Το ΝΑΤΟ και οι τουρκικές αγκάλες
Επιμόνως ο Υπουργός Εξωτερικών Ι. Κασουλίδης φλερτάρει με την ηγεσία του ΑΚΕΛ, από την οποία προσδοκά να πει «ναι» στην περίπτωση ενός νέου δημοψηφίσματος. Να της εξουδετερώσει όλα τα επιχειρήματα. Και εναγωνίως τονίζει ότι το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να είναι εγγυητής της λύσης. Και έχει δίκαιο. Διότι, εάν τα εμπλεκόμενα μέρη δεν θέλουν τη λύση ή αντιληφθούν εν συνεχεία ότι δεν τους βολεύει, όχι το ΝΑΤΟ, αλλά ο ίδιος ο Θεός να επέμβει, δεν μπορεί να τη σώσει. Όπως δεν μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή της λύσης το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Διότι κυκλοφορεί και αυτή η αντίληψη, την οποία είχε θέσει το ΑΚΕΛ το 2004 ως προϋπόθεση για να πει «ναι». Τώρα γίνονται διαρροές, δεξιά και αριστερά, ότι η Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι αυτός είναι ένας από τους στόχους της.
Εμείς λέμε το εξής: Εάν το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να εγγυηθεί μια φορά τη λύση, το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν μπορεί να την εγγυηθεί χίλιες! Διότι, πώς θα μας εγγυηθεί; Με τα ψηφίσματά του; Δεν αρκούν. Και αν, ο μη γένοιτο, η Τουρκία δεν εφαρμόσει τη λύση, πώς θα σωθούμε; Με νέα ψηφίσματα; Και τι θα συμβεί; Ό,τι πάντα. Η Άγκυρα θα τα γράψει στα παλιά της παπούτσια, όπως πράττει και σήμερα. Βεβαίως, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι επί τη βάσει των ψηφισμάτων μπορούν να επιβληθούν κυρώσεις. Ωραία, γιατί δεν το ζητάμε από τώρα; Γιατί δεν το αξιώσαμε τόσον καιρό κάτω από το Κεφάλαιο 7 του Σ. Ασφαλείας; Τι χειρότερο δηλαδή μπορούσε να συμβεί από την εισβολή; Γενοκτονία; Μα το ΄74 δεν υποστήκαμε εθνοκάθαρση;
Κανείς δεν μηδενίζει τον ρόλο του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας. Όμως, θα πρέπει να τον δούμε μέσα από τις πραγματικές του διαστάσεις και όχι στη βάση ρομαντικών ευσεβοποθισμών. Το Σ. Ασφαλείας είναι ένα κλαμπ των Μεγάλων Δυνάμεων, που εισηγείται ψηφίσματα και μέτρα υπό το πρόσχημα του δικαίου, αλλά συμφώνως με τα εθνικά συμφέροντα και την ισχύ ενός εκάστου. Και αναλόγως της ζώνης επιρροής των Παγκόσμιων και Περιφερειακών Δυνάμεων.
Εμείς δεν λέμε να είναι το ΝΑΤΟ εγγυητής. Είμαστε εναντίον κάθε μορφής εγγυήσεων. Υποστηρίζουμε κάτι άλλο, πιο ορθολογιστικό: Εφόσον δεν έχουμε στρατό να διώξει τον Αττίλα, θα πρέπει να βρούμε έναν πιο ισχυρό. Και αυτός είναι το ΝΑΤΟ, στη λογική της ένταξής μας στη Συμμαχία. Η Κύπρος επί μακρόν είναι ΝΑΤΟ και θα είναι ακόμη και μετά τη λύση, λόγω των ζωνών επιρροής. Η ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ εξουδετερώνει τους ισχυρισμούς της Άγκυρας για παραμονή στρατευμάτων και ξένων εγγυήσεων, και ενισχύει την ασφάλεια και την κυριαρχία του υφιστάμενου κράτους, και εκείνου που θα προκύψει από τη λύση.
Άλλωστε, όχι ο μόνο κ. Κασουλίδης, ο οποίος προ μερικών μηνών ήταν υπέρμαχος της συμμετοχής μας στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ακόμη και στο ΝΑΤΟ, καθώς και το ΑΚΕΛ, ομού μετά του λοιπού κομματικού συστήματος (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών) ακουσίως παίζουν το τουρκικό παιχνίδι. Ερώτημα, λοιπόν: Γιατί η Βρετανία και η Άγκυρα είναι αντίθετες με τη ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ; Διότι θέλουν, πριν από και μετά τη λύση, να κρατούν την Κύπρο υπό τη δική τους ομηρία και να είναι η πατρίδα μας όχι μόνο οικονομική -δηλαδή Χονγκ Κονγκ όπως ελέχθη- αλλά και στρατιωτική επαρχία της Τουρκίας.
Ακόμη και αν δεν το θέλει η ηγεσία μας, εκεί οδηγεί τα πράγματα. Διότι πολιτεύεται επί τη βάσει απαρχαιωμένων ιδεολογικών συνδρόμων και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, που δεν συνάδουν με την ψυχρή λογική και τις εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές για λύση που θα μας απεγκλωβίζει, και δεν θα μας σπρώχνει ακόμη περισσότερο στις αγκάλες της Άγκυρας.
