Κάθε φορά που Τουρκία προχωρεί σε τολμηρό βήμα για την εμπέδωση της επεκτατικής της πολιτικής, βρίσκει έναν εύηχο και «πιασάδικο» κωδικό. Το 1974 ονόμαζε την εισβολή ως «ειρηνευτική επιχείρηση». Και 41 χρόνια αργότερα μεταφέρει νερό προς τα κατεχόμενα, δίδοντας τον ίδιο κωδικό χαρακτήρα: «Αγωγός της ειρήνης».

Και έτσι προδίδει ότι η δεύτερη επιχείρηση του νερού είναι συνέχεια της πρώτης. Του πολέμου. Η Άγκυρα θέτει το βόρειο τμήμα της Κύπρου υπό την εξάρτησή της, αφού το νερό είναι της ίδιας στρατηγικής σημασίας με το φυσικό αέριο. Και αναφερόμαστε στο φυσικό αέριο, διότι είναι το επόμενο τουρκικό άλμα.

Συνιστά, μάλιστα, κοινό μυστικό ότι η αξίωση του Ταγίπ Ερντογάν για πάγωμα των ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ ως προϋπόθεση επανέναρξης των συνομιλιών έγινε δεκτή από τη Λευκωσία. Η Τουρκία επιβλήθηκε διά της ισχύος της. Και όχι μόνο. Έχει ήδη καταθέσει έγγραφα στον ΟΗΕ για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας, αμφισβητώντας αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας και έχει υπογράψει συμφωνία με το ψευδοκράτος, στη βάση της οποίας καθορίζουν τις μεταξύ τους ΑΟΖ. Είναι δε πρόδηλο ότι μαζί με τα λοιπά τετελεσμένα της εισβολής θα επιδιώξουν την τριχοτόμηση της κυπριακής ΑΟΖ. Μια εξέλιξη που ευνοείται από το πολιτειακό μοντέλο της ομοσπονδίας των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών.

Η Τουρκία προσαρτά με διάφορους τρόπους τα κατεχόμενα και με τη λύση της ομοσπονδίας θα μετατρέψει ολόκληρη την Κύπρο σε επαρχία της, αφού: 1. Θα μπορεί να ελέγχει πολιτειακά το νησί μέσω των συνταγματικών δομών και χρησιμοποιώντας τους εποίκους και τους Τουρκοκυπρίους ως στρατηγικό εργαλείο εξυπηρέτησης των δικών της συμφερόντων. 2. Θα διαθέτει ισχύ και, ως εκ τούτου, αφενός, θα δύναται να κλείνει την κάνουλα του νερού προς τον Βορρά όταν το κρίνει σκόπιμο και, αφετέρου, ακόμη και αν εμείς έχουμε τον έλεγχο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου, η Άγκυρα θα έχει την ισχύ. Οπότε, εάν μας οφείλει και δεν πληρώνει, ποιος θα τολμήσει να την κλείσει; Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση; Και αν η Τουρκία μας απειλεί ότι, εάν κλείσουμε τις στρόφιγγες ενός μελλοντικού αγωγού φυσικού αερίου προς τα παράλιά της, θα το πληρώσουμε ακριβά, εμείς τι θα κάνουμε; Πόλεμο;

Ας μη σπεύσει κάποιος να ισχυριστεί ότι η μετατροπή μας σε τουρκική επαρχία συνιστά υπερβολή. Η θέση αυτή δεν τεκμαίρεται μόνο από τα ίδια τα γεγονότα και από τους κανόνες του κλασικού ρεαλισμού και της ισχύος, καθώς και από αυτά τα οποία λένε οι Τούρκοι, αλλά και από τον ίδιο τον Πρόεδρο της ΟΕΒ Χρίστο Μιχαηλίδη, ο οποίος για να καλοπιάσει τον Ερντογάν να πει «ναι» στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω του τουρκικού στόχου της διχοτομικής ομοσπονδίας, του υπόσχεται ότι η Κύπρος θα γίνει το Χονγκ Κονγκ της Τουρκίας! Η θέση αυτή έχει λογική. Γιατί; Διότι, πώς μπορούμε να γίνουμε πολιτειακή, και δη γεωπολιτική, εάν δεν είμαστε, ταυτοχρόνως, και οικονομική αποικία της Άγκυρας;

Ώς τώρα, η Τουρκία μάς κατέχει στρατιωτικά. Μετά τη λύση και με τις δικές μας γενναιόδωρες προσφορές, καθώς και με όσα δηλώνουν οι «σοφοί βιομήχανοι», όπως αυτοαποκαλούνται αρκετοί των στελεχών της ΟΕΒ, θα μας κατακτήσει και οικονομικά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα γίνει πράξη η λαϊκή ρήση, που θέλει το έξυπνο πουλί να πιάνεται από τη μύτη. Για το καλό μας, αλλά και για το καλό τους. Αλλά και για να μην επιβεβαιωθεί μια άλλη γνωστή παροιμία, που λέει ότι εάν οι λεγόμενοι «σοφοί» της ΟΕΒ πάνε για μαλλί, θα βγούνε κουρεμένοι. Πράγμα που το ξαναπάθαμε. Το δις, λοιπόν, εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού….