Τα τσιβίτζια του συστήματος

Το πρόβλημα του άλυτου κυπριακού ζητήματος δεν είναι μόνο ποιος κυβερνά την Τουρκία, αλλά και ποια είναι η δική μας πολιτική. Εμείς τι θέλουμε. Εφόσον ο στόχος μας είναι λανθασμένος και ομοσπονδιακός, δηλαδή τουρκικός και διχοτομικός, η Άγκυρα τα ζητά όλα για να πάρει όσα περισσότερα μπορεί. Κι εμείς, ως «χουβαρντάδες» που είμαστε, θα εισπράξουμε όσα λιγότερα θα ήταν δυνατό να πάρουμε.

Η διαδικασία θα σέρνεται και θα λαθροβιοί. Ή θα πάμε σε αδιέξοδο. Με την ευθύνη, στην καλύτερη περίπτωση, να καταλογίζεται και στις δυο πλευρές. Εκείνο, όμως, που θα μείνει ούτως ή άλλως στο τραπέζι είναι οι δικές μας υποχωρήσεις και δεσμεύσεις. Με τους Τούρκους -όπως πάντοτε πράττουν- να μας ζητούν να συνεχίσουμε από εκεί όπου μείναμε. Και εφόσον κατοχυρώνουν παλαιότερες διεκδικήσεις, ζητούν νέες. Και η δική μας πλευρά τι πράττει; Υπεραμύνεται των προηγούμενων τουρκικών θέσεων, τις οποίες εμφανίζει ως δικές της.

Ιδού, επί του προκειμένου, παραδείγματα απτά: Αφού κατοχύρωσαν Ακιντζί και βαθύ τουρκικό κράτος τις αποκλίσεις μικρής ή μακράς διάρκειας από το κοινοτικό κεκτημένο και των δημοκρατικών αρχών, τώρα ζητούν μόνιμες αποκλίσεις. Και αφού κατοχύρωσαν ότι η διζωνικότητα πέρασε από το έδαφος τις εξουσίες, αξιώνουν εκ περιτροπής Προεδρία. Εφόσον, δε, κατοχύρωσαν τα δικαιώματα του χρήστη, τώρα ισχυρίζονται ότι θα ισχύσει μια οιονεί συνιδιοκτησία, στην οποία, όμως, οι σφετεριστές θα έχουν τον πρώτο λόγο.

Και προχωρούν ακόμη ένα βήμα, μιλώντας ευθέως για διπλές πλειοψηφίες, δηλαδή επί του εδάφους και του πληθυσμού στον βορρά, για να είναι εσαεί τουρκικός. Και πού πάτησαν οι Τούρκοι για να προβάλουν όλους αυτούς τους ισχυρισμούς; Στη διαβόητη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου και στις εποικοδομητικές της ασάφειες. Μια συμφωνία εμφανίσθηκε ως ξεκαθάρισμα της βάσης των συνομιλιών και περί του τι εννοούμε διζωνικότητα. Και προς επίρρωση του ισχυρισμού αυτού ήρθε το κοινό όραμα Αναστασιάδη - Ακιντζί.

Μετά όμως τον σύντομο μήνα του μέλιτος, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όπως και ο κ. Έιντε παραδέχθηκαν ότι υπάρχει διαφορετική ερμηνεία περί της διζωνικότητας από τις δυο πλευρές. Όσο, δε, για το έτερον σκέλος του οράματος, δηλαδή το ευρωπαϊκό, ο κ. Ακιντζί, μιλώντας με τη φωνή των Έρογλου και του βαθέος κράτους, εξήγησε ότι θέλει την Ε.Ε. για να εφαρμόσει πρωτογενές δίκαιο. Με άλλα λόγια, παρθενογένεση. Διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντικατάστασή της από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη.

Με αυτά τα δεδομένα αρχίζουν εντατικά οι συνομιλίες. Και είναι πρόδηλο ότι ακόμη και σε μερικές από τις ήδη αναλυθείσες θέσεις τους, εάν υπαναχωρήσουν οι Τούρκοι για λόγους τακτικής και για το θεαθήναι, για να ζητήσουν βεβαίως στο πλαίσιο της διασταυρούμενης διαπραγμάτευσης μεγαλύτερα ανταλλάγματα κάπου αλλού, οι ημέτεροι θα σπεύσουν να εκφράσουν «πρόοδο»… επειδή έγιναν δεκτές από τους Τούρκους κάποιες από τις προηγούμενες διεκδικήσεις τους.

Υπάρχουν, βεβαίως, και αυτοί που θα αρχίσουν, όπως προ μερικών μηνών, όταν εξελέγη στο ψευδοκράτος ο κ. Ακιντζί, να θριαμβολογούν, να προτρέπουν τους πρόσφυγες ότι όπου να 'ναι επιστρέφουν και ότι θα χρυσωθούν από τις αποζημιώσεις.

Χωρίς όμως να εξηγούν ότι όσοι θα αποζημιωθούν, θα πληρώσουν τους εαυτούς τους. Και ο ένας τον άλλον. Αυτά πράττουν όσοι οικοδομούν πολιτικές καριέρες επί του Κυπριακού. Επί των ερειπίων της Κυπριακής Δημοκρατίας ή ακόμη και των συνομιλιών. Ερείπια, βεβαίως, τα οποία προκαλούνται όχι από εμάς, αλλά από τις πτωχευμένες πολιτικές επιλογές των ιδίων. Οι οποίοι δρουν επί σειράν ετών ως τσιβίτζια του πολιτικού συστήματος.