Η Ελλάδα, ανεξαρτήτως των τελικών αποφάσεων της Ευρωζώνης, βρίσκεται σε τραγική θέση. Και τα δύσκολα θα συνεχιστούν. Ανεξαρτήτως της σκληρής στάσης των εταίρων και δανειστών, η ελληνική κυβέρνηση έχει διαπράξει λάθη στη διαπραγμάτευση, τα οποία θα πρέπει να διορθώσει. Για να μην βάζει η Ελλάδα νερό στον μύλο εκείνων που θέλουν οδυνηρότερα μέτρα, ακόμη και την έξοδο από το ευρώ. Και τα λάθη αυτά ήταν, εκτός των άλλων, αποτέλεσμα της υιοθέτησης δύο θεωριών: Του «chicken game» και της «πεταλούδας».

Η Αθήνα εκτιμούσε ότι, με βάση τη θεωρία της «πεταλούδας», το «πέταγμα της ελληνικής κρίσης» θα ήταν δυνατό να δημιουργήσει κύμα, το οποίο θα επηρέαζε όχι μόνο την Ευρωζώνη, αλλά το παγκόσμιο τραπεζικό και χρηματιστηριακό οικοδόμημα. Ότι το πρόβλημα θα ήταν συστημικό. Πώς όμως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, όταν το ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας δεν ξεπερνά το 2% του συνόλου της ευρωπαϊκής και το 0,4% της παγκόσμιας οικονομίας και δη των αναπτυγμένων χωρών. Είναι, δε, πρόδηλο ότι είχαν γίνει επί μακρόν τέτοιες κινήσεις, που η ελληνική οικονομία είχε μπει σε καραντίνα. Και αυτό φάνηκε από τις πρώτες μέρες της κρίσης, όταν ούτε τα χρηματιστήρια επηρεάστηκαν ούτε το ευρώ. Τουλάχιστον, στον βαθμό που ανέμενε η Αθήνα.

Παραλλήλως, κ. Βαρουφάκης υιοθετούσε το «chicken game», αλλά οδηγούσε αυτοκίνητο «μίνι» χωρίς επαρκή βενζίνη και είχε την ψευδαίσθηση ότι το «γερμανικό τρέιλερ» θα υποχωρούσε στην ιδέα της σύγκρουσης. Και ταυτοχρόνως δεν είχε λάβει υπόψη ότι υπάρχει μια ισχυρή τάση στη Γερμανία, που θέλει να πετάξει την Ελλάδα εκτός της Ευρωζώνης για δύο λόγους: Αφενός για να δημιουργήσει έναν σκληρό πυρήνα του ευρώ, απαλλαγμένο από προβληματικές χώρες, αφετέρου για να μετατρέψει την Ελλάδα και άλλες χώρες του Νότου και των Βαλκανίων σε Φιλιππινέζες της Ευρώπης. Με τους κακούς υπολογισμούς και την ελλειμματική της πολιτική, η ελληνική κυβέρνηση βοήθησε αντί να δυσκολέψει τον κ. Σόιμπλε στην ανθελληνική του πολιτική. Και το γεγονός αυτό είναι εμφανές τα τελευταία εικοσιτετράωρα.

Η Ελλάδα δεν πληρώνει μόνο την αντίληψη της γερμανικής Ευρώπης αντί της ευρωπαϊκής Γερμανίας, δεν πληρώνει μόνο τις λανθασμένες επιλογές της, αλλά και την αγωνιώδη προσπάθεια του Έλληνα Πρωθυπουργού να μετέλθει διάφορα τεχνάσματα, όπως ήταν το δημοψήφισμα για να παραμείνει στην εξουσία και να μην διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η τακτική αυτή διευκόλυνε ακόμη περισσότερο τα επιχειρήματα όσων ήθελαν να ισχυρίζονται ότι έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των μερών, ζητώντας πιο σκληρούς όρους και μεταρρυθμίσεις εδώ και τώρα, για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ και για να αποφευχθεί το μοιραίο. Δηλαδή η χρεοκοπία, στην περίπτωση που δεν θα μπορεί να γίνει η αποπληρωμή των 3,6 δις ευρώ προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.

Η ελληνική κυβέρνηση ήρθε σε σύγκρουση με τους ισχυρούς της Ευρώπης, χωρίς να έχει σχέδιο Β. Αναλώθηκε σε επικοινωνιακή πολιτική εσωτερικής κατανάλωσης, που ξεπέρασε τα όρια των κανόνων του παιχνιδιού, σε σημείο που νομιμοποιούσε τη σκλήρυνση, όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και των δορυφόρων της. Και από το σχίσιμο των μνημονίων και το email Χαρδούβελη έχουμε φτάσει στη «διακεκαυμένη ζώνη», όπως είπε ο Πρωθυπουργός, και στον αγώνα, κατά πόσο θα μείνει η Ελλάδα εντός ή εκτός ευρώ, καθώς και αν θα πτωχεύσει ή όχι ώς τις 20 του μήνα.

Ελπίζουμε ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός έγινε σοφότερος. Κα παρότι έχουν κοπεί τα φτερά της «πεταλούδας» και δυστυχώς της Ελλάδας, θα πρέπει να βρει τη δύναμη, με τη στήριξη του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας, να σηκώσει τα βάρη που έρχονται. Διότι, οι δικές του πλάτες και μόνο δύσκολα θα τ' αντέξουν. Εκείνο που προέχει δεν είναι η σωτηρία των πολιτικών και των κομμάτων, αλλά της Ελλάδας. Της πατρίδας.