Τι άλλαξε από τα προηγούμενα χρόνια στην τουρκική πολιτική, για να δικαιολογείται η ευφορία ότι το Κυπριακό θα λυθεί σύντομα; Και μάλιστα σε έξι μήνες; Εμείς λέμε, μακάρι να λυθεί σε ένα βράδυ. Να λυνόταν χθες, όπως έλεγε και ο Γ. Βασιλείου.

Όμως, ο ίδιος ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου μάς εξηγούσε προ ολίγων ημερών πώς εννοεί τη λύση η χώρα του. Θέλει, είπε, να δημιουργήσει ένα πολιτειακό σύστημα με δύο ιδρυτικά κράτη. Δηλαδή παρθενογένεση. Επί τη βάσει, όπως διευκρινίζει ο Μουσταφά Ακιντζί, του πρωτογενούς δικαίου. Με άλλα λόγια, το όραμα του Τουρκοκύπριου ηγέτη είναι πλήρως ταυτισμένο με εκείνο του βαθέος κράτους.

Και τα ερωτήματα που εγείρονται έχουν ως εξής: Αυτό είναι το κοινό όραμα, το οποίο μοιράζεται με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη; Η πρόοδος αφορά στη λύση ή στη διάλυση, την οποία ονομάζουν, όμως, για ευνόητους λόγους, ως λύση; Πάντως, ο ίδιος ο Πρόεδρος στο Εθνικό είπε ότι είναι ανοησίες τα περί λύσης σύντομα. Εάν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, ποιος λέει ανοησίες; Ο ΥπΕξ Γ. Κασουλίδης, ο Αμερικανός ομόλογός του Τζον Κέρι ή οι Τούρκοι;

Ο κ. Τσαβούσογλου δεν αναφέρθηκε μόνο σε ιδρυτικά κράτη του νέου συνεταιρισμού. Κατέστησε σαφές ότι οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν σημαντικό ρόλο στον νέο συνεταιρισμό. Και τον εξήγησε με πολύ απλά λόγια: Θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Τουρκίας. Και στην Κύπρο και στην ΕΕ. Μέσα από το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, μέσα από τους ομοσπονδιακούς θεσμούς και μέσα από τις Βρυξέλλες. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν πάμε σε λύση, αλλά στη νομιμοποίηση των διχοτομικών τετελεσμένων της εισβολής και στην επιβολή της αναθεωρητικής πολιτικής της Τουρκίας, που τη θέλει περιφερειακή δύναμη και την Κύπρο προτεκτοράτο της.

Βεβαίως, πολύ ορθά μπορεί να ρωτήσει κάποιος: Καλά, ποια είναι η εναλλακτική επιλογή; Η απάντηση έχει ως εξής: Με βάση τα όσα λένε οι Τούρκοι, δεν βαδίζουμε προς λύση, αλλά προς την επιβολή των τουρκικών θέσεων. Εάν δεν δεχθεί ο Πρόεδρος τις τουρκικές θέσεις τότε, εφόσον δεν υπάρχει σχέδιο Β΄, θα πάμε σε αδιέξοδο. Επειδή, όμως, δεν είναι ορθό να επιχαίρουμε όταν η Κυβέρνηση αποτυγχάνει, από τώρα υποστηρίζουμε ότι υπάρχει εναλλακτική στρατηγική και πολιτική επιλογή, επί της οποίας μπορεί να οικοδομηθεί κοινό ευρωπαϊκό όραμα. Και αυτό σημαίνει:

1. Πλήρης εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου και των αρχών και αξιών της ΕΕ, χωρίς αποκλίσεις. Δεν είναι οι αποκλίσεις που θα καθορίσουν τη λύση, αλλά οι αρχές της ΕΕ, οι οποίες θα καλύψουν τις αποκλίσεις που ήδη υπάρχουν, λόγω της κατοχής. Άρα θα πρέπει να εφαρμοστεί, για την αποφυγή του αδιεξόδου, μια διαδικασία από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω.

2. Εφαρμογή στην πράξη της αντιδήλωσης της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, την οποία, λίαν προσφάτως, μετά την Ευρωπαϊκή Σύνοδο της 27ης Νοεμβρίου, επικαλέστηκε ο Πρόεδρος. Και η οποία καθορίζει ότι η αναγνώριση του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία αποτελεί υποχρέωση και προϋπόθεση για την ενταξιακή της πορεία. Σημαίνει, εν ολίγοις, ότι η λύση δεν μπορεί παρά να είναι συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ερώτημα: Γιατί αυτοί οι θεμελιώδεις πυλώνες δεν συνιστούν τη βάση μιας δημοκρατικής λύσης; Εφόσον τούς επικαλείται προφορικά ο Πρόεδρος, κατά καιρούς, γιατί δεν τους κάνει πράξη; Ιδού, λοιπόν, που υπάρχουν και επί της ουσίας και επί της διαδικασίας εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές και μεθοδολογίες, επί τη βάσει των οποίων μπορεί να οικοδομηθεί κοινό ευρωπαϊκό και ουχί τουρκικό όραμα. Εάν όμως αυτές οι εναλλακτικές επιλογές δεν εφαρμοστούν, στο πλαίσιο των συνομιλιών γίνεται εκ των πραγμάτων αντιληπτό ότι το τελευταίο μίλι, στο οποίο αναφέρεται ο Έιντε, δεν αφορά στη λύση, αλλά στη διάλυση!