Μερίδα πολιτικών και άλλοι, στην προσπάθειά τους να πείσουν τον λαό ότι επιστρέφει το σχέδιο Ανάν με άλλο όνομα, στη βάση των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών, φτάνουν στις υπερβολές. Οι απόψεις τους είναι σεβαστές, όμως σταδιακά διαλύονται οι κόκκινες γραμμές και το ίδιο το κράτος.

Ελέχθη, συναφώς, ότι με την ομοσπονδιακή λύση θα υπάρχει ελεύθερη διακίνηση και εγκατάσταση, αλλά χωρίς δικαίωμα ψήφου! Το οποίο θα έχουν μόνον όσοι θα επιστρέψουν επί τη βάσει των ποσοστώσεων εκείνων, που θα επιτρέπουν στους εποίκους και στους Τουρκοκυπρίους να έχουν την πλειοψηφία στον βορρά για να έχει το εκεί κρατίδιο μόνιμα τουρκικό χαρακτήρα. Θεωρείται, δε, «φυσιολογικό» να παραμείνει ο βορράς όπως και σήμερα τουρκικός. Σπουδαία!

Χαρακτηρίζεται, λοιπόν, ως φυσιολογική εξέλιξη να μην έχουν ούτε οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες, ούτε όσοι άλλοι θελήσουν να έχουν μόνιμη κατοικία στο βορρά, δικαίωμα ψήφου. Δηλαδή, για μας, θα είναι το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος ό,τι και το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Γερμανία, όπου μπορεί κάθε Ευρωπαίος πολίτης να ζει και να εργάζεται, να ψηφίζει στις δημοτικές και στις ευρωεκλογές, χωρίς όμως να έχει δικαίωμα ψήφου σε εθνικό επίπεδο. Γιατί; Διότι δεν είναι η πατρίδα του, η οποία είναι συνδεδεμένη με το αυθύπαρκτο πολιτικό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Πώς θα είναι η ίδια πατρίδα, το ίδιο κράτος και στον βορρά και στον νότο, όταν δεν θα έχουμε ελεύθερη επιλογή εγκατάστασης με ταυτόχρονο δικαίωμα ψήφου;

Αυτήν τη διευθέτηση δεν την δέχθηκαν οι μαύροι της Νοτίου Αφρικής διότι η πατρίδα τους ήταν το σύνολο της επικράτειας, χωρίς φυλετικούς και ρατσιστικούς διαχωρισμούς. Αυτό το μοντέλο δεν ισχύει ούτε στην ομοσπονδία των ΗΠΑ, ούτε σε αυτές της Αυστραλίας και της Γερμανίας.

Οι πολιτείες δεν είναι χωρισμένες επί τη βάσει εθνολογικού κριτηρίου. Το δικαίωμα της ψήφου ούτε αναγνωρίζεται ούτε αποστερείται στους πολίτες ανά πολιτεία με κριτήριο την εθνική τους ταυτότητα. Αυτή η πρακτική είναι ρατσιστική. Και, ταυτοχρόνως, οδηγεί στην εφαρμογή των δυο κρατών. Σε συνομοσπονδία. Η οποία στην περίπτωση της Κύπρου θα κατοχυρωθεί πλήρως εάν γίνει δεκτή η αξίωση Ακιντζί για πρωτογενές δίκαιο. Που σημαίνει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη γέννηση δυο ισότιμων κρατών, τα οποία θα συνεταιρισθούν μεταξύ τους.

Αυτή δεν είναι πρόταση «λύσης». Αποτελεί πρόταση διάλυσης. Με τουρκικό χαρακτήρα. Από το 1956. Συναφώς, εάν κάποιος δεν αποδέχεται τα ανωτέρω απαράδεκτα, δεν ευθύνεται ο ίδιος, επειδή ενεργεί με βάση το δημοκρατικό του καθήκον. Η ευθύνη ανήκει στους πολιτικούς, που εμφανίζουν την ομοσπονδία ως επανένωση, ενώ στην πράξη συνιστά διχοτόμηση.

Αυτοί απορρίπτουν όλες τις εναλλακτικές δημοκρατικές επιλογές, με πιο κλασική αυτήν της Ε.Ε., της οποίας το κοινοτικό κεκτημένο σαφώς αναφέρει στην αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 ότι: Εάν η Τουρκία θέλει να προχωρήσει η ενταξιακή της διαδικασία, θα πρέπει να αναγνωρίσει το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτό εντάχθηκε στην Ε.Ε. σύμφωνα με το Πρωτόκολλο 10.

Ποιος ενταφίασε αυτήν τη βάση συνομιλιών και λύσης; Όχι εμείς, αλλά οι απορριπτικοί της δημοκρατικής λύσης, για την οποία ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. Και την απορρίπτουν, όπως και πολλές άλλες επιλογές από τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ ώς και άλλες, που πολλάκις έχουν αναλυθεί από αυτές τις στήλες, για να μας πουν ότι δεν υπάρχει άλλη φόρμουλα εκτός της ομοσπονδίας.

Η οποία, όμως, για να καταστεί από ουτοπία σε ρεαλισμό, θα πρέπει να αποδεχθούμε επιπρόσθετες τουρκικές αξιώσεις, όπως είναι, για παράδειγμα, η απώλεια ψήφου στον βορρά. Για να είναι, με τις δικές μας υπογραφές, εσαεί τουρκικός. Γι' αυτό δεν εισέβαλε η Άγκυρα; Αυτή είναι η εισήγηση όσων απορρίπτουν τις εναλλακτικές και δημοκρατικές επιλογές. Σπουδαία «λύση»!