έκτακτου Συμβουλίου της 27ης Νοεμβρίου, και κατόπιν της συμφώνου γνώμης και της Κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναμένεται ότι εντός του 2016 θα επικαιροποιηθεί και θα γίνουν ενέργειες εμβάθυνσης. Ερώτημα: Εφόσον η Τουρκία δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της, πώς η Κυβέρνηση συναινεί προς αυτήν την κατεύθυνση και πώς επέτρεψε το άνοιγμα του κεφαλαίου 17 για τη νομισματική και οικονομική πολιτική, όταν λίγα εικοσιτετράωρα προηγουμένως η Άγκυρα, εξ αφορμής της Συμφωνίας για την Επανεισδοχή των παράνομων μεταναστών, εξέδιδε μονομερή δήλωση με την οποία, αντί να αναφέρεται σε Κυπριακή Δημοκρατία, έκανε λόγο για «Νήσο Κύπρο»;

Μια κίνηση που ορθώς απαντήθηκε από τους 28 ότι δεν μπορεί να παράγει νομικά αποτελέσματα. Και η οποία δεν είναι τυχαία. Είναι ενταγμένη στη λογική της εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας. Και της άρνησης της Άγκυρας να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα. Συμβαίνει, μάλιστα, αυτό, την ίδια στιγμή που το Συμβούλιο επαναβεβαιώνει ότι τα 8 ενταξιακά κεφάλαια που σχετίζονται με το πρόσθετο πρωτόκολλο θα μείνουν παγωμένα, και ότι ισχύει ως τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, που αναγνωρίζει ως μόνο κράτος στην Κύπρο αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας και θέτει ως προϋπόθεση για την τουρκική ενταξιακή πορεία την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα. Η Τουρκία, πάντως, την γράφει στα παλιά της τα παπούτσια, χωρίς να έχει κόστος.

Η τουρκική ειλικρίνεια και η συνέχεια της ΚΔ

Το ερώτημα είναι σαφές: Έχουν μπει ή όχι στο ράφι οι κυπρογενείς υποχρεώσεις όπως και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Υπάρχει και μια παραπλήσια αντίληψη. Ότι, δηλαδή, οι όποιες αποφάσεις της Ε.Ε. υπάρχουν σε θεωρητικό και μόνο επίπεδο για να κρατούν την Κυπριακή Δημοκρατία στον αναπνευστήρα μέχρι τη διάλυσή της. Ερώτημα νέο συναφές: Εφόσον είναι τόσο σημαντικές οι κυπρογενείς υποχρεώσεις, καθώς και η εφαρμογή τους και εφόσον η λύση του Κυπριακού θα πρέπει να είναι σύμφωνη με το κεκτημένο, τις αρχές και τις αξίες της Ε.Ε., και εφόσον θα πρέπει να κατοχυρωθεί η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας για να αποκλειστεί είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο η παρθενογένεση και το πρωτογενές δίκαιο, γιατί η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου δεν ήταν και δεν είναι προτεραιότητα των εκάστοτε Κυβερνήσεων και του Εθνικού Συμβουλίου ως βάση των συνομιλιών;

Και το τονίζουμε αυτό διότι εμείς ούτε ανήκαμε ούτε ανήκουμε στο απορριπτικό στρατόπεδο, που διαφωνεί μεν ρητορικά και σε αρκετά σημεία με τον Πρόεδρο, αλλά λόγω της ελλειμματικής εναλλακτικής του πρότασης γίνεται σύμμαχός του, έστω και ακουσίως, σε ό,τι τον κατηγορεί. Δηλαδή στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ή της συγκαλυμμένης διχοτομικής συνομοσπονδίας. Συνεπώς, ένας από τους κεντρικούς πυλώνες της εναλλακτικής πρότασης είναι όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου συνιστά τη βάση των συνομιλιών ως τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου.

Εάν, βεβαίως, συμβεί κάτι τέτοιο, η Τουρκία θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, διότι η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας σημαίνει αποαναγνώριση του ψευδοκράτους. Και ανατροπή της τουρκικής πολιτικής. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί στο πλαίσιο της Ε.Ε. και μιας στρατηγικής για τη διάσωση και όχι για τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο χωριστά, όπως τονίζει ο κ. Ακιντζί, συνιστώντα και ιδρυτικά κράτη, όπως διευκρινίζει ο Τούρκους ΥπΕξ Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Άρα ο στόχος μιας εναλλακτικής πρότασης και ενός κοινού ευρωπαϊκού οράματος θα έπρεπε να επικεντρώνεται στην εξής πολιτική λογική:

Η Άγκυρα θα έπρεπε να βρεθεί μπροστά στο δίλημμα είτε να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία είτε να μην προχωρήσει η ενταξιακή της διαδικασία. Αυτό δεν συνέβη, διότι αρχικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπέγραψε τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, επί της οποίας πάτησαν αρχικά ο Πρόεδρος Χριστόφιας και εν συνεχεία ο Νίκος Αναστασιάδης, για να έχουμε σήμερα αντί ως βάση των συνομιλιών την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, την αναγνώριση του ψευδοκράτους από την Κυπριακή Δημοκρατία ως ισότιμου συνιστώντος κράτους στο πλαίσιο ενός νέου συνεταιρισμού.

Που θα οικοδομηθεί στη λογική και πρακτική εφαρμογή ενός τρικέφαλου, όπως και το σχέδιο Ανάν προέβλεπε, πολιτειακού συστήματος (δυο συνιστώντα κράτη και μια κεντρική κυβέρνηση που στην ουσία θα είναι παροπλισμένη). Με τους Ελληνοκυπρίους να έχουν στον βορρά όσα δικαιώματα πολιτικά έχει ο γράφων και ο οποιοσδήποτε άλλος Ευρωπαίος πολίτης στο Βέλγιο, το οποίο δεν είναι πατρίδα του και πατρίδα τους! Δηλαδή μπορούν να κινούνται, να εργάζονται, να διαμένουν και να έχουν δικαίωμα ψήφου σε τοπικές εκλογές, καθώς και στις ευρωεκλογές αλλά όχι στις εθνικές.

Διότι, όπως διευκρινίζει ο κ. Ακιντζί, στον βορρά θα κυβερνούν οι Τούρκοι χωριστά. Εσαεί. Δεν θα μπορούν να επέμβουν οι Ελληνοκύπριοι με την ψήφο τους στη διακυβέρνηση του βορρά. Αλλιώς πάει η διζωνικότητα. Χάνεται ο διχοτομικός χαρακτήρας της λύσης. Με άλλα λόγια, με την υπό συζήτηση λύση, θα νομιμοποιηθούν τετελεσμένα της εισβολής. Δηλαδή ο γεωγραφικός, διοικητικός και πληθυσμιακός διαχωρισμός.

Η υπογραφή αναγνώρισης ψευδοκράτους προ της λύσης

Επειδή περί της ψήφου ο λόγος, θα πρέπει να λεχθούν και τα ακόλουθα: Η ψήφος είναι αυθύπαρκτο για τον πολίτη δικαίωμα, συνταυτισμένο με την πατρίδα. Η πατρίδα μας δεν είναι μόνο ο νότος αλλά και ο βορράς. Ολόκληρη η Κύπρος. Έτσι όπως τα εξηγεί ο Ακιντζί και τα αποδέχεται η Κυβέρνηση και οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, το έντιμο και ορθό θα ήταν το εξής:

Όσοι υποστηρίζουν αυτήν τη φόρμουλα διευθέτησης, γιατί, εφόσον δεν έχουν συνειδησιακό και άλλο πρόβλημα, δεν προχωρούν ονομαστικά, διά των υπογραφών τους -για να φαίνονται ανεξίτηλα στο διηνεκές της Ιστορίας- στην αναγνώριση του υφιστάμενου ψευδοκράτους ως ισότιμου συνιστώντος κράτους, αφού θα τους επιτρέπεται, ακόμη και σήμερα εάν το θελήσουν, να εργάζονται, να ζουν και να πληρώνουν φόρους στο ψευδοκράτος. Χωρίς, βεβαίως, να έχουν το δικαίωμα ψήφου στις «εθνικές του εκλογές», επειδή είναι Ελληνοκύπριοι.

Εκτός και αν ζητήσουν να πολιτογραφηθούν πολίτες του. Οπότε θα γίνουν Τούρκοι. Το ίδιο άλλωστε θα ισχύει και μετά τη λύση. Για να έχει κάποιος Ελληνοκύπριος ψήφο στον βορρά, θα πρέπει να αποποιηθεί την ελληνοκυπριακή εσωτερική ιθαγένεια και να πάρει, εάν του δοθεί, την τουρκοκυπριακή. Όπως συμβαίνει σε έναν Ευρωπαίο πολίτη, που θέλει να γίνει πολίτης άλλου κράτους. Πώς, λοιπόν, ο βορράς δεν θα είναι άλλο χωριστό στην ουσία κράτος;

Αφού, λοιπόν, κάποιοι υποστηρίζουν ότι μια τέτοια φόρμουλα λύσης είναι πατριωτική και ότι δεν έχουν πρόβλημα συνείδησης, ότι δεν υπάρχει κώλυμα, ας προχωρήσουν από τώρα στην εφαρμογή της με τις υπογραφές τους. Γιατί χρειάζονται και τη δική μας τη συγκατάθεση μέσω ενός δημοψηφίσματος; Πέρα, λοιπόν, από τις φιέστες μιας επιλεκτικής και στρατευμένης επαναπροσέγγισης, που είναι ενταγμένη στη λογική του «acknowledgment», δηλαδή της αποδοχής μιας χωριστής οντότητας στον βορρά, γιατί δεν προχωρούν και στην ονομαστική, δηλαδή με τις υπογραφές τους, αρχική αποδοχή του ψευδοκράτους, για να διευκολύνουν τη «λύση» που έρχεται;

Ερώτημα συναφές: εάν ο γράφων έχει άδικο, γιατί δεν οργανώνεται μια επαναπροσεγγιστική εκδήλωση από αυτούς που έφτιαξαν τις γνωστές φιέστες, για μια λύση, στην οποία θα υποστηρίζονται η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατία και η συνέχισή της, καθώς και τα δυο βασικά δημοκρατικά δικαιώματα που είναι συναφή μεταξύ τους: Αυτό του ένας άνθρωπος μία ψήφος και το δικαίωμα ψήφου σε όλη την επικράτεια της Κύπρου, χωρίς κριτήρια και φυλετικούς διαχωρισμούς, καθώς και περιορισμούς.

Το φύλλο συκής

Υπάρχουν εναλλακτικές δράσεις για δημοκρατική λύση. Διότι, εάν η λύση δεν είναι δημοκρατική, δεν θα είναι βιώσιμη. Αλλιώς η λύση θα λαθροβιοί με την Κύπρο να είναι υποταγμένη στην Τουρκία. Τι συναφές έχει πει ο κ. Τσαβούσογλου; Οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι, τόνισε, που θα πολιτογραφηθούν, θα εξυπηρετούν τα τουρκικά συμφέροντα στην Κύπρο. Και ο Ακιντζί χειροκροτούσε. Δεν διαφώνησε. Τελικά με ποιον θα κάνουμε λύση και τι πολιτειακό σύστημα θα έχουμε; Προτεκτοράτο της Τουρκίας εντός της Ε.Ε.;

Στο διά ταύτα λοιπόν: Οι πανηγυρισμοί για τις κυπρογενείς υποχρεώσεις, οι οποίες, χωρίς κόστος επί της Άγκυρας, δεν θα εφαρμοστούν ποτέ, εξελίσσονται σε φύλλο συκής για τη διχοτομική λύση που έρχεται και η οποία θα νομιμοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα στην Κύπρο. Και τα τετελεσμένα της εισβολής. Επιμένουμε, δε, στο εξής: Εάν έχουμε άδικο, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν: Γιατί το Εθνικό Συμβούλιο δεν εκδίδει μια κοινή θέση ότι η κόκκινή του γραμμή είναι η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, την οποία όλοι σηκώνουν ψηλά ως σημαία τους;

Γιατί η αντιπολίτευση, η οποία διαφωνεί με τον Πρόεδρο, αντί να του ασκεί μόνο κριτική δεν τον φέρνει σε δύσκολη θέση, αφού ο ίδιος δεν φέρνει την Τουρκία σε δύσκολη θέση; Εφόσον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αδίκως θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι το Εθνικό Συμβούλιο υπάρχει για να κατηγορεί ο ένας τον άλλο σε κομματικό επίπεδο; Αδίκως μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι οικοδομούνται πολιτικές καριέρες πριν από αλλά και με την προοπτική της «λύση» του Κυπριακού είτε από τους μεν είτε από τους δε είτε και από τους δυο;

Δεν είναι μόνο ο Πρόεδρος που φέρει το βάρος της απόδειξης περί του αντιθέτου, των όσων δηλαδή γράφουμε, αλλά και η αντιπολίτευση. Η εύκολη κριτική δεν αρκεί. Χρειάζεται και υπεύθυνη ορθολογιστική δράση, την οποία προσφέρουν οι παροπλισμένες κυπρογενείς υποχρεώσεις και ειδικότερα η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου για την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκτός και αν το έχει πάρει απόφαση το σύνολο του κομματικού συστήματος, και η Κυβέρνηση και η αντιπολίτευση -ο καθένας από την πλευρά του- ότι είναι όντως εκλιπούσα η Κυπριακή Δημοκρατία…